S h a n t a r a m

“Bom shankar
1” diye bağırdı Vikram çubuğuna uzanırken. “Lin, bu Naveen 
Adair. Özel dedektiflik yapıyor. Ciddiyim bak. Naveen, bu da Lin. Hani anla­
tıyordum ya? Varoş doktoru.”
Genç adam elimi sıkmak için ayaklandı.
“Daha dedektif olamadık,” dedi buruk bir gülümsemeyle.
Güldüm. “Olsun. Ben de doktor sayılmam.”
Üçüncü adam çubuğundan bir nefes çekip bana uzattı. Gülümseyip başımı 
iki yana salladığımda çubuğu yataktaki adamlara geçirdi.
“Vinson,” dedi. Onunla tokalaşırken kendimi büyük, mutlu bir köpeğin 
patisini tutuyormuşum gibi hissettim. “Stuart Vinson. Hakkında çok şey duy­
dum dostum.”
“Lin’i duymayan puşt kaldı mı?” diye böğürdü Concannon yataktaki 
adamlardan birinin uzattığı çubuğu alırken. “Vikram seni dilinden düşürmü­
yor. Piç herif sana âşık mıdır nedir? Lin aşağı, Lin yukarı. Hey, Vikram? Belki 
Lin’inkini ağzına bile almışsındır ha?”
“Doğru konuş!” dedi Vinson.
Concannon gözlerini kocaman açtı. “Ne? Sadece adama bir soru sordum, 
tamam mı? Hindistan hâlâ özgür bir ülke değil mi? En azından İngilizce konu­
şulan bölgeleri öyle.”
Vinson bana bakıp özür dilercesine omzunu silkti. “Sen ona aldırma. 
Adamın ağzı kenef gibi. Sadece bok akıyor.”
Stuart Vinson, Amerikalıydı. İri yarı, güçlü kuvvetli bir tipti. Rüzgârda da­
ğılmış gibi duran sarı, gür saçlarıyla açık denizlere yelken açan bir maceraperes­
ti andırıyordu. Hâlbuki bir uyuşturucu taciriydi. Hem de en esaslılarından. O 
nasıl beni duymuşsa, ben de onun hakkında çok şey duymuştum.
“Bu da Jamal,” dedi Vikram, Vinson’la Concannon’a aldırmadan. Yatağın 
sol kenarında oturan adamı işaret ediyordu. “İthalatçı, sarıcı ve içici. Bir nevi 
tek kişilik ordu.”
“Tek kişilik ordu,” diye yineledi Jamal.
Cılız, ufacık tefecik, bukalemun gözlü bir şeydi. Her tarafı muskalarla kap­
lıydı. Bir an maneviyatlarının büyüsüne kapılarak onları saydım. Belli başlı beş 
inançtan da bir şeyler vardı. Sonra gözlerim adamın gülümsemesine takıldı.
“Tek kişilik ordu,” dedim.

---

“Tek kişilik ordu,” diye yineledi.
“Tek kişilik ordu.”
Yine tekrarladı: “Tek kişilik ordu.”
Bir kere daha söylerdim ama Vikram engel oldu.
“Billy Bhasu,” dedi yatakta uzanan adamın diğer tarafındaki tipi göstererek. 
Beyaz tenli, minik bir adamdı. Ellerini göğsünde kavuşturarak beni selamla­
dıktan sonra çubuğunu temizlemeye devam etti.
“Biz ona tedarikçi deriz. Ne istersen getirir. Kadın ya da dondurma, fark 
etmez. Durma, dene. Ondan dondurma iste. Hadisene!”
“İstemiyorum...”
“Billy, git, Lin’e dondurma al.”
“Derhâl,” dedi Bili çubuğu bir kenara bırakarak.
Elimi kaldırdım. “Hayır. Dondurma istemiyorum.”
“Ama sen dondurma seversin,” diye diretti Vikram.
“Şimdi burada ne alaka? İstemez. Ne olur oturt şu adamı.”
“İlla bir şey getirecekse kadın getirsin!” diye bağırdı Concannon gölgelerin 
arasından. “Hatta iki tane.”
“Duydun mu, Billy?” dedi Vikram.
Billy’nin yanma gidip onu ayağa kaldırmaya çalıştı. Ama yatakta uzanan 
hareketsiz adamdan boğuk ve yankılı bir ses yükseldiğinde silahla vurulmuş 
gibi donup kaldı.
“Vikram,” dedi ses. “Biraz daha konuşursan açılacağım.”
“Hay kafamı sikeyim! Affedersin Dennis,” dedi Vikram ağzından tükürük­
ler saçarak. “Ben sadece Lin’i herkesle tanıştırmak istedim. O sırada...”
“Lin,” dedi adam ve gözlerini açıp bana baktı.
Gözleri şaşılacak kadar açık bir griydi ve kadifemsi bir ışık saçıyorlardı. 
“Ben, Dennis. Tanıştığımıza memnun oldum. Rahatına bak lütfen. Benim 
evim senin evin.”
Yatağa yaklaşıp adamın uzattığı kırık kuş kanadı eli tuttum ve tekrar ayak 
ucuna çekildim.
Dennis beni gözleriyle takip etti. Hafifçe gülümsüyordu.
“Vaaay!” dedi Vinson gelip yanımda dikilerek. “Dennis? Hoş geldin. Öteki 
taraf nasıldı?”
“Sessizdi,” diye yanıtladı Dennis gözlerini benden ayırmadan. “Birkaç da­
kika öncesine kadar çıt çıkmıyordu.”
Concannon’la genç dedektif Naveen Adair de bize katıldı. Hep birlikte 
Dennis’e baktık.

---

“Dennis sana bakıyor, Lin,” dedi Vikram. “Bu ne kadar büyük bir onur 
bilemezsin.”
Kısa bir sessizlik oldu. Sonra Concannon konuştu.
“Oh, ne âlâ memleket!” dedi otuz iki dış sırıtarak. “Aklımı ve bilgeliğimi 
paylaşmak için tam altı sikik aydır burada oturup viskini içiyor ve çubuğunu 
tüttürüyorum. Gözlerini sadece iki kere açtın. Sonra Lin geliyor ve kıçın tutuş­
muş gibi ona bakıyorsun. Ben neyim? Bostan korkuluğu mu?”
“İyi bildin,” diye mırıldandı Vinson.
Concannon başladı gülmeye. Dennis suratını buruşturdu.
“Concannon,” diye fısıldadı, “seni sevimli hayalet kadar çok severim bilir­
sin ama kafamı açıyorsun.”
Concannon sırıttı. “Affedersin dostum.”
“Lin,” diye mırıldandı Dennis. Konuşurken sadece dudakları kıpırdıyor­
du. “Kabalık etmek istemem ama dinlenmem gerek. Tanıştığımıza memnun 
oldum.”
Başını bir derece kadar Vikram’a doğru çevirdi.
“Vikram,” diye fısıldadı dolgun, tumturaklı sesiyle. “Lütfen, dostum. Biraz 
yavaş, tamam mı? Hatta keşke hepten sussanız.”
“Tabii, Dennis. Kusura bakma.”
“Billy Bhasu?” dedi Dennis usulca.
“Evet, Dennis?”
“Dondurmayı siktir et.”
“Dondurmayı siktir mi edeyim?”
“Dondurmayı siktir et. Bugün kimse dondurma filan yemeyecek.” 
“Tamam, Dennis.”
“İyice anladın mı?”
“Dondurmayı siktir ettim, Dennis.”
“En az üç ay dondurma lafı duymak istemiyorum.”
“Tamam, Dennis.”
“Güzel. Jamal, bana bir çubuk daha hazırla. Büyük ve güçlü bir şey olsun. 
Efsane bir şey. Bana müsaade beyler. Kalın sağlıcakla.”
Dennis yeniden ellerini göğsünde kavuşturdu. Gözlerini kapadı. Nefesi 
sığlaştı. Diğerleri ne kıpırdadı, ne konuştu. Jamal göz açıp kapayıncaya kadar 
efsane bir çubuk hazırladı. Bütün oda Dennis’e bakıyordu. Vikram’ı gömleğin­
den yakaladım.
“Gel, buradan çıkmalıyız,” dedim çekiştirerek. “Bize müsaade, beyler. Kalın 
sağlıcakla.”

---

“Hey, beni bekleyin!” diye seslendi Naveen, Fransız kapılardan dışarı fırlay
Sokağın temiz havası ikisini de ayılttı. Adımlarını sıklaştırıp benimkiler 
uydurdular.
Üç katlı binalarla sık yapraklı çınarların arasındaki gölgelik koridordan esen 
rüzgâr, yakınlardaki Sassoon Limanı’nın balık kokusunu buraya kadar sürük- 
lüyordu.
Güneş ışığı ağaçların arasındaki boşlukları doldurmuştu. Gölgeden ışığa 
her çıkışımda sanki ayaklarımı sıcak bir havuza sokuyordum. Güneş içimden 
akıp ağaçların altındaki gölgeler gelgitinin yolunu kesiyordu.
Gökyüzü puslu bir maviydi. Denizin üzerine konan mat bir camı andırı­
yordu. Otobüslerin tepelerine tüneyen kargalar şehrin daha serin mahallelerine 
doğru yol alıyordu. El arabalarıyla mal taşıyanlar arsızca birbirlerine bağırıyordu.
Bombaylıları yüksek sesle şarkı söylemeye iten o aydınlık Bombay günle­
rinden biriydi işte. Yanından geçtiğimiz, zıt yöne doğru yürüyen adamla aynı 
Hint aşk şarkısını mırıldandığımızı fark ettim.
“Çok iyi ya,” dedi Naveen. “Herifle aynı şarkıyı söylüyordunuz.”
Gülümsedim ve mavi camdan Bombay günlerimizde yaptığımız gibi birkaç 
mısra daha söyleyecektim ki, Vikram bana bir soru sordu.
“Eee, nasıl gitti? Söylediğim şeyi alabildin mi?”
Goa’ya sık gitmememin sebeplerinden biri de ne zaman oraya gitsem biri­
nin benden bir istekte bulunmasıdır. Üç hafta önce Vikram’a Goa’da bir işim 
olduğunu söylediğimde benden bir iyilik rica etti.
Annesinin düğün takılarından birini biraz nakit karşılığında bir tefeciye 
bırakmış. Minik yakutlarla süslü bir kolyeymiş. Vikram borcunu ödemiş ama 
tefeci kolyeyi geri vermemiş. Sıkıysa gel al demiş. Herifin benim çalıştığım 
Sanjay Şirketi mafyasına büyük saygısı varmış. Vikram bunu bildiği için kolye­
nin peşine benim düşmemi rica etmişti.
Kolyeyi almıştım ama Vikram, tefecinin Şirket’e saygısını biraz abartmiştı. 
Adam beni tam bir hafta oyaladı. Benimle ve Şirket’le ilgili demediğini bırak­
madı. Neyse, sonunda kolyeyi vermeyi kabul etti.
Ama geç kalmıştı. Herif tefeciydi, hakaret ettiği Şirket de bu tip adamla­
rın defterini dürmeye yer arıyordu. Sanjay’dan dört goril çağırdım. Aradaki 
gangsterleri bertaraf ettik.
Sonunda tefeciyle yüzleştik ve kolyeyi verdi. Sonra gorillerden biri onunla 
adil bir kavgaya tutuşup onu bir temiz dövdü. Ve gayet adaletsizce onu benzet­
meye devam etti. Tefeci, Şirket’e yeni bir saygıyla bağlanmıştır eminim.
“Söylesene. Aldın mı, almadın mı?” diye sordu Vikram.

---

“Buyur.” Kolyeyi ceketimin cebinden çıkarıp eline tutuşturdum.
“Vay anasını. Ne kıyak adamsın be! Danny sorun çıkardı mı?”
“Bir daha o herifle iş yapma.”
“Sildim gitti.”
Kolyeyi mavi ipek kesesinden çıkardı. Işığı yakalayan yakutlar avucunda 
birer kan damlasına dönüştü.
“Bana bakın. Ben bunu anneme götüreceğim. Sizi de bir yere atayım mı?” 
Vikram yoldan geçen bir taksiyi çevirirken, “Sana ters,” dedim. “Leopold’den 
motorumu alacağım.”
“İzin verirsen ben de seninle biraz yürümek istiyorum,” dedi Naveen usulca. 
“Keyfin bilir.”
Vikram mavi keseyi gömleğinin cebine koydu.
Taksiye binerken onu durdurup kulağına eğildim.
“Ne yaptığını sanıyorsun?”
“Efendim?”
“Uyuşturucu konusunda bana yalan söylemezsin, değil mi Vik?”
“Ne yalanı? Esmer şekerden birkaç fırt aldım, o kadar. Hem hepsi 
Concannon’un malları. Parasını verdi, aldı. Ben...”
“Sakin ol.”
“Ben hep sakinim. Beni bilirsin.”
“Bazıları sırf alışkanlıktan herkesi ısırmaya çalışır. Concannon da onlardan 
biri ama sen değilsin.”
Gülümsedi ve bir an eski Vikram oluverdi. O Vikram benden ya da başka 
birinden yardım istemeden Goa’ya kendi giderdi. Hatta o Vikram, annesinin 
mücevherini bir tefeciye bırakmazdı.
Taksiye binerken gülümsemesi kayboldu. Ardından bakarken aşkın taru­
mar ettiği bu iyimser adam için endişelendim.
Tekrar yürümeye başladığımda Naveen yanımda bitti.
“Durmadan o kızdan bahsediyor. Şu İngiliz’den.”
“Yürümesi gereken ama nadiren yürüyen şeylerden biriydi.”
“Seni de çok anlatıyor,” dedi Naveen.
“Bence genel olarak çok konuşuyor.”
“Karla’yı, Didier’yi ve Lisa’yı da anlatıyor ama en çok seni.”
“Dedim ya, çok konuşuyor.”
“Bana hapisten kaçtığını söyledi. Hâlâ kaçakmışsın.”
Zınk diye durdum.
“Bak şimdi de sen çok konuşuyorsun. Ne bu? Bulaşıcı filan mı?”

---

“Hayır. Dur açıklayayım. Bir arkadaşıma yardım ettin. Adı Aslan...”
“Kim, kim?”
“Bir arkadaşım.
“Ne diyorsun be?”
“Birkaç hafta önce gece vakti, Ballard Rıhtımı’nın yakınında onu zor bir 
durumdan kurtarmışsın.”
Genç bir adamdı. Gece yarısı Ballard’dan bana doğru koştu. Geniş yolun 
iki yanında kapalı dükkânlar vardı. Adam bir sokak lambasının gölgesinde dur­
du ve onlarla tek başına dövüşmeye hazırlandı. Ve sonra tek başına kalmadı.
“Ne olmuş?”
“Öldü. Uç gün oluyor. Sana ulaşmaya çalıştım ama Goa’daydın. Hazır yal­
nızken söyleyeyim dedim.”
“Neyi be adam?”
Elimde olmadan bağırmıştım. İrkildi. Kaçak olduğumdan söz etmesi keyfi­
mi kaçırmıştı. Bir an önce sadede gelmesini istiyordum.
“Üniversiten arkadaşımdı,” diye anlattı temkinli bir sesle. “Geceleri tehlike­
li yerlerde dolanmaya bayılırdı. Ben de öyleyim. Herhâlde sen de. Yoksa orada 
ne işin olacak? Belki bilmek istersin diye düşündüm.”
“Abi, sen benimle kafa mı buluyorsun?”
Gölgede duruyorduk. Aramızda yalnızca birkaç santim vardı. Yanımızdan 
kaldırımın trafiği akıp geçiyordu.
“Neden?” diye sordu.
“Hapishane mevzusunu Aslan’ın öldüğünü haber vermek için mi açtın? 
Olayın bu mu? Deli misin sen, yoksa gerçekten o kadar iyi misin?”
Alınmıştı. “Galiba o kadar iyiyim. Anlatmaya çalıştığımı doğrudan anlarsın 
sandım. Başını derde soktuğuna üzüldüm. Bunu hiç istemezdim. Özür dilerim 
ve hoşça kal.”
Koluna yapıştım.
“Yahu dur.”
Onu neden durdurdum derseniz, dosdoğruydu da ondan. Dürüst bakışla­
rı, kendinden emin duruşu, içten gülümseyişi... Hiçbirinde bir terslik yoktu. 
Sezgiler evlatlarını kendileri seçer. Karşımda cesurca dikilen bu kırgın genç 
adamdan hoşlanmıştım. Böylelerine nadir rastlanırdı.
“Sorun değil.” Yeniden gevşedi.
“Vikram’ın sana bir kaçakla ilgili anlattıklarına gelecek olursak... Bu tip 
bir bilgi Interpol’ün ilgisini çekebilir. Benim ise kesinlikle çeker. Anlıyorsun, 
değil mi?”

---

Aslında soru sormuyordum ve bunu o da biliyordu.
“Interpol’ü sikeyim.”
“Sen bir dedektifsin.”
“Dedektifleri de sikeyim. Bana göre bu yalnızca bir arkadaştan saklanama- 
yacak türde bir bilgi, o kadar. Zamanı gelince tabii. Kimse sana bunu öğretme­
di mi? Ben tam burada, bu sokaklarda büyüdüm ve gayet iyi biliyorum.”
“Ama biz arkadaş değiliz.”
Güldü. “Henüz.”
Bir an yüzüne baktım.
“Yürümeyi sever misin?”
“Yürürken sohbet etmeyi daha çok,” dedi yeniden kaldırımın kalabalığına 
karıştığımızda.
“Interpol’ü sikeyim,” diye yineledi az sonra.
“Sohbeti seviyorsun.”
“Yürümeyi de.”
“İyi o zaman. Bana yürürken üç kısacık hikâye anlatmanı istiyorum.” 
“Pekâlâ. Birincisi...”
“Dennis.”
Naveen kafasında kâğıt kırpıntılarıyla dolu bir bohça taşıyan bir kadına 
çarpmamak için yana kaçarken güldü. “İşini biliyorsun. Valla ben de oraya ilk 
kez bugün gittim. Gözlerinle gördüğün dışında sadece duyduklarım var.” 
“Dinliyorum.”
“Annesi babası ölmüş. Bu ona çok koymuş. Yani öyle diyorlar. Ailesi paralı 
tiplermiş. Bir şeyin patentini mi ne almışlar. Dennis’e altmış milyon kalmış.” 
“Bugün gördüğüm hiç de altmış milyonluk bir oda değildi.”
“Parası fondaymış. Dennis transtayken çoğalmaya devam ediyor.”
“Ölü taklidi yaparken demek istedin herhâlde?”
“Sadece öylece yatmıyor. Dennis uyurken Samadhi denen bir yoğunlaşma 
durumuna geçiyor. Kalp atışları ve nefes alıp verişi sıfıra yaklaşıyor. Teknik 
açıdan bakılırsa sık sık ölüyor yani.”
“Benimle taşak geçme, dedektif.”
“Yok ya,” dedi gülerek. “Geçen yıl kaç doktor ölüm belgesini imzaladı ama 
Dennis uyandı. Tek Kişilik Ordu Jamal, belgelerin koleksiyonunu yapıyor.” 
“Yani sen diyorsun ki, bu Dennis ikide bir ölüyor. Rahibiyle muhasebecisi 
arkasından küfretmiyor mu?”
“Dennis transtayken parasını yönetenler de paylarını alıyordur mutlaka. 
Bir tek gördüğün evi almış. Transtayken rahat etmek için.”

---

“Bunları sağdan soldan mı duydun, yoksa araştırdın mı?”
“İkisi de.”
“Ne diyeyim?” Bir araba önümüzden manevra yaparken sustum.; 
“Hayatımda daha iyi ölü taklidi yapan birini görmedim.”
Naveen sırıttı. “Emsali yok.”
İkimiz de bir an düşüncelere daldık.
“İkinci hikâye?” dedi Naveen.
Concannon.
“Bizim spor salonunda boks yapıyor. Hakkında fazla bir bilgim yok. Sadece 
!
iki şey söyleyebilirim.”
“Evet?”
“Sol kroşesi fena ama ıskaladı mı savunmasız kalıyor.”
“Hım?”
“Hem de istisnasız. Solla hamle yapıyor, sağla vuruyor ve her seferinde üze­
rine bir sol kroşe yapıyor. Dediğim gibi, vuramazsa bir an savunmasız kalıyor. 
Ama hızlı ve nadiren ıskalıyor.”
“Sonra?”
“Beni Dennis’in kapısından sokabilecek başka biri yoktu. Dennis onu se­
viyor. Hatta resmi yollardan onu evlat edinmek istediğini duydum. Zor tabii. 
Concannon, Dennis’ten yaşlı. Ayrıca Hintliler kanunen bir beyazı evlat edine­
bilir mi bilmiyorum.”
“Kapısından sokmak derken?”
“Dennis transtayken onu izlemek isteyen yığınla insan var. Geçici olarak 
öldüğünde gerçek ölülerle konuşabildiğine inanıyorlar. Ama kimse içeri gire­
miyor.”
“Çat kapı gitmediğin sürece,” dedim alayla.
“Anlamadın. Dennis transtayken kimse kapısını çalmaya cesaret edemez.” 
“Hadi canım.”
“Ciddiyim. Sadece sen yaptın.”
“Dennis’i konuştuk,” dedim dört kişilik bir çekçeke yol vererek. 
“Concannon’a dönelim.”
“Dediğim gibi, boks yapıyor. Aynı zamanda sokak dövüşçüsü. Daha fazla 
bir şey bilmiyorum. A, bir de eğlenceyi seviyor.”
“Çenesi hiç durmuyor,” dedim. “Arkan yeterince sağlam olmadıkça bu yaş­
ta öyle sağa sola sallamazsım”
“Dikkat et mi diyorsun?”
“Tersine gelme diyorum.”

---

“Ya üçüncü hikâye?”
Yoldan ayrılıp bir patikaya girdim.
Peşimden geldi. “Nereye?”
“Bir şeyler içeceğim.”
“Nasıl? Bir yere mi oturacağız?”
“Evet. Ne var bunda? Hava çok sıcak. Susadım.”
“Ah, hiç. Ben de içerim.”
Otuz dokuz derece sıcakta buz gibi karpuz suyu ve kafanızın üzerinde dö­
nen pervaneler. Oh be!
“Özel dedektiflik muhabbeti nereden çıktı?” diye sordum. “Gerçekten de­
dektif misin?”
“Evet. Tesadüfen başladım. Neredeyse bir yıl oldu.”
“Nasıl bir tesadüf, insanı özel dedektifliğe sürükler ki?”
Gülümsedi. “Hukuk okuyordum. Diplomamı almaya az kalmıştı. Son yı­
lımda özel dedektifler ve hukuk sistemine etkileri üzerine bir tez hazırladım. 
Sonra okulda sadece bu konunun ilgimi çektiğini fark ettim ve bir denemeye 
karar verdim.”
“Nasıl gidiyor bari?”
Güldü.
“Boşanma davaları borsadan daha sağlıklıydı. Ne olacağını kestirmek de 
kolaydı. Birkaç iş yaptım ama sonra vazgeçtim. Bana mesleğin inceliklerini 
öğreten adam otuz beş yıldır boşanma davalarına bakıyor ve hâlâ zevk alıyor. 
Ben sevemedim. Evli erkekler karılarını aldatıyor. Hep aynı hüzünlü hikâye. 
Sıkıldım.”
“Ya sonra?”
“Şimdilik iki kayıp köpek, bir kayıp koca ve bir güveç kabı buldum. Sağ 
olsunlar bütün müşterilerim kendi işlerini göremeyecek kadar tembel ya da 
kibar insanlar.”
“Ama dedektifliği seviyorsun? Heyecanlı bir iş ha?”
“Doğrusunu istersen, hikâyenin bu kısmında ne olursa olsun gerçeği öğre­
niyorsun. Avukatlık öyle değil. Sana anlatılan çarpıtılmış bir gerçek de olabilir. 
Aradığın şey aile yadigârı bir güveç kabı olsa da, işin aslı bu. Kimse yalan söy­
lemiyor.”
“Devam edecek misin?”
“Bilmem.” Gözlerini kaçırıp gülümsedi, “işimde ne kadar iyi olduğuma 
bağlı.”
“Ya da ne kadar kötü.”

---

“Ya da ne kadar kötü.”
Naveen Adair.”
Beyaz dişlerini göstererek sırıttı ama çabucak ciddileşti.
“Daha yarısını bile duymadın.”
“Naveen Adair,” dedim. “Hangi tarafın başına daha çok dert açıyor? Hindi 
mi İrlandalı mı?”
“Anglo Saksonlar için fazla Hintliyim,” dedi gülerek. “Hintliler için de fazla 
Anglo Sakson. Babam...”
Baba, çoğumuz için kayıp vadiler ve sarp kayalıklarla dolu bir diyardır. 
Yanımda o kayalıklardan birine tırmanmasını sabırla bekledim ve yeniden ko­
nuştu.
“Annemi bırakıp gittiğinde sokakta kaldık. Beş yaşıma kadar kaldırımlarda 
dilenmişiz. Ama ben pek hatırlamıyorum.”
“Sonra?”
Bakışları sokağa kaydı. Gözlerinin rengiyle duygularınınkiler birbirine ka­
rıştı.
“Babam veremdi,” dedi. “Ölürken varını yoğunu anneme bırakmış. Her 
nasılsa bok gibi para kazanmış. Birdenbire zengin olduk ve.
“Hayatınız değişti.”
Kendisi hakkında bu kadar çok şey anlatmaktan rahatsızmış gibi baktı yü­
züme.
Tepemdeki pervane yüzünden kafam buz kesmişti. Garsona işaret edip per­
vaneyi biraz yavaşlatmasını söyledim.
“Üşüdün mü?” diye azarladı garson beni. “Şimdi ısınırsın.”
Pervanenin hızını üçten beşe çıkardı. Yanaklarımın donduğunu hissettim. 
Parayı ödeyip çıktık.
“Masa iki boşta!” diye bağırdığını duydum.
“Şahane bir yer,” dedi Naveen.
“Sevdin mi?”
“Hı-hı. Nefis karpuz suyu ve kâbus garsonlar. Mükemmel!”
“Seninle anlaşacağız, dedektif. Seninle iyi anlaşacağız.”

---