Xamsa alisher Navoiy xamsa

Shayx Boyazid haqida hikoya

Shayx Boyazid bir kuni g‘amgin bolib o‘tirgan 

edi, muridlaridan biri uning bu noxush kajrfiyati 

sababini so'radi: «Ey, osmonning eng yuqori qism-

---

larida yuradigan, qadamlaring esa falakning eng 

yuksak manzillarida -  Arsh fazosiga to‘g‘ri keladi- 

gan ulug‘ zot! Ko'ngling nimadan bu xil tashvishga 

mubtalo  bo'ldi,  chekayotgan  mashaqqatlaring 

boisi  nedur?».  Shunda  pir  o'tli  ko‘z  yoshlarini 

to‘kdi-da,  oh-fig‘on  chekdi:  «Chekayotgan  iz- 

tiroblarimning  boisi  shuki,  odamlar  o‘z  dardi 

bilan  to‘s-to‘polon,  shikoyat-u  norozilik  ko^ari- 

shadi-yu,  har biriga  o‘zi  qilayotgan  ishi maqbul 

ko'rinadi.  Ulardan  birontasini  ham  chinakam 

inson deb bolmaydi.  Bolsa ham, o‘tib ketganlar 

ichida bolishi  mumkindir».  Savol bergan  murid 

iztirob  bilan  dediki:  «Bu  olamda  haqiqiy  inson 

qolmagan,  deding,  axir sen  o'zingni bu el ichiga 

qo‘shmading-ku?!».  Shayxjavob berdiki: «Ey ishi 

gumrohlik,  nodonlik bolgan kishi,  men aytayot- 

gan sirdan ogoh bolmagan odam!  Men kabi yuz 

ming sargashta, ko‘z yoshi jigar qoniga belangan- 

lar, imon bilan ketishni bilmasa, bunday gaplami 

aytadigan odam bolmasa, olamdagi sen-u menga 

o'xshagan  kichig-u  katta  odamlar -   hammamiz 

bu g‘am tig'idan abgormiz, barchamiz bu g'amga 

giriftormiz.  Bu alam-tashvish bilan kimning ichi 

qon bolmadi, kimga bu nuqta ayon bolmadi?

Kim chu vido’ aylagusi jon anga,

Hamroh o ‘lur yo‘qsa yo‘q imon anga.

Agar jahon  ahlining  barchasi  shu  dard  bilan 

iztirob cheksa, mening so'zlarim xatomi, axir?!».

Shu  so'zlarni  aytib  tugatgach,  pirning  og‘zi 

xomush boldi.

---