Microsoft Word pirimqul qodirov erk ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
51
— Бошқа чора йўқ. Мен сендан ёмонлик кўрган эмасман, Ойша. Шунинг учун яхшиликча 
орани очиқ қилиб кетмоқчиман. Менга ҳеч нарса керак эмас. Уй, буюм, мол-ҳол ҳаммаси сенга 
қолсин. Бола бор. Унинг учун қонун талаб қилган нафақани тўлаб тураман... 
Ойшахондан садо чиқмас эди. Саттор «Ҳамма гапни айтдим», дегандай қилиб ҳовлига чиқиб 
кетди. 
Ойшахоннинг кўзи қаршидаги деворга тушди. Тўйларига онаси билан бирга тиккан кўк 
бахмал сўзана деворни энлаб, ипаклари ҳали ҳам товланиб турибди. Сўзананинг устига Саттор 
билан Ойшахоннинг гулдор рамкага солинган расмлари ёнма-ён осиб қўйилган. Буни ҳам 
Ойшахон ўзи қилган эди. У Сатторни соғинганда девордаги расмга узоқ-узоқ тикиларди. 
Сатторнинг йўлига кўзи тўрт бўлиб, кечалари ёлғиз тунаганда, бу расм гўё унинг ёлғизлигини 
билдирмас эди. Мана энди унинг кутадиган Саттори йўқ. Энди бу одам уни умрбод ташлаб 
кетади! 
Ойшахонни девордаги сўзана ҳам, расм ҳам чақиб олгандай бўлди. У бирдан бўғилиб, 
нафаси қайтиб, уйдан ташқарига интилди. 
Айвонда Мухтор машина ўйнаб ўтирибди. Томнинг бўғотида мусича кукулаяпти. Қовоғари 
секин ғўнғиллаб учиб ўтди. Олам шундай тинч, осмон ўз ўрнида турибди, сув ўз ариғида 
осойишта оқяпти. Фақат Ойшахоннинг ўй-ҳаёллари тўс-тўполон бўлиб кетган, бутун ҳис-
туйғулари жойидан қўзғалган. Ажрашиш ҳақидаги гаплар унинг вужудига заҳар бўлиб 
тарқаляпти. Ойшахон нажот истагандай атрофига аланглади. 
Унинг кўзи товуқ катагининг томи устига ёйиб қўйилган қовун қоқига тушди. Ойшахон бу 
қовун қоқини «Сатторжон акам яхши кўрадилар, Тошкентга кўчиб борсак кишда еймиз» деб 
қилган эди. У Сатторнинг бу ерга келолмаслигини билгандан бери «бир куни келиб бизни 
албатта, кўчиртириб кетадилар» деб ишонар эди. Ойшахон Саттор олган квартирада кўп 
қаватли бинонинг бешинчими, олтинчими қаватида қандай яшашларини ўйлаб, куни кеча бир 
талай орзулар қилган, турли-туман режалар тузган эди. Мана энди бунинг ҳаммаси пуч ёнгоқ 
бўлиб чиқди. Бирпасда Ойшахоннинг ҳамма орзу-умидлари чил-чил синди. 
Бостирмадаги ола сигир арқонини таранг тортиб, Ойшахонга томон интилди-да, овқат 
сўрагандай босиқ бир товуш билан маъради. Унга ўт ўриб келиш керак. Ойшахон бирор ишга 
уннаса сал енгил тортадиганга ўхшади. Ўроқни олмоқчи бўлиб нариги уйга ўтаётган эди, 
сўрида пешанасини кафтига қўйиб ҳаёл суриб ўтирган Сатторни кўрди. Кейимлари, сочи, бўйни 
ҳаммаси шундай озода, шундай чиройли, ўтириши ҳам шундай шаҳарча, назокатли! Ойшахон 
ўзи билан эрининг орасида фарқ нақадар катта эканини энди четдан кўргандай бўлди. «Ўзига 
муносиб қизни шаҳардан топган бўлса керак!» деган аламли ўй юрагини ўртаб юборди. У 
тўсатдан Сатторнинг тепасига келди-ю: 
— Мен билан ажрашиб, шаҳардаги яхши кўрганингизни олмоқчимисиз? — деди. 
Ойшахон Сатторнинг «яхши кўрган ҳеч кимим йўқ» дейишини истарди. Саттор унинг 
шубҳасини рад этса, Ойшахоннинг кўнгли сал таскин топадиганга ўхшарди. 
Саттор унга ачингандай бўлиб каради-ю: 
— Нима қилай, ҳаёт шунақа экан, — деди. — Сенинг ҳам эркинг қўлингда бўлади-ку, Ойша. 
Ҳали ёшсан, мен билан турмуш қилиб ёлчиган эмассан. Балки бошқа биров... 
— Бас! Эр сиздака бўладиган бўлса, мен дунёдан эрсиз ўтаман! 
— Ихтиёр ўзингда. Фақат сендан илтимос... Бежанжал, яхшилик билан ажрашайлик. 
Шундай ёмон ишни Саттор яхшилик билан қилмоқчи бўлаётганини Ойшахонни тутақтириб 
юборди: 
— Сиз менга бунақа мулойим хунук гапларни айтманг! Ундан кўра Азроил бўлиб жонимни 
олганингиз яхшироқ! Чала ўлик килиб кетгунча, ўлдириб кетинг мени! 
Айвонда ўйнаёгган Мухтор ўйинни ҳам унутиб онасига кўзининг пахтасини чиқариб қараб 
қолди. Саттор иложи борича ётиғи билан юракдан чиқариб айтган сўзлари Ойшахонни 

---

Пиримқул Қодиров. Эрк (қисса)