Pedagogika kafedrasi

«Baqqol va uning to‘tisi haqida hikoyat»
ida shunday voqea tasvir etiladi: 
Bir baqqolning to‘tisi bor edi. U juda so‘zamol edi. Savdo ahllari uni notiq deb 
bilishardi. Bir kuni baqqol uyga ketganda, u uchmoqchi bo‘ladi. Shunda qanoti gul 
yog‘i idishiga tegib, u to‘kiladi. Baqqol qaytib kelganda to‘kilgan yog‘larni ko‘rib, 
to‘tining boshiga urib-urib kal qiladi. To‘ti shu kundan e’tiboran so‘zlashni tark 

---

119 
etadi. Baqqol qilgan ishidan afsuslanib sochlarini yulib yig‘laydi, yordam istab 
darveshlarga hadyalar beradi, to‘tidan kechirimlar so‘raydi. Ammo to‘ti 
so‘zlamaydi. Oradan uch kun o‘tadi. Boshida birorta tuki yo‘q bir darvesh o‘tib 
qoladi. To‘ti tilga kirib, undan qanday gunohi uchun kal bo‘lib qolganini so‘raydi, 
balki sen ham yog‘ni to‘kkandirsan, deydi. Xaloyiq uning gaplarini eshitib kuladi, 
darveshni o‘ziga o‘xshatdi, shekilli deyishadi. 
Rumiy bu voqeani tasvirlash bilan, hayotda hamma odamlar teng 
emasliklarini uqtirib, ari ham har xil bo‘lib, biri zahar yig‘sa, biri asal to‘plashini, 
ohu bir xil giyoh yesa ham, sarhisobda biridan tezak, biridan mushki nob kelishini 
aytadi va: 
Hissi dunyo 
– 
shu jahonga narvon, 
 Hissi diniy 
– 
osmonga narvon.
Ul biriga doru darmondir tabib,
Bul biriga doru darmondir habib, – 
deb hikoyani yakunlaydi. 
Rumiyning uqtirishicha, dunyo to‘plash, mehnat qilish bu jahonda yashash 
yo‘li, Alloh huzuriga solih banda bo‘lib borish yo‘li esa, diniy qonun-qoidalarga 
amal qilish va shu yo‘lda sa’yi harakatlar qilishdan iboratdir. 
Bu dunyoda baqqolga o‘xshaganlarga tabiblar doru darmonlik qiladi, to‘tiday 
fazilat egasi bo‘lganlarga esa Muhammad alayhissalomgina doru darmondir, 
madadkordir.