S h a n t a r a m

Erkekler eğitimsiz köpeklere benzer,
demişti Didier bir keresinde.
“Popoma mı bakıyorsun?” diye sordu Karla.
“Korkarım, evet.”
“Kusuruna bakma, Karla,” dedi Abdullah bir başkasının utancını örtbas 
etme gayretiyle. “Maymun gibi tırmandığın için bakakaldı.”
Karla yolunun üzerindeki sarmaşık dallarına tutunarak güldü. O kocaman, 
içten kahkaha bütün yamaçta çınladı. Gülmesi geçene kadar başka bir şey söy­
lememesi için Abdullah’a bakarak elini kaldırdı.
“Hay sen çok yaşa, Abdullah,” dedi az sonra.

---

288 ■ Gregory David Roberts
Sen de yaşa.”
Biz uç sürgün böyle şakalaşıp gülerek hayatlarımızı 
cek dağa tırmandık.

---

Z irveye vardığımızda ancak kendimize çekidüzen verecek kadar vakit bula­
bildik. Karla gök mavisi bir 
salıuar kameezlz
öğle yemeğinin sonuna yetişti. 
Yemeklerimizi bitirdiğimizde Idriss’in dağda olduğu haberi geldi. Ben dik 
yamaca doğru baktım ama geri kalan herkes mağaralara doğru döndü.
“Buranın başka bir yolu daha mı var?” diye sordum Karla’ya.
“Bütün dağların başka bir yolu vardır,” dedi mırıldanarak. “Bunu herkes bilir.”
“Ah, tabii.”
Az sonra, Idriss olduğunu tahmin ettiğim yaşlıca bir adamla daha genç biri 
kadınların mağarasının ilerisindeki patikada belirdi. İkisi de beyaz kurta’lar ve 
gök mavisi şalvarlar giymişti. Genç adam bir yabancıydı ve omzuna bir tüfek 
asmıştı.
“Bu kim?” diye sordum.
“Silvano,” dedi Karla.
“Tüfek ne iş?”
“Kaplanları korkutmak için.”
“Burada kaplanlar mı var?”
“Elbette. Ama yan dağdalar.”
Yan dağın buraya ne kadar uzaklıkta olduğunu soracaktım ki, Idriss ko­
nuştu.
Hafifçe öksürerek boğazını temizledi ve “Sevgili dostlar,” dedi. “Kolay yol­
dan gelmemize rağmen zorlu bir tırmanış oldu. Geç kaldığım için özür dilerim. 
Bu sabah bir grup filozofla görüşmem gerekti.”
Sesi boğuk ve dokunaklıydı. Bütün ovayı usulca sardı. Rahatlatıcıydı. Sizi 
kâbuslarınızdan nazikçe uyandırabilecek türden bir sesti.
“Size hangi konuda danıştılar, usta?” diye sordu bir öğrenci.
“Biri mutluluğun bütün kötülüklerin anası olduğunu ispatlayacak bir tar­
tışma başlatmış,” dedi cebinden çıkardığı mendille alnındaki terleri silerek.

---

“Diğerleri bunun aksine dair etkili bir sav geliştirememiş. Onun için, doğal 
olarak mutsuz olmuşlar. Benden karşı bir sav üretmemi ve onları bu mutsuz­
luktan kurtarmamı istediler.”
“Sen ne yaptın, Idriss?” diye sordu başka bir öğrenci.
“Tabii ki bir sav geliştirdim. Ama uzun zaman aldı. Filozoflar dışında mut­
luluğun kötü bir şey olduğunu savunabilecek biri yoktur zaten. Sonunda hepsi 
mutluluğun iyi bir şey olduğuna ikna oldu ama bu sefer de mutluluk onlara fazla 
geldi. Kontrollerini kaybettiler. Buralarda histerik bir filozof gören oldu mu?”
Öğrenciler birbirlerine baktı.
“Hayır mı?” diye sordu Idriss. “Güzel. İşte size bir ders. Gerçeklik kavra­
mınıza sıkı tutunamazsanız dünya tehlikeli bir yer hâline gelir. Öte yandan, 
kendinizi daha rasyonel bir dünyada bulduğunuzda da onu daha dikkatle sor­
gulamalısınız. Her neyse. Bu kadar yeter. Toplanın da başlayalım hadi.”
Öğrenciler açılır kapanır iskemlelerle tabureler getirdiler ve onları Idriss’in 
karşısına dizdiler. Idriss bir iskemleye oturdu. Silahlı genç adam Silvano, sağma 
ve biraz arkasına geçti. Sonra da tahta taburesinde sırtını dikleştirerek gözlerini 
bizlerde dolaştırdı.
Abdullah kulağıma eğildi.
“Tüfekli İtalyan sana bakıyor,” diye fısıldadı.
“Sağ ol.”
“Rica ederim,” dedi ciddi bir tavırla.
“Görüyorum ki çalışma grubumuzun yeni bir ziyaretçisi var,” dedi Idriss 
bana bakarak.
Benimle konuştuğundan emin olmak için arkama döndüm.
“Seni aramızda görmek büyük zevk, Lin,” dedi. “Khaderbhai senden çok 
bahsederdi. Gelebildiğine sevindim.”
Bütün başlar bana döndü. Herkes gülümseyerek selamladı beni. Tekrar 
Idriss’e döndüm ve birden içimden,