Г>ул китаптл К. лракллнакстаппып кубла ранонллрыпда жасай- тугын клракалпаклардын этннкалык составы, сол гсрригориядагы

капт ар
/УзРС., 201/, түркм. 
кеидери
/РТмС., 121/.
Көлшә//күлшә—майда-майда атызлар. Бундай атыз- 
лар, тийкарынан, палыз егинлери ушын арна- 
лады. 
Вир күлш ә кешир, бир күлш э қаўын
ектим
/Досб./.
Көндик—конюшня, жылқыларға салынған қора: 
Көндикте ислейди
/Майем./.
Көрик—тандыр қызғанда ишиндеги огы суўымаўы 
ушын арнаўлы тесилген жеринеи кесек тығып 
қойып, оны 
көрик
деп атайды /Досб./. Әдебий 
т илде 
көрик
сөзи 
темирш илик көрки
деген 
мазмунды ацлатады /ҚҚРС., ,338/.
Көрпэ—жонышқаныц жана шығын киятырган түрнн 
усылай атайды /Досб./. 
Каз. 
кнрие, 
көк
/РКазС., 469/, өзб. 
курпа
/УзРС., 235/.
Көрпеш —қозыларға арнан исленген қора.
Көртеше —былғарыдан 
ямаса нахта салып товар- 
дан арнаўлы тпгилгеп қыска сырг кийимнин 
түрн. 1(аз. 
күрте
/ҚТТС, I, 331/
Күйи жетмэў —ҳалы жетпсў, шамасы келмеў: 
Ме-
ниц күйим ж.етмэй жүрипти.
Күйикли-жанықлы 
- күйнн-иисиў, өлип-тнрилиў 
деген мазмунларды ацлатады: 
Күйикли-ж а-
ны.қлы адам
екен. Кул сөз Хорезм говорла- 
1
>ында 
жанықмақ\
Әдебий 
тилде 
күйикли,
қайғылы.
/ҚҚРС., 342/ деп айтылып, 
жанық-
лы.
формасы ушыраснайды.
Кукүрт—шырпы: 
жиқған ўағында күкүрт чақ-
қиндай болады
/Лққ./. Өзб. 
гугурт
/РУзС., 
825/.
229
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Күл төккән еиәс—бир белгили коныста тураклы 
очырмады дегеи мәнинн ацлатады: 
Ж ет и жер-
с)ен
көшип, 
жети жергэ кү л төккэн смес.
Күлгә-баў. Егин орылып, «ндалып дәни алынған- 
нан кейнн қалған саЗақларын баўлап алады. 
Буны 
күлт элэу
/күлте/ днйди /Досб,'. Каз. 
күлт е
/КТТС, 1, 325/.
Кулүш — ключ, гнлт, ашқыш, ашар /Н.-хан'.
Күрси—стул, кишкене етнп ағаштан соғылган стул 
ямаса табуретка. Өзб. 
курси
/УзРС., 225'.
Күртук—гүртик. 
Әнэ сәнэм жибэрмэгэн шу күр-
түк
/Шым/.
К
Қада / кәләм ш д -ж ан салғанда арқалықтыц үсгнне 
салынатуғын шабақшалар: 
М ыналар ырас қас-
тын, үспшне қэләмшэ боладығо 
:Акк .
Қ адақ—400 грамм бир кадаққа тец:
Қадаққа жетпэсэ шайыцыз,
Үйицизге ерэмэн дер
/Сыдык шайырдан/
Қадағы оныц секкиз сом
/Н.-хан/.
Казақы а т —бақайы келге, тапалтас аг. Хорезм го- 
ворларында 
қазақы
деп агалады.
Қазық—днйўалга кағылатуғын үлкен шеге /Н-хан/. 
Әдебий тилде 
қазық
сөзи жерге қағылатуғын 
казық мәниснн ацлатады /ККРС., 352/.
Қайнакай—жүзеге асырылыўға тийисли исгин анық 
болыўы ҳаққында дурыс айтыў: 
Бир гүндэ
қайнақай бараман
/Ақб/. Лрқа диалекттин 
көпшилик жеринде 
анық
/Б., 1, 321/. 
Әдебий 
■тиллеанық, дэл
формасында ушырасады.
Кайық—қарық: Бир қайығынан төрг бес қапчық 
алдым /Ҳәм/.
Қайыр каўын:—суўсыз бозы шығып жагкан жерге 
егилген қаўын. Ол басқа қаўынларға қараған- 
да дәмли, онша суўсыз, формасы жағынан ҳәр- 
түрли. Бундай қаўынлар қарық тартылман егн- 
ледн /Досб./.
Қақыра— сөзн әдебий тилде қамыстан салынған жай, 
ылайдан салынған жай деген түсиннклердн ац-
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

латса /ККРС., 361/ кубла дналект лексикасын- 
да үй ншннин аўысык керекли загларыи коя- 
туғын қакыра мәнисин билдиреди.
Қалдырғаш—қарлыгаи
1
...