Узбекистон Республикаси Ташки Ишлар Вазирлиги

condictio triticaria
қўлланилган. 
Condictio triticaria
ёки 
actio de
omni certa re 
даъвоси бўйича судья қарор қабул қилиш пайтида низо 
предметининг баҳосини пулда белгилаб бериши лозим бўлган. Судьянинг 
вазифаси бирон-бир incertum ёки quiquid dare facere oportetни англатувчи
stricti juris мажбуриятларида мушкуллашган. Бундай ҳолларда судья
мажбурият мавжудлиги, мажбурият предметини аниқлаши ва предметнинг 
ҳақиқий қийматини аниқлаши шарт бўлган. Бундай даъволар бўйича низони
қарздор ҳақиқатан ҳам бериши шарт бўлган пулдан ортиқроғи талаб 
қилиниши сабабли тугатиш хавфи бўлмаган. 
Bonae fidei мажбуриятлари, яъни иқтисодий муомала эҳтиёжларини 
ҳисобга олишга мажбур бўлган Рим магистратлари томонидан ҳимоя 
қилинадиган мажбуриятлар бўйича судьянинг ҳукм чиқариш усули умуман 
бошқача бўлган. Хўжалик муносабатларининг талаблари олдида қадимги 
ҳуқуқнинг қаттиққўллиги ва формаллашуви анча заифлашган. Шунинг 
учун Рим преторлари классик давр ҳуқуқининг такомиллашуви пайтида 
вужудга келадиган мажбуриятлар мазмунини талқин қилишда bonae fidei
тамойилини кенг қўллашган. Мажбуриятлар бўйича қарор қабул қилишда
судья томонларнинг фақатгина хоҳиш-эътиборига асосланибгина қолмай,
балки ҳар бир алоҳида ҳолда томонларнинг мажбуриятга киришишдан
нимани истагани ва кўзлаган асл мақсадини аниқлаши шарт бўлган.
Bonae fidei тамойили асосида судья ҳолат бўйича
causa
, яъни тузилган 
битимнинг ҳуқуқий мақсадига эришилганми, dolus – алдовга, vis ac metus 
– зўрлаш, англашилмовчилик, компенсация ёки қўшимча келишувга йўл 
қўйилганини аниқлаши лозим бўлган. Судья суд ишини томонларнинг 
талабига биноан давом эттиришга мажбур бўлган. Аниқроғи, bonae fidei
мажбурият муносабатларининг мазмунини ўрнатишда мажбурият
бошланиши, давом этиши ва ҳар бир мажбуриятнинг барҳам топиши билан 
боғлиқ бўлган аниқ ҳолатлар билан мувофиқ равишда иш олиб бориши 
лозим бўлган. Қарор quiquid dare facere oportet ex aequo et bono (ex fide 
bona) қабул қилинган.