Beynin I i m I i -js

sorunu ele alış biçim i de şöyle özetlenebilir: “ Bundan son ra ne y a ­
pabiliriz? R ehabilitasyon m üm kün mü? M ü m k ü n se, harika. D e ­
ğilse, cezaevinde yatm a cezası gelecekteki davranışı d eğiştirecek
mi? D eğiştirecekse, onu cezaevine gönderin. D eğiştirm eyecek se de
suçluyu intikam değil, etkisiz hale getirm e adına devletin y etk isin e
b ırakın.”
Benim düşüm , değişken ve çoğunlukla da yanlış oldukları k a ­
nıtlanabilir sezgiler yerine, kanıta dayalı ve beyinle uyum lu bir
toplum sal politikanın geliştirilm esi. C ezalandırm ada bilim sel bir
yaklaşım benim sem enin yanlış bir tutum olu p olm ayacağı so r u su ­
nu soranlar da var. Ö yle ya, bu tür bir yaklaşım da insanlığın yeri
nedir ki? Ancak bu soruya başka bir soruyla karşılık verebiliriz: O
halde diğer seçenek ne? Elimizdeki veriler ışığında çirkin insanlar,
çekici insanlardan daha uzun süreli cezalar alıyor, p sikiyatristlerin
hangi cinsel suçlunun suçunu yineleyeceği k on u su n d a tah m in y e ­
tileri yok ve cezaevlerim iz de hapis yerine reh ab ilitasyon la daha
yararlı sonuçlar alınacak m adde bağım lılarıyla d o lu p taşıyor. Ö y ­
19
i

---

I N C O G N I T O
leyse şimdiki cezalandırma ölçütlerinin bilimsel ve kanıta dayalı
bir yaklaşımdan gerçekten de daha iyi sonuç verdiğini söyleyebilir
miyiz?
N örobilim , bir zamanlar yalnızca felsefeciler ve psikologların
alanına giren soruları (insanların kararlarını nasıl verdikleri ve
bunda gerçek anlamıyla “özgür” olup olmadıkları) yeni yeni kur­
calamaya başlamış durumdadır. Bunlar başıboş sorular değil, adli
kuramın geleceğini ve biyolojiyi de hesaba katan bir hukuk sistemi