O`zbekiston respublikasi oliy va o`rta maxsus ta`lim vazirligi namangan davlat universiteti ijtimoiy-Iqtisodiy fakul’teti «Ijtimoiy-madaniy faoliyat»

Mavzu:Xalq ijodi, qadimiy tillar va yozuvlarning paydo bo’lishi.

Reja:

1. 
   Xalq ijodi
   
2. 
   Qadimiy tillar va yozuvlarning paydo bo’lishi.
   

Markaziy Osiyo hududidagi eng qadimiy yozuvlardan biri-bu Xorazmning Qo’yqirilgan qal’adan topilgan xumdagi (miloddan oldingi 4 - asrga tegishli) xatdir. Miloddan oldingi 3 - asrga tegishli Tuproqal’adagi 18 topilma - yogoch, teridagi yozuvlar - Xorazm davlati yuksak moddiy va ma’naviy rivojlanish maskani bo’lganidan dalolat beradi.

Parfiya podshologining poytaxti eski Niso qadimiy shaharchasida 2 mingga yaqin sopol idishdagi yozuvlar - miloddan oldingi 3-1 asrlarda o’rta Osiyoda o’ziga xos Parfiyan yozuvi paydo bo’lganidan ham dalolat beradi. Miloddan oldingi ming yillik oxirida keng tarqalgan qadimiy yozuvlardan biri sug’d yozuvidir. Zardushtiylarning muqaddas kitobi - “Avesto” mana shu yozuvda bayon qilingan. “Avesto” mazmuni bir necha ming yillar ichida vujudga kelib, og’izdan-og’izga o’tib, mil. oldingi. 7-6 asrlarda yozma shakli vujudga kelgan. Tarixchilar bergan ma’lumotlarga qaraganda, “Avesto” ilk varianti oltin harflar bilan 20 ming mol terisiga bitilgan ekan. Bu kitob Iskandar vaqtida yo’q qilingan. Parfiyan podshosi tomonidan tiklanib, yangi Avesto yozuviga ko’chirilgan va Ganjadagi Otashsaroyiga saqlanishga topshirilgan ekan. Afsuski, vaqt o’tishi bilan bu noyob yodgorlik ham yo’qolib ketgan. “Avesto” da dunyoning yaratilishi, insonni xalq bo’lib kamol topishi, ezgulik uchun yovuz kuchlar bilan kurash o’z ifodasini topgan. “Avesto” faqat odamningina emas, balki bir xovuch tuproq, bir qultum suv, bir nafaslik xavoning ham muqaddas ekanligi haqidagi kitob. Dunyodagi biror bir diniy ta’limot, yo biror bir alloma zaminni va undan unuvchi bug’doyni, uning xosilasi - nonni “Avesto” chalik ko’klarga ko’tarmagan.

Abu Rayxon Beruniy “Qadimgi xalqlardan qolgan yodgorliklar” nomli asarida quyidagicha yozadi: “Podshox Doro ibn Doroning xazinasida “Avesto” ning 20 ming qoramol terisiga tillo bilan bitilgan bir nusxasi bor edi. Iskandar otashxonalarni yondirib, unda xizmat qiluvchilarni o’ldirgan vaqtda ularni kuydirib yubordi. SHuning uchun o’sha vaqtdan beri Abistonning beshdan uchi yo’qolib ketdi”.

Iskandar “Avesto” ning tibbiyot, falsafa va ilmi nujumga doir o’rinlarni tarjima qilib, qolgan qismini yoqib yuborishni buyurgan, bu noyob yodgorlik keyingi asrlardagi paxlaviy, fors tillardagi talqini asosidagina bizgacha yetib kelgan.

Sosoniylar davri (3-4 asr) da “Avesto” matnlarini yig’ish, tiklash va taxlil qilish borasida ham ulkan ishlar qilingan. “Avesto” mazmuni zamonlashtirilgan, uni yozish uchun oromiy yozuvi asosida maxsus “Avesto” alfaviti yaratilgan, unga o’rta fors tilida tushuntirishlar berilgan. SHunday qilib, “Avesto” yozuvi orqali ajdodlarimizning tarixi, turmushi, falsafasi, odatlari, xo’jaligi haqida qimmatli ma’lumotlar bizgacha yetib keladi. Baqtriyada deyarli bir vaqtning o’zida ikki yozuv ishlatilgan. Ularning biri - oromiy yozuvi asosida va ikkinchisi Iskandar istilosidan so’ng yunon alfaviti asosida vujudga kelgan.

Milod.boshida paydo bo’lgan qadimiy turk yozuvi – “Urxun-Enisey” yoki “Turkiy run” deb nom olgan. Bu yozuv Enasoy (Enisey) dan tortib Markaziy va Urta Osiyoga tarqalgan xalqlarga mansub edi. 38 harfli qadimiy turk yozuvi yodgorliklari qoya, devor, qabrtosh hamda temir idish, sopol, tanga, yogoch, qog’ozlarda saqlanib qolgan.Urxun - Yenisey yodgorliklari bilan birga taxminan 4 asrda SHarqiy Turkistonda (sug’d yozuvi negizida) qadimiy uyg’ur yozuvi paydo bo’ladi. Bu yozuv o’rta asrlarda keng tarqalgan: mo’g’illar imperiyasining (12-13 asrlar) rasmiy yozuvi, Markaziy Osieda (14-15 asrlar) arab yozuvi bilan bir qatorda foydalanilgan, uning yordamida ko’plab davlat xujjatlari, adabiy va ilmiy asarlar yaratilgan. Ko’zada topilgan mil. oldingi 3-2 asrlarga oid yodgorliklar natijasida oromiy grafikasi asosida Farg’ona yozuvi ham bo’lganligi haqida ham taxminlar mavjud.

Kharoshtxi va braxma yozuvlarida oromiy xatlari izlari bo’lsa ham , ular xind yozuvlari asosida rivoj topgan va Markaziy Osiyoning janubiy hududlarida o’z izlarini qoldirgan. Zardushtiylik dini paydo bo’lgan zamin haqidagi baxs uzoq asrlardan buyon davom etib kelmokda. Ayrimlar zardushtiylar vatani Parfiya degan farazni bildiradi, ayrimlar Midiyada paydo bo’lgan desa, boshqalar Turonzamin (Xorazm, Baqtriya, Sug’d, Farg’onada) paydo bo’lib, so’ngra Eron va boshqa mamlakatlarga tarqalgan, deydilar.

Abu Rayxon Beruniy Markaziy Osiyo xalqlarning qadim zamonlarda jamoat bo’lib bir joyga to’planadigan, doimo olov yonib turuvchi muqaddas xonalari, ya’ni jamoa yig’inlari o’tkaziladigan, diniy marosimlar chog’i ko’pchilik kelib ovqatlanadigan olovxonalari bo’lganligini yozadi. Bu olovxonalarning qoldiqlari o’sha eski nomida (otashkada) hozir ham tog’lik tojiklar orasida saqlanib qolgan. Bu olovxonalarda erkaklar dam olib, xalfanalar qilishgan, jamoa yig’inlari o’tkazilgan, shuningdek, yo’lovchilar tunab qolishgan. Bu joylar “Erkaklar uyi” deb ham atalgan. Bular hozirgi choyxonalarning ilk ko’rinishi bo’lishi mumkin.

Zardushtiylik ta’limotiga e’tiqod etgan odam tozalik va poklikka rioya qilishi, hayvonlarga ozor bermasligi lozim, soch va tirnoqlarga bo’lgan pokiza munosabat ham Axura Mazdaga yoqadigan xususiyat sanalgan. Bu odat hozirgi kungacha yetib kelgan bo’lib sartaroshxonalarda soch tolalari tezda oyoq ostidan yig’ib olinishi, xonadonlarda ham sochni xoxlagan joylarga tashlamay chekkaroq joylarga yig’ib, keyin mevali daraxtlar tagiga ko’milishi, tirnoqlar duch kelgan joyga tashlanmasligi o’sha odatlarning ko’rinishidir.

Ma’lumki, miloddan ilgari Eron, Sug’d va Xorazmda zardushtiylik kalendaridan foydalanilgan. Yilning har fasli har oyining o’z bayramlari va mashxur kunlari bo’lgan. Masalan, “farvardin mox – yoz boshi, tir mox - kuz boshi, mexr mox - kish boshi, diy mox-bahor boshi edi. Ularning oylari ichida to’rt faslga qarab ishlatiladigan (hayit) kunlari bor edi”, - deydi Beruniy. Ba’zi etnograf olimlarning, jumladan N.Lobachevaning fikricha, qadimdan o’rta Osiyoda yil boshi bahorga to’g’ri kelar edi. Sosoniylar sulolasi davrida (3-asr) yil boshi yozga, ya’ni 21-22 iyunga ko’chirilgan. Birok oy kalendariga o’tilganidan keyin, yilning birinchi oyi yana bahorga, tun va kunduz baravar bo’lgan kunga, ya’ni 22 martga ko’chirilgan. Bu xaqda Beruniy yozadi: “Navro’z o’tmish zamonlarda quyoshning saraton burjiga kirish paytiga to’g’ri kelar edi. So’ngra u orqaga surilgach, bahorda keladigan bo’ldi”.

“Navro’z” ning kelib chiqishi haqida ko’plab fikrlar, afsonalar, miflar mavjud. Masalan zardushtiylar davridagi ba’zi tushunchalarga qaraganda, yaxshilik xudosi Axura-Mazda bahor - yozda, yomonlik xudosi-Axriman kuzda va qishda hukmdorlik qilar emish. Bahorning birinchi kunini yaxshilik xudosi yomonlik xudosining ustidan g’olib chiqqan muqaddas sana deb uni bayram qilishgan. Bu sana “Navro’z” kuniga aynan to’g’ri kelgan. Boshqa qadimiy afsonalarga ko’ra Odam Ato va Momo Xavo bir - biri bilan uchrashgan kun «Navro’z» bayrami deb tan olingan emish.

Firdavsiyning “SHoxnomasida” esa yangi yil «Navro’z» ning kelib chiqishi shox Jamshid nomi bilan bog’lanadi. Masalan, Jamshid yurtga yaxshilik qilish maqsadida odamlarni kasbga o’rgatadi, temir eritib qurol yasatadi, ip yigirtirib kiyim to’qitadi, ham mom, uy, saroylar bunyod qiladi, bog’ bunyod qiladi. Nihoyat, ishlari gurkirab ketgan kunlardan bir kuni taxt yasatib, unda osmonga ko’tariladi. A.Navoiyning “Tarixi mulki ajam” nomli asarida Jamshidning buyuk kashfiyotlari so’nggida ulug’ kun Navro’z ixtiro qilinganligi bayon qilinadi.

Beruniy keltirgan afsona bo’yicha ham Navro’z ulkan ishlar qilgan Jamshid shoxga bog’lanadi. “Jamshid o’ziga arava yasab olgach, o’sha kuni aravaga chiqib oldi, jinlar va shaytonlar uni xavoga ko’tarib, bir kunda Damovand tog’idan Bobilga olib bordilar. Odamlar bu ajoyib voqeani ko’rgach, o’sha kunni hayit qildilar va Jamshidning (aravada uchishiga) taqlid qilib arg’imchoqlarda uchdilar”.

«Navro’z» ning paydo bo’lishi haqidagi bunday afsonalarni turli nuqtai-nazarda talqin qilish mumkin. Biroq masalaga ilmiy yondashadigan bo’lsak, “Navro’z” ning yuzaga kelishi har tomonlama ilmiy asoslangan koinot va tabiat qonuniyatlari, ya’ni quyoshning ham al burjiga kirishi, kecha va kunduzning vaqt jihatidan barobar bo’lishi, kunduzning uzaya boshlashi, tabiatda jonlanishning boshlanishi, bahorning kelishi bilan bog’lik bo’lgan. Buning ustiga, “Navro’z” ning chuqur ildizlariga murojaat qilsak, u eng qadimiy davrlarda ibtidoiy odamlarning dehqonchilikka o’tganidan so’ng dalalarda yangi ish mavsumi boshlanishidan oldin o’tkaziladigan bahor bayramlariga borib taqaladi.

Bizgacha yetib kelgan qadimiy manbalardan shu narsa ravshanki Eron, Urta Osiyo va Afg’onistonda “Navro’z” bayramini o’tkazish Axmoniylar davrida (miloddan avval 6-asrlarda) keng tarqalgani ma’lum bo’ldi. Agar shunday bo’lsa “Navro’z” ning tarixi 26 asr va undan ortiq vaqtga egadir. Zardushtiylik kalendari bo’yicha fevralь oyining 1-kuni – “Kichik Navro’z” (yoki Ommaviy Navro’z) boshlangan, 6-kuni esa “Katta Navro’z” uyushtirilgan. Sosoniylar sulolasi davrida bu ikki “Navro’z” birlashtirilib, kichik va katta “Navro’z” o’rtasidagi barcha kunlar bayram deb e’lon qilingan.

Vaqt o’tishi bilan “Navro’z” bayramini nishonlash bir oygacha cho’zilgan. Beruniy quyidagilarni bayon qiladi: “Keyingi podshoxlar bu oy, ya’ni farvardin moxning barcha (kunlari) ni hayitga aylantirib, ularni 6 ga taqsim etdilar. 1- besh kun podshoxlar uchun, 2-si ulug’ kishilar uchun, 3-si podshoxlarning g’ulomlari uchun, 4-si xizmatkorlari uchun, 5-si xalq ommasi uchun, 6-si cho’ponlar uchun”.

Podshoxlar o’zlari uchun belgilangan 1-besh kunni quyidagi tartibda , ya’ni 1-kun "Podshox Navro’z kuni hayitini boshlab, odamlarga o’zining xalqni qabul qilishini bildiradi. 2-kuni martabasi juda yuqori kishilar, ya’ni dehqonlar va mashxur (xonadon) axllari qabul qilinib, 3-kuni otliq sipoxlar va ulug’ donishmandlar uchun, 4-kuni esa o’z o’g’illari hamda qaramog’idagi kishilarni qabul etish uchun o’tiradi. 5-kuni o’zi uchun Navro’z qiladi". Oddiy xalqning milodgacha bo’lgan “Navro’z” ni nishonlashda o’ziga xos odatlari bo’lgan. Masalan, bir–birlariga shakar va shirinliklar xadya qilishgan, gullar taqdim etishgan, bir-birlariga suv sepilgan, bayram arafasida 7 xil don (bug’doy, arpa, juxori, guruch, no’xot, mosh, loviya) dan go’ja tayyorlanib, qo’ni–qo’shni, qarindoshlarga tarqatilgan. Bulardan tashqri eroniylarda “S” harfi bilan boshlanadigan 7 xil o’simlik urug’idan o’stirilgan ko’katlar bilan dasturxon bezatilgan. SHuningdek, quritilgan mevalardan tayyorlangan sharbat, bo’yalgan tuxumlar va boshka noz-ne’matlar qo’yilgan. Arvoxlar ruhini shod etish uchun shamlar yoqilgan. Katta idishga suv to’ldirilib, unga ko’k barg yoki ko’kat solib qo’yilgan. Bu odat yangi yil xosildorlik va mo’l-ko’lchilik yili bo’lsin, degan istakni bildiradi.

Beruniyning “Qadimgi xalqlardan qolgan yodgorliklar” kitobida suvga bag’ishlangan odatlar, hayitlar haqida ko’p to’xtalgan. Lalmilkor yerlarda “Suv xotin” “Sust xotin” marosimi shakllangan. Bunday odatlarda, odamlar bu yil suvli, xosildor bo’lsin deb bir-birlariga suv sepganlar. Bu odat forishliklarda hozirgi kunlargacha saqlanib qolgan. Bunda qishloq ayollari katta qo’g’irchoq yasab unga qari kampirning ko’ylagini kiydirishgan, so’ngra maxsus qo’shiqlar aytishib, qo’g’irchoqni dalalardan, ko’chalardan, ko’tarib o’tib, har bir xonadonga olib kirishgan. Marosim qatnashchilari “Sust xotin” qo’shig’ini aytib, uylarga kirishganida uy egalari ularni xursandchilik bilan qarshilab, albatta qo’g’irchoq ustidan suv sepishgan, o’z imkoni doirasida xayr-exson qilishgan.

Beruniy bergan ma’lumotlarga qaraganda, Xorazmda “Vaxshangom” deb ataluvchi hayit bo’ib, u Vaxsh va Jayxun suviga bag’ishlangan. Bu kuni odamlar Jayxun daryosiga borib cho’milishgan. Kuz mavsumida nishonlanadigan katta bayramlardan “Mexrjon” va “Tirgon”bayramlaridir. Beruniy yozishicha «Quyosh va oy falakning ikki ko’zi bo’lganidek, Navro’z va Mexrjon zamonning ikki ko’zidir». Demak “Navro’z” bahorda kun va tunning baravar kelishida nishonlansa, “Mexrjon”-kuzdagi teng kunlikda nishonlanadigan bayram bo’lgan. “Navruz” kuni tabiatda jonlanish boshlansa, “Mexrjon” kuni o’suvchi narsalarning yetilishi chegarasiga yetib, o’sish moddalarining undan uzilishi sodir bo’lgan. “Mexrjon” bayramidan so’ng odamlar qishga tayyorgarlik ko’ra boshlagan. “Xuroson podshoxliklarida shu kuni otliq askarlarga kuzlik va qishlik kiyim berish rasm bo’ldi”, deb yozadi Beruniy. “Tirgon” bayrami kuz boshida yig’im - terim boshlanishidan oldin o’tkaziladigan bayram. “Tir” so’zi “kuz” degan ma’noni bildiradi.

Agar bahor so’nggida va yozda suvga e’tiqod qilish odatlari keng tarqalgan bo’lsa, kech kuz, qish va erta bahorda uyushtiriladigan barcha bayram va marosimlarda olov va gulxan yoqish odat bo’lgan.

Zardushtiylikning eng yirik bayramlaridan “Sada” bayrami bo’lib, u olovning kashf etilishiga bag’ishlangan.

Firdavsiyning “SHoxnoma”sida “Sada” bayramiga asos solingani haqida maxsus bob bor. Unda yozilishicha adolatpanox Xushang bir guruh kishilar bilan toqqa borayotganida to’satdan baxaybat ilonga duch keladi. Xushang katta tosh otadi, biroq tosh ilonga tegmay qoyatoshga borib tegadi va birdan toshlar orasidan uchqun va olov chiqadi. SHu hodisadan so’ng Xushang olovni qanday xosil qilishni kashf etadi:

Mavjud manbalarga asoslanib “Sada” bayrami qish mavsumida o’tkazilganligini yaqqol bilsa bo’ladi. Biroq ba’zi tarixiy manbalarda bu bayram qish boshlanishida, boshqalarida qattiq sovuq kunlar boshlanishidan oldin, ya’ni 22 dekabr kuni, eng qisqa kun va eng uzoq tun bo’lganda, yana bir manbalarda qishki sovuqlar tugaganda o’tkazilishi haqida ma’lumotlar beriladi. Bundan kelib chiqadiki, qish vaqtidagi barcha bayramlarda olov, gulxan yoqish odat bo’lgan. Ularning eng kattasi “Sada” bo’lgan bo’lishi mumkin.

Balki “Sada” bayrami qishning oxirida o’tkazilgan bo’lishi ham mumkin. Beruniy bu to’g’rida qiziqarli ma’lumotlarni keltiradi. Aytilishicha, shu kuni qish jaxannamdan dunyoga chiqadi. SHuning uchun olov yoqib alangalatish, shu olovlarga yovvoyi hayvonlarni tashlash, alanga ichiga parrandalarni uchirish va olov atrofida ichimliklar ichib, o’yin – kulgi qilish podshoxlar marosimlariga aylanadi.

Islomgacha bo’lgan davrda qiziqarli bayramlar ko’p bo’lgan. Ulardan biri ayollar bayramidir. Bu bayram “Ro’zi isfandarmuz” deb atalgan. Bu xaqda Beruniy: “o’tmish zamonlarda bu oy va bu kun xotinlar hayotiga xos bo’lib, erlar ularga exson qilar edilar”,-deb yozadi. Isfandarmuz so’zining ma’nosi “aql” va “muloxaza” demakdir. Isfandarmuz solixa, nomusli, yaxshi ishlar qiluvchi va eriga muxabbatli xotinga vakil bo’lgan farishtaning nomi ham dir.

Bayram va hayitlar kishilarni ona-tabiatga qaytaradi, tabiat boyliklari va go’zalliklarini tushunish va qadrlashga o’rgatadi.