O‘zbekiston respublikasi oliy va o‘rta maxsus ta’lim vazirligi nizomiy nomidagi toshkent davlat pedagogika universiteti «Tasdiqlandi»

O‘qituvchining yechimi

1. 
   Bunday vaziyatda tarbiyachi Salimani “Juda yaxshi, rahmat!”, “Barakalla, sen yaxshi sanading lekin ozgina harakat qilsang mundan cham yachshi sanashini aytishi va shu tarzda rag‘batlantirishi lozim.
   

2. 
   Ota oansiga bola bilan bir oz shug‘ullanishini aytishi kerak edi
   

3.Keys bayoni

Lolaning ota onasi u bog‘chaga kelmasidan bir oy oldin juda xam yaxshi gapiradigan juda xam muloqatchan ekanligini aytib tarbiyachidan nega bog‘chaga kelganidan keyin kam gapiradigan ba’zan esa xech xam gapirmaydigan bo‘lil qoldi degan savol bilan murojat qilishdi.Tarbiyachi bola balki qattiq qo‘rqib ketgandir deya javob berdi.

Keys savoli:

Bunday paytda ota ona qanday yo‘l tutishiva aybni kimdan ahtarishi kerak?

O‘qituvchining yechimi

1. 
   Bola bilan suhbatlashishi.
   

2. 
   Guruh bolalari bilan suhbatlashishi.
   

3. 
   Nima sodir bo‘lganini aniqlash uchun psixologga murojat qilishi kerak.
   

masala

Madina yaqinda yangi bolalar bog‘chasiga o‘tdi. U juda tashabbuskor, bolalar bilan tezda til topishib ketadigan qiz ekan, yangi sharoitda hammani hayron qoldirib bolalar bilan qisqa muddatda apoq-chapoq bo‘lib ketdi. Qizlar maktab-maktab o‘ynashdi. Madina o‘qituvchi bo‘ladi, qizlardan iborat «sinf» tuzildi, stollardan «partalar» qilindi va ularni bir tekis qilib terib chiqildi, doska yasab, uni ham «sinfga» osib qo‘yishdi. Ikrom o‘yinni yo‘lga qo‘yishda yordam berib turdi. «Men ham sizlar bilan o‘ynasam maylimi?» – deb so‘raydi u. Bolalar rozi

bo‘lishadi va. Ikrom bo‘sh stulga o‘tiradi. Sen o‘ynamaysan. Sen mendan ruxsat so‘rashing kerak edi!» deydi buyruq ohangida Madina.

Kunlardan bir kun bolalar bog‘cha hovlisida ishlashardi. Ular besh kishidan iborat guruhalarga bo‘linib, hovlini yig‘ishtirishardi. «Biz ishimizni tamomlab bo‘ldik», – dedi Madina. «Endi esa o‘rtoqlaringizga yordam beringiz», — dedi tarbiyachi. Bolalar to‘kilgan barglarni terib ola boshladilar. Madina esa qovog‘ini solib o‘shshayib oldi va xech narsa qilmay bir chekkada jim turaverdi. «Madina bizga yordamlashib yubor, o‘zi juda ozgina ish qoldi», — deb taklif qilishardi bolalar. Shu payt birdan tarbiyachi Madinaning ovozini eshitib qoldi. Madina dugonasiga qarab shunday derdi: «Ishlab nima qilaman? Qancha ishlaganing bilan endi baribir bizni maqtashmaydi, chunki endi biz birinchi bo‘la olmaymiz!».