Усмонхон алимов

«
Улар Аллоҳга қўшиб, бошқа “илоҳ”га илтижо 
қилмаслар ва Аллоҳ ўлдиришни ман этган жонни 
ноҳақ ўлдирмаслар ҳамда зино қилмаслар. Ким ма-
на шу 
(гуноҳлар)
ни 
(имонсиз ҳолда)
қилса, гуноҳга 
(уқубатга)
 учрар. Қиёмат кунида унга азоб бир неча 
баробар зиёда қилинур ва у жойда хорланган ҳолида 
мангу қолур» 
(Фурқон, 68-69).
Ҳар бир замон ва маконда бузуқлик, турли фаҳш иш
­
лар шармандалик келтирган. Барча пайғамбарлар ум
­
матларини бу каби қабиҳ ишлардан қайтарган. 
Бундай гуноҳ ишнинг оқибатида мўминнинг бебаҳо 
неъмати бўлган имони, жавоҳирдан­да қиммат бўлган 
соғлиғи, инсон зийнати бўлган одоби, қадрдон оиласи, 
пок ризқи, жамоаси, хуллас, дунё ва охиратига улкан 
зиён етади. Ким бундай қалтис йўл қурбони бўлар экан,
икки дунё бахту саодатидан бебаҳрадир. Фарзанд тар
­
биясига лоқайд бўлган ота­она эса, бу дунёда исноддан 
бош кўтаролмасдан виждон азобида ўтади, охиратда 
эса уларга ғам­ғусса ва андуҳлар бўлиши муқаррар. Шу 
боис ота­она эътиборсиз бўлиб ёки истиҳола қилиб, бу 
тарбияни асло кечиктирмасликлари лозим. 
Бундай нозик тарбия ўз вақтида берилса, қалбимиз 
қўри бўлган фарзандлар иффатли, ор­номусли бўлиб воя­
га етади. Ҳар бир нарсанинг ўз мавриди бўлганидек, фар
­
занд уйланиш ёшига етса, Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи 
ва саллам) суннатларига биноан, муносиб жуфт топиб, 
уйлантириш лозим. Чунки сабрнинг чегараси бор. Расу
­
www.muslim.uz

---

 
Усмонхон Алимов

387
ли Акрам (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳу зур ларига бир 
неча ёш йигитлар келиб, шикоятларини баён этишди: “Ё 
Расулуллоҳ, бизлар шаҳватни ти йишда ожизмиз, бичти
­
риш жоизми?” Шунда Расулуллоҳ (алай ҳиссалом) ўз­ўзига 
зулм қилишга рухсат бермадилар.