Nega bu maktubni sizga yozyapman?
Nega bu maktubni boshqa birovga emas, sizga yozyapman? Buni hozir tushuntirib bera
olmayman. Tabiiyki, jumlalarim ravon emas.
O’tgan hafta o’lim to’shagida yotib, so’nggi bor insonlarga, jamiyatga nafrat
yog’dirmoqchi bo’ldim. Mening hamma narsamni tortib olishdi. Hammasining yuziga
tupuraman. Ichimni yondirgan olovga ozgina bo’lsa ham suv sepaman.
Kasalxonadan qochdim. Ammo uzoq yura olmadim. Faqat hovlidan ko’chaga chiqdim,
xolos. Nafratimni, qarg’ishlarimni dilga tugib, u yoq bu yoqqa qaradim. So’ngra bir bufet
yonida cho’kkaladim. “Ey, insonlar!”, dedim. O’zingizga ehtiyot bo’ling, bu la’natilarga
aldanmang. Nimangiz bo’lsa oladilar, hech achinmaydilar. “Or-nomus”, degan, “Izzatnafs”
degan narsalaringiz tugasa, szi ham tamom bo’lasiz. Ortingizda shunday boylik
qoladiki, uni faqat kafanlikka, hapdoriga, arqon sotib olishga ishlata olasiz”.
Zulmatga aylangan hayotim bilan o’zimcha vidolashar ekanman, buffet qarshisidagi
kitob do’koni diqqatimni tortdi. Ikki kitob yonma yon turardi. “O’zini izlagan odam”,
“O’zimni topdim”. Narxi qimmat bo’lgani uchun sotib ololmasligimni bilganim uchun
xo’rsindim. Shunday bo’lsada, “O’zimni topdim” kitobini qo’limga oldim. Sotuvchi esa,
ahvolimni ko’rib, hech vaqosi yo’q bir daydi ekanimni tushunib, kitobni menga hadya
etdi. Hayotda ilk marta ta’masiz yaxshilik ko’rdim. Hayron bo’ldim. Bu insonlar ichida
shundaylari ham bormi?
Nega bu kitobni oldim? Buni bilmayman. O’lishga qaror qilgan kishi bu kitobni nima
qiladi? Buni ham bilmayman.
Kasalxonaga qaytdim. Yana shifokorlardan dashnom ustiga dashnom eshitdim.
- O’zingga qaramaysan, qo’limizda qolasan, o’lib ketasan…
- Qayerda o’sha kunlar! Oh, qaniydi o’lsam…
- Ham narkotikka qarshi davolanyapman, ham ruhiy muolaja olyapman. Ular mendan
kasalligimni yashirishar, ammo ichgan dorilarimdan bilardim. Taqdir ekan-da. Zero,
o’lishni istamayman. Og’riq vujudimni uvishtira boshlagach, kitobni qo’limga oldim.
Shunchaki ko’z yugurtira boshladim. Esiz o’tgan umrim… Holbuki, yaxshi bir inson
bo’lishim mumkin edi. Afsus umr o’tdi. Kitobda sizga yozilgan bir qancha maktublar bor
edi. Boshqalarga ham kerakli bir shaxs ekaningiz ma’lum. Sizdan yordam kutuvchilar o’z
muammolarini tushuntirganlar. Mening kitob o’qishim bunaqa mushohada uchun emas.
Zero, hech narsani bunday aqlimni to’plab, chuqur fikr qilib o’qiyolmayman.
- Kitobda men kabi oqqon kasaliga chalingan bir xastaning maktubi diqqatimni tortdi.
To’g’risi bu hayotda o’qiganim eng jiddiy bir hat edi. U qalbimda ba’zi hissiyotlarni
uyg’otib, aks-sado berdi. Faqat fikrimda shunchalik zulmat, dilim iztiroblar bilan to’la
bo’lgani uchun bu tuyg’ular beiz ketgan edi.
- Farroshga iltimos qildim. Menga qog’oz va qalam keltirdi. Sizga maktub yoza
boshladim. Balki ibrat uchun kitoblaringizga kiritarsiz, chekkan azoblarimdan dars
oluvchi yoshlar chiqar… Och bo’rilardan uzoq yurishni o’rganishar. Hech bo’lmaganida
shuni umid qilaman.
- Agar bu maktubni bitira olsam va sizga jo’natishga ulgursam, yaxshi bir ish qilgan
bo’laman. Hayotimni zulmatga aylantirganlarning yuziga so’nggi marta tupurganim va
so’nggi marotaba ularni qarg’aganim uchun biroz bo’lsada, taskin toparmidim…
Do'stlaringiz bilan baham: |