Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

206
― деди менга
қараб. ― Ўзимни бошқара олмай қолишимдан хавотир
олмасанг ҳам бўлади.
— Яхши, — дедим Эдварднинг қўлидан қутила олмай.
― Шошма, — деди Эдвард тишлари орасидан. — Бу нарса ҳозирнинг
ўзидаёқ рўй бериши шартмас.
― Нега, орқага ташлашга сабаб йўқ.
― Бир оз кутиб турсанг ҳам бўлади, деб ўйлайман.
― Албатта, сен шундай деб ўйлайсан. Қўйвор мени...
У мени исканжасидан бўшатиб қўлларини кўксига қовуштирди: — Бир
оздан
кейин даданг сени қидира бошлайди. Сенинг ўрнингда бўлганимда
бу ерга
полицияни йўлатмасдим.
― Ҳечқиси йўқ, ― дедим-у лекин ўйланиб қолдим.
Режанинг энг қийин қисми, бу дадам, ойим, қолаверса
Жейкоб ҳам бор. Уларни йўқотишни истамаслигим билан бир қаторда
уларни
азобга қўйишни ҳам хоҳламасдим. Мен фақат ўзим қийналишни
истайдиган йўл
қидирардим, лекин, афсуски, бунинг иложи йўқ эди.
Лекин ҳозирги ҳолатимда
ҳам уларнинг ҳаётини хавфга қўярдим. Чунки
дадам билан яшарканман, Виктория
пайт пойлаб ҳужум қилиши аниқ.
Жейкобнинг ҳам ҳаётини хавф остига
қўйяпман, чунки у доим мени
ҳимоя қилишига тўғри келади. Ҳатто онамни
кўришга боришим ҳам
унинг учун хавфли бўлиб қолганди. Мен хавф-хатарни
ўзига тортадиган
оҳанграболигимни тан олгандим. Агар вампирга айланадиган
бўлсам,
яқинларимдан бир умрга айрилсамда, узимни ва яқинларимни ҳимоя қила
олишим мумкин эди. Ўзимда куч топишим керак.
― Барчасини сир сақлаш учун, ― давом этди Эдвард ҳамон ғазабини
боса
олмай. ― Бу суҳбатни кейинга қолдиришни маслаҳат бераман. Ҳеч
бўлмаса Белла
ўрта мактабни тугатсин, ўқиш баҳонасида дадасининг
уйидан кетсин, кейин яна
ўйлаб кўрамиз.
― Бу тўғри фикр, Белла, — маъқуллади Карлайл.
Мен эса эрталаб уйқудан туриб мени топа олмаган дадамни тасаввур
қилиб
кўрдим. Яқинда энг яқин дўстидан айрилган дадам менинг изсиз
йўқолишимни
қандай кўтаради? Дадамга ғамхўрлик қила олмаяпман. Яна
бир оз сабр қила
қолай. Оз қолди...
― Ўйлаб кўраман... — дедим лабимни алам билан тишлаб.
Эдвард енгил тин олди.
― Энди сени уйингга элтиб қўйишим керак, — деди у хотиржам овозда.
—
Даданг вақтли уйғонади.
Мен Карлайлга қарадим: — Демак, мактабни тугатганимдан кейин? —
дедим.
― Сўз бераман, — деди у.
Хўрсиниб, жилмайдим ва Эдвардга “кетдик” дедим.
Карлайл менга яна нимадир ваъда қилмасидан Эдвард мени у ердан олиб
кетди. Уйимга етиб келгунча бир оғиз ҳам гаплашмадик. Мен ичимда
тантана
қилардим. Албатта яқинларимдан айрилишим азоб берарди,
лекин бу ҳақда ҳозир
ўйлашни истамасдим. Мени елкасида кўтарганча