Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
87
Эннасини... бу дунёни! — 
Кейин ўзининг гаплари ўзига кор қилиб, кўзларига ёш тўлди. — Бу ҳукумат номард экан, энағар... 
Кампирни ишлатиб-ишлатиб, охири пенсия ҳам бермади... Хайрият, отам урушда ўлгани учун ўттиз сўм 
беради... 
— Бўлди қилинг, шаҳдингиздан тушинг, — эрининг елкасигами-ёқасигами қўл узатган эди, Ўсар 
тисланиб кетди. 
— Йўқол! Бор, айтганимни қил! 
Ҳожар изига қайтди-да, газни шартта ўчириб, бояги жойига ўтириб олди. 
Ўсар уни тепадигандек хезланди. 
— Турмайсанми? 
— Йўқ, 
Ўсар бир зумда уни сулайтириб ташлашни ўйлади, аммо ўзи касалванд, ўлиб қолса... 
«Йўқ» деяпти-ку? Пушаймон ея бошлади ҳозирдан. Тўхта, бир иш қиламанки, ўзи югуриб қолади»... 
Ана шунда Ўсар шодон қаҳқаҳа отади. 
У илдам юриб айвонга чиқди-да, айвончани бу ёкдан ҳам тўсиб турган шолчани шарт тортиб 
юборганди, шолчанинг супага қараган томониям шалоп этиб ерга тушди. Айвонга қуёш нури ёпирилди. 
Мақсад момо тағин очилиб қолган бошига қийиғини ёпмоқчидек пайпасланиб, охири кафтлари 
билан тепасини пана қилган бўлди. 
— Момо! — деди невара овози хириллаб ва туйқус йиғламоқдан бери бўлиб бақирди: — Кенжангиз 
чақиряпти экан сизни! Кенжабой!.. Биттаси айтиб кетди... 
— Ким? — деб пичирлади кампир ва юзи ёришиб, кўзлари ёлқинланиб кетди. — Кенжа? 
— Ҳа! Сизни меҳмонга айтипти! — деди Ўсар бир табақали, занжири тепага илинадиган эшик томон 
юриб. — Мундай одамга ўхшаб боришингиз керак. Бошқа кийим-бош бордир... — Кейин нариги уйга 
қараб бақириб юборди: — Ҳожар! Баққа ке! 
Ҳожар эшик оғзига келиб турган экан, дарров қаради. 
— Нима? 
Ўсар кўзларини ола-кула қилиб, кампирга ишора қилди. 
— Кийинтир момомди! Ахир, ахир... айтдим-ку. 
Кенжа уйига чақирипти деб! — Сўнг жилмайди. — Ёки... 
Эр-хотин узоқ муддат бирга яшаса, бир-бирининг важоҳатидан нима демоқчи бўлаётганиниям 
сўзсиз билиб кетишади. Шундайки Ҳожар англади: эри «Ёки... ҳазар қиласанми?» демоқчи. 
Ҳожар каловланиб буёққа йўналди. 
— Қани, тез бўл! Ҳим, яна ул-були бўлса, униям ол... Бўғча қил! 
Ўсар шундай деб айвондан тушди. Кўприкчага етганда супадаги дастурхонга қаради-да, жадал бориб 
унинг четидан тортди. Димламани апил-тапил еб олиб, бармоқларини ялай-ялай дарвозага қараб кетди. 
Унинг кўнгли хийла тинчиб қолган эди. Момони Кенжанинг уйига обормаслиги аниқ. Лекин 
етимхонагаям обормайди-ю... 
Бирон ўн дақиқадан кейин Ўсар бодомгулли чит кўйлак кийиб, бошига дока рўмолини ўраган 
кампирни кўтариб юк машинасининг кабинасига ўтқазмоқда эди. 
Кампир ўрнашиб олгач, қўлларини кўксида тутиб, кўзида ҳалқа-ҳалқа ёш билан оёққўйгич қошига 
келган Ҳожарга: 
— Мен сал кунда қайтаман, келинжон. Бу боғдан, сизлардан ажралиб яшолмайман, — деди. — Ке, 
бир ўпай... Оҳ! 
— Моможон, тез келмасангиз, ўзим бориб опкеламан, — деди Ҳожар. 
— Бе, мана мошина... Асалжонимдан айланай! Ғир этиб боради-ю, обкелади-да момосини. 
Сельсоветдан телефон қилиб тур. Овозингни эшитиб турай... Келинжон, невараларимга эна сути 
бермаган бўлсам ҳам, эна бўлиб боққанман... Ҳув, у кунларни худо кўрсатмасин! 
Ўсар хотинини тирсаги билан туртиб юбориб, эшикни ёпди. 
— Қолганини менга айтасиз! 
Момо қийқиллаб кулиб, машина деразасидан қўлини чиқармоқчи бўлди: бармоқлари ойнага тегиб 
қайтди. Ва келинига: «Бунинг гапига парво қилма. Ҳазилкаш-да» дегандай жилмайиб, ҳар иккала 
кўзиниям қисиб қўйди. 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд