1. бургут билан тулки

146. СИЧҚОНДАН ЧЎЧИГАН ШЕР 
Ухлаб ѐтган Шернинг башарасидан бир сичқон пилдираб ўтиб кетади. Шер 
сакраб туриб кетиб, ким юзимга тегди, дегандек атрофга аланглаб қарайди. 
Буни кўрган тулки: "Сени қара-ю, кимсан Шер бўлатуриб сичқондан қўрқиб 
кетдинг-а!" — деб Шерни мазах қилади, "Йўқ, мен сичқондан қўрққаним йўқ, 
— деб жавоб қилади Шер, - балки унинг сурбетлиги ғазабимни қайнатди". 
Бу масал, ақлли одамлар ҳатто икир-чикир нарсаларга ҳам бефарқ 
қарамайдилар, демоқчи. 
147.
ШЕР БИЛАН АЙИҚ 
Шер билан Айиқ бир ѐш буғуни тутиб олишди ва уни талашиб жанг 
бошлашди. Улар то силлалари қуриб, кўзлари тингунчажон-жаҳдлари билан 
олишиб, ахийри ҳолдан тойиб йиқилиб қолишди. Шу маҳал бу ердан ўтиб 
кетаѐтган тулки буғу жасадининг икки ѐнида чўзилиб ѐтган Шер билан 
Айиқни кўрди ва уларнинг беҳоллигидан фойдаланиб буғуни судраб олиб 
қочиб кетди. Шунда қимирлашга ҳам мадорлари қолмаган Шер билан Айиқ: 
"Шўримиз қурисин! Бундан чиқди, ҳали биз тулки учун тер тўкиб ҳаракат 
қилган эканмиз-да?" дейиш- ди. 
Ахир, югурганники эмас, буюрганники, деб бекорга айтишмаган-да! 
148.
ШЕР БИЛАН ҚУЁН 
Бир куни Шер ухлаб ѐтган Қуѐнни гопиб олди ва уни емоқчи бўлиб, энди 
оғзига олиб борган эди, шу пайт кутил- маганда унинг ѐнгинасидан бир буғу 
югуриб ўтди. Шер Қуѐнни ташлаб, буғу орқасидан қува кетди, лекин минг 
қувлагани билан унга ета олмади ва, топган Қуѐнимдан қўймасин, деб 
орқасига қайтиб келди. Лекин Куѐн уйғониб, аллақачон жуфтакни ростлаб 
қолган эди. Шунда Шер Қуѐн- дан ҳам айрилганини кўриб, деди: "Минг 
лаънат! Узоқцаги ўлжани деб, қўлимдагисини қўйвориб ўгирибман мен, 
аҳмоқ!" 
Баъзи одамлар ҳам шундай: доимо келиб турган мўътадил даромадга 
қониқмай, каттароқ ўлжага кўз тикадилар ва бор бойликларидан ҳам мосуво 
бўладилар. Ваҳоланки элда, узоқнинг хазинасидан яқиннинг насибаси яхши, 
деган доно гап бор.