Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

ўқидилар. Раҳмат оятидан ўтсалар, дуо қилардилар, азоб оятидан ўтсалар, паноҳ сўрардилар. 
Кейин қиѐмда турган миқдорда рукуъ қилдилар. Рукуъда: “Субҳаана зил жабарувти вал 
малакувти вал кибрияи вал азома”, дедилар. Сўнг қиѐмда турган миқдорда сажда қилдилар. 
Саждада ҳам худди шундай (дуо) ўқидилар. Кейин туриб Оли Имронни қироат қилдилар. 
Шундан кейин бир сура-бир сурадан ўқидилар” (Абу Довуд, Насоий ривоят қилган. Ривоят санади 
саҳиҳ). 
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам тунги намозда узун сураларни ўқирдилар, қиѐмда, 
рукуъда, саждада жуда узоқ турардилар, Аллоҳнинг раҳмати зикр этилган оятлардан ўтсалар, дуо-
илтижо қилар, азоб ҳақидаги оятларни ўқиганда Аллоҳдан паноҳ сўрардилар. 
Муслим ибн Михроқдан ривоят қилинади: “Мен Оиша розияллоҳу анҳога: “Эй мўминлар 
онаси! Баъзилар Қуръонни бир кечада икки-уч мартадан хатм қилишяпти”, дедим. Шунда у: “Ўша 
одамлар Қуръон ўқишибди, аммо уқишмабди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам кечаси билан 
ибодат қилиб чиқар, Бақара, Оли Имрон, Нисо сураларини ўқирдилар. Агар башорат берилган оятдан 
ўтсалар, дуога юзланар, умид қилардилар, (азоб-уқубатдан) қўрқитиладиган оятдан ўтсалар, Аллоҳга 
дуо қилиб паноҳ сўрардилар”, деди
225
”. 
ِنَْحَّْرلا ِدْبَع ِنْب َةَمَلَس ِبَِأ ْنَع
َمْػهَع ُىَّللا َيِضَر َةَِِئ َع َؿَأَس ُىَّنَأ
: 
َلَص ْتَن َك َفْهَك
ِىْهَلَع ُىَّللا ىَّلَص ِىَّللا ِؿوُسَر ُة
ْتَل َوَػف َف َضَمَر ِفِ َ َّلَسَس
: 
َم
َلَس َف َضَمَر ِفِ ُديِزَي َف َك
َعْكَر َةَرَِْع ىَدْحِإ ىَلَع ِوِْيرَغ ِفِ
َلَف ًعَػبْرَأ يّْلَصُي ًة
ْسَت
َأ
ْنَع ْؿ
َُّثُ َّنِِلُوُطَس َّنِمِهْسُح
َلَف ًعَػبْرَأ يّْلَصُي
ْسَت
َأ
َّنِمِهْسُح ْنَع ْؿ
َلََ يّْلَصُي َُّثُ َّنِِلُوُطَس
ُتْلُوَػف ًَ
: 
َرِتوُت ْفَأ َلْبَػق ُـ َهَػتَأ ِىَّللا َؿوُسَر َي
َؿ َق
: 
ُةَِِئ َع َي
َلَس ِف َم َهَػت ََّنِْػهَع َّفِإ
َػق ُـ َهَػي
ِبِْل
. 
.ُّيِئ َسَّهلاَس ُّيِذِمْرّْػتلاَس َدُساَد وُبَأَس ٌ ِلْسُمَس ُّيِر َخُبْلا ُواَسَر
Абу Салама ибн Абдураҳмондан ривоят қилинишича, у Оиша розияллоҳу анҳодан: