Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

 ِإ
ِقْزّْرلا يِف ةَعَسَو ِنَََبْلا يِف ةَّاُدهَو ِأَُْاْلا يِف فيَيِضَو ِبْلَقْلا يِف ا زاُنَل ِةَنَلَحْلِل َّن
 َمَو
 ِنَََبْلا يِف ي نَهَوَو ِأَُْاْلا يِف ا ْاَاَسَو ِبْلَقْلا يِف ةََْلُظَل ِةَئّْيَّللِل َّنِإَو ِقْلَخْلا ِباُلُده يِف ةَّبَح
 
 َو ِقْزّْرلا يِف ي قيِضَو
 ُدب ْغ
 َض
ة 
 يِف
 ِقْلَخْلا ِباُلُده
 
َػن َق
َل ُو 
ْبا ُن
ْلا
َق ّْي
ِم 
ِفِ
َْلْا 
َو
ِبا
ْلا
َك
ِفِا
.
Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳумо шундай деган:
“Савобли ишлар қалбга нур бағишлайди, 
юзни чароғон этади, танани бақувват қилади, ризқни кенгайтиради, 
(Аллоҳ тарафидан яратилган)
 
мавжудотлар қалбида муҳаббат уйғотади. Гуноҳлар эса қалбга зулмат олиб киради, юзни қаро 
қилади, танани заифлаштиради, ризқни камайтиради, мавжудотлар қалбида нафрат уйғотади”
(Ибн 
Қаййим “Ал-жавобул кофий”да нақл қилган). 
Яхшилик қилганга нима етсин! Савобли ишлар, хайрли амаллар қалбни ѐритади, кўнгилдаги 
чигилларни ѐзади, одамга бир олам қувонч бағишлайди. Яхшилик қиладиган одамнинг юзи нурли бўлади. 
Кишининг юзи амалларидан дарак бериб туради. Чунки ҳақиқий мўмин инсон юзида имон нури, солиҳ 
амаллар файзи шундоқ кўриниб туради. Савобли ишлар танани қувватлантиради, соғлиққа фойда беради, 
руҳий ҳолатни яхшилайди. Қолаверса, эзгу амаллар ризқни кенгайтиради, баракали қилади. Хайрли ишда 
бардавом инсон ҳамманинг меҳрини қозонади, ҳурматига сазовор бўлади. Муҳими Аллоҳ таолонинг 
розилигини топади. 
Гуноҳлар эса бунинг акси: маъсиятга ботган одамнинг дили қораяди, қалби тушкунликка учрайди, 
юзи шувит бўлади, танаси куч-қувватини йўқотади. Осий киши ризқидан барака кетади. Гарчи топиш-
тутиши яхши, даромади кўп бўлсаям, топгани яхшиликка буюрмайди, нуқул исрофга, ҳаром-ҳаришга 
ишлатилади. Гуноҳга муккадан кетган, истиғфор айтмайдиган кимсани одамлар ѐмон кўради.