Aldangan Ayselning tavbasi

 

Ilk namoz!!! 

To’rtinchi kun…Ilk marotaba namoz o’qiy boshladim. Yo Rab!... Bun qanchalar yuksak, 

anglab bo’lmas baxt. To’shak ustiga yostiqni oldimga qo’yib, sajda qildim. Turaman, 

egilaman, o’tiraman. Xasta bo’laturib bularni bajryapman. Alloh qullariga qulayliklar 

yaratgan. Bas, Unga yaqin bo’lishga intil va Undan mag’firat so’ra. Ilk 

namoz…Hayotimda hali hech narsadan bunday hayajonlanib, bundya huzurlanmagan 

edim. Olovdek yonib turgan vujudimning har bir hujayrasiga go’yo muz qo’ygandek 

sokin va ajoyib olamga qovushdim. “Allohu Akbar” deya olganim takbir sadosi ruhimga 

ifodalab bo’lmas bir lazzat keltirdi. Chidolmadim, yig’ladim…U buyuk Zotga ibodat 

etishning o’zi bunchalar yuksak, bunchalar oily hurmatga munosibligini shu paytgacha 

bilmaganim, anglamaganimdan pushaymon bo’lib oh chekardim. Zero, Allohga yaqin 

bo’lishga intilish, unga yuzlanib duoga qo’l ochish, Uning eshigini qoqish va Undan 

gunohlarni kechirishni so’rash insonni go’zal, nurli dunyolarga olib boradi. Shu payt 

odamlarga “yurak titrog’iga, Allohdan kechirim so’rab, yolvorishlarimga guvoh bo’ling, 

mening xatolarimni takrorlamang”, deya hayqirgim kelardi. Boshimni sajdaga qo’ydim. 

Allohim!Buyuklar buyugi, Sevgililar Sevgilisining qarshisida yerga bosh qo’yish…Yo Rab! 

Sendan nima so’ray olaman? Menga shunday yorug’ kunlarni ham ko’rsatding. O’zimni 

tutolmayman. Bu shunday ko’zyosh ediki, shu paytgacha to’kkan barcha achchiq 

ko’zyoshlarimga badal. Barcha chekkan faryod-fig’onlarimni arzimas qilib qo’ydi. 

Yig’lagan sari rohatlanar, , ko’z yosh to’kkan sarim ko’nglimdagi g’uborlar to’kilardi. 

Go’zal bir yengillik va huzur tuydim. Ruhimda, qalbimda turgan g’uborlar, xatolar, 

gunohlar yuvilib, bosh qo’yganim yostiqqa oqar edi. Buyuklar buyugi, ko’zyoshlarimni, 

tavbamni qabul qil. Tilaklarimni bajo keltir. Sen eshigingga kelganni quvmaysan. Qancha 

gunoh va xatolari bo’lsa kechirasan. Zero, boshqa chora ham, boshqa boradigan eshigim 

ham yo’q. Agar sen qabul etmasang men qaysi eshikka boraman, men kimga o’zimni 

anglataman. Meni Sen yaratding. Men Sening gunohkor bir qulingman. Ming marta 

tavbamni buzdim. Ammo yana Sening dargohingga keldim. Meni bebahra qilma. 

O’zimdan ham kechdim-a… 

Yana xonani faryod va qichqiriqlarim to’ldirdi. Nima bo’layotganini anglolmasdim. 

Hamshiralar yugurib kelishdi. Bir necha soatdan keyin o’zimga keldim. Men boshqa bir 

dunyoga tushib qolgandim. Ngea shu paytgacha ibodat, namoz lazzatidan mahrum 

yashadim, deb afsus – nadomatlar chekardim. Tong otdi. U go’zal qiz yana xonamga 

keldi. Chehrasida mehr nuri va sevgi to’la ovozi bilan salom berdi, hol-ahvol so’radi. 

Namozni boshlaganimni aytdim. Tabiiy, bo’lgan voqealarni ham…Yana menga iltifotlar 

ko’rgazdi. Ba’zi savollarim bor edi javob istagan. Sumkasidan bir kitob chiqardi. 

-Senga kitob keltirdim, -dedi. Mendan savol so’rab charchama. Bu kitobni o’qi. Keyin 

savollaring qolsa, so’raysan. Ko’pgina savollarga bu kitobda javob berilgan.