Falsafaning mazmuni va bosh vazifasi haqidagi qarashlar
. Falsafani
odatda davrning fikrlardagi in‘ikosi, oʻz davrining ma‘naviy kvintessensiyasi
deb ataydilar. Falsafaning mazkur tavsifidan uning olamshumul vazifasi – oʻz
davrining jarchisi sifatida amal qilish, ma‘naviy-tarixiy oʻzgarishlar bilan
hamqadam va hamnafas boʻlish kelib chiqadi. Bu yerda falsafaning hayot
bilan chambarchas aloqasi, ayniqsa, boʻrtib namoyon boʻladi. Voqelikni
tushunish va tushuntirish falsafaga qoʻyiladigan asosiy talabga aylanadi.
Davrning haqqoniy manzarasini yaratish kelajakning spekulyativ sxemalarini
yaratishga barham beradi, borliqning mazmun va mohiyatini anglab etishga
keng yoʻl ochadi.
30
Falsafa oʻz davri ma‘naviy madaniyatining markazi vazifasini bajarish
orqali koordinatalar abadiy tizimini yaratishga yordam beradi, davr
saboqlarini aniqlash va tushuntirish yoʻli bilan inson tafakkuriga boʻlgan
ishonchni mustahkamlaydi.
Qadim zamonlarda Platon shunday degan edi: «Toki davlatlarda
faylasuflar podsholik qilmas ekanlar yoki hozirgi shohlar va podsholar
oqilona falsafiy mulohaza yuritishni oʻrganmas va davlat hokimiyati bilan
falsafaning mushtarakligi qaror topmas ekan, davlat yovuzliklardan xalos
boʻla olmaydi».
Boesiy poetik intuitsiyasida falsafa oʻng qoʻlida kitob, chap qoʻlida esa
saltanat hassasi – skipetr tutgan Iloha obrazida gavdalanadi. Bu timsollarning
mavjudligi tasodifiy bir hol emas. Falsafa bilim berish bilan bir qatorda,
dunyoni oqilona boshqaradi va skipetr bu fikrni tasdiqlaydi.
Qadimgi yunon falsafasida bilim va xulq-atvor oliy ideali
donishmandlik tushunchasi bilan bogʻlanadi. U inson aqliga abadiyat va
cheksizlik sari yoʻl ochadi, oʻtkinchi narsalarga sabr-toqatlilikni oʻrgatadi.
Aynan donishmandlik yordamida inson munosib va toʻlaqonli hayotga
erishishi mumkin. Donishmandlikka intilayotgan odam har doim narsalar va
hodisalar tabiatiga mos ravishda ish koʻrishi lozim.
Platon inson tanasi haqida gap borganda tabiblarni, oʻsimliklar
toʻgʻrisida soʻz yuritilganda esa – ziroatchilarni donishmandlar deb ataydi. U
oʻzining «ideal davlat» haqidagi nazariyasida jamiyatni uch tabaqaga: davlat
arboblari – faylasuflar; soqchilar (harbiylar); dehqonlar va hunarmandlarga
ajratadi, bunday davlatda donolik, jasorat, sabr-bardoshlilik va adolat kabi
toʻrt tamoyil ustuvor boʻlishi lozimligini ta‘kidlaydi.
Aristotel insonning qadr-qimmati uning aqliy faoliyatida koʻzga
tashlanadi, deb hisoblaydi. Oʻz davrining eng dono kishilaridan biri boʻlgan
Sitseron falsafaning mohiyatini quyidagicha tushuntiradi: «Falsafa
(donishmandlik), qadimgi faylasuflar ta‘biri bilan aytganda, ilohiy va insoniy
qilmishlarni ularning sabablari va mohiyatlari nuqtayi nazaridan bilishdir» .
Sofistlar falsafani dunyoviy donishmandlik, mulohaza yuritish san‘ati
sifatida
tushungan
boʻlsalar,
stoiklar donishmandlikning «amaliy
maqsadlari»ga, ya‘ni oʻz hayotini oqilona tashkil etishga qaratganlar.
Faylasufning soʻzlari insonni azob-uqubatlardan forigʻ etishiga Epikurning
ishonchi komil boʻlgan.
Qadimgi Xitoy falsafasida donishmand-faylasuf «szi», ya‘ni oʻgʻil,
bola deb atalgan. «Tyan sze» – «Osmon oʻgʻli» degan ism ostida yangi
podsho paydo boʻlishi bilan donishmand-faylasufning unga mos keladigan,
«szyun szi» – «podsho oʻgʻli» gʻoyalarini targʻib qiluvchi tipi ham paydo
boʻlgan. Qadimgi Xitoy falsafasining muhim mezoni – «ideal munosabatlar
qonuni»ga odamlar oʻrtasida, oilada, jamiyatda, davlatda rioya qilish inson
hayotining mazmuni hisoblangan; bunga jamiyatda qabul qilingan me‘yorlar,
31
qoidalar, rasm-rusumlar va shu kabilarga izzat-ikrom bilan yondashish
imkoniyat yaratgan. Boshqacha aytganda, inson oʻz shaxsiy hayotini doim
jamiyat ravnaqi, kamoloti bilan oʻlchashi lozim, xususan, u keyinchalik oila
va davlatni takomillashtirishga harakat qilish uchun oʻzini kamol toptirishi
darkor . qadimgi xitoy falsafasining buyuk namoyandasi Konfutsiy
(miloddan
avvalgi
551–479-yillar)
shunday
deb
saboq
beradi:
«qilmishlarning asoslari va tamoyillarini oʻrgansang, yaxshilik va yomonlik
haqidagi fikrlaring (axloqiy bilimlar) barkamollikning eng soʻnggi darajasiga
yetadi. Niyatlar sof va xolis boʻlsa, qalb rostgoʻy va samimiy boʻladi. qalb
rostgoʻy va samimiy boʻlsa, inson toʻgʻri yoʻlga kiradi, kamol topadi. Inson
toʻgʻri yoʻlga kirsa va kamol topsa, oilada tartib oʻrnatiladi. Oilada tartib
hukm sursa, xalqlarni boshqarish osonlashadi. Xalqlarni boshqarish
osonlashsa,
butun
dunyo
tinch-totuv
yashaydi»1.
qadimgi Xitoy
faylasuflaridan yana biri – Lao szi (miloddan avvalgi VI asr boshlarida
yashagan): «Boshqalarni biluvchi – oqil, oʻzini biluvchi – donishmanddir»,
deb oʻrgatadi.
Donishmandlikning tarixan shakllangan gnoseologik, axloqiy va
ekzistensial xususiyatlari hozirgi vaqtda ham saqlanib qolmoqda va
e‘tibordan soqit etilishi mumkin emas. Donishmandlik fenomeni haqida
umumiy tasavvur hosil qilish yoʻlidagi izlanishlar quyidagi natijalarga olib
keladi. Donishmandlik kundalik hayotdagi mulohazakorlikka qarama-qarshi
qoʻyiladi. U mutlaqo goʻzal va mutlaqo adolatli dunyoning mohiyatini
intellektual anglab etishga intilish sifatida, haqiqatni qaror toptirish yoʻlida
begʻaraz xizmat qilish sifatida tushuniladi. Bu nainki toʻliq bilim, balki
ma‘naviy barkamollik, ruhning ichki yaxlitligi hamdir. Bu shunday bir
e‘tiqodki, unga erishishda insonning butun mohiyati ishtirok etadi.
Donishmandlik belgisi sifatida me‘yor hissi amal qiladi. Uni intuitiv aniqlash
«hayot haqiqati»ni anglab etish sifatida namoyon boʻladi. Etuklik
donishmandlikning zaruriy sharti hisoblanadi. Qisqa va loʻnda hikmatlarda
oʻz ifodasini topuvchi donishmandlik har bir xalq hayotida mavjud boʻladi,
maslahatlar va pand-nasihatlarning keng toʻplami vositasida uni gʻamxoʻrlik
bilan qoʻllab-quvvatlaydi. Qadimgi afsonalar, rivoyatlar va hikmatlar
koʻrinishida u avloddan avlodga oʻtadi va ulardan har birining hayot yoʻlini
engillashtiradi.
Yangi davrda fransuz olimi Rene Dekart (1596–1650) har qanday
mamlakat axolisining grajdanlik va oʻqimishlilik darajasi bu erdagi falsafiy
tafakkur darajasi bilan belgilanadi, degan fikrni ilgari surgan . Ingliz faylasufi
David Yum (1711–1776) falsafaga boʻlgan munosabat asosida millatga
«tashxis» qoʻyish mumkinligini isbotlashga harakat qilgan. Mutafakkirning
fikricha, falsafiy bilimga qiziqishning yoʻqligi millat tafakkurining
cheklanganligi alomatidir.
32
Falsafani koʻpincha «tafakkur maktabi» deb ataydilar. U bir qolipda
fikrlash uslubi tugagan, oydek ravshan boʻlgan narsa shubha va taajjub
uygʻotgan joyda boshlanadi. Inson hayot mazmuni bilan bogʻliq masalalar
(Immanuil Kant tilida ular quyidagicha yangraydi: «Men nimani bilishim
mumkin?», «Men nima qilishim kerak?», «Men nimaga umid qilishim
mumkin?», «Inson nima?») ustida bosh qotira boshlagani zahoti u darhol
falsafaga «asir» tushadi, borliqni falsafiy anglab etish sohasiga kirib qoladi.
Ingliz faylasufi Tomas Gobbs (1588–1679): «Falsafa sening tafakkuring
farzandi... va sening oʻzingda yashaydi» , deganida, bizningcha, toʻla haq
boʻlgan. Darhaqiqat, falsafiy mulohaza yuritish har bir insonga xos xususiyat.
Zero hayotning mazmuni, erkinlik, adolat va umrboqiylik haqida mulohaza
yuritishni biron-bir insonga taqiqlash mumkin emas.
Falsafa borliqni bilish, asoslar va birinchi tamoyillarni tadqiq etish
bilan shugʻullanadigan alohida soha sifatida, his etish, mushohada yuritish va
tasavvur qilish tarzida amal qiladigan oddiy ongdan farqli ravishda,
tushunchalar vositasida bilishni nazarda tutadi. Tushunchalar bilan ish
koʻrish san‘ati zaruriy aloqalar va sababiy bogʻlanishlarni aniqlashni, hayot
taassurotlarining xaotik tasodifiy oqimini tartibga solishni talab qiladi.
Mulohaza kuchini tarbiyalash e‘tiborni jamlash, uni predmetga qaratishni
nazarda tutadi. Tafakkur intensional, ya‘ni u muayyan predmetga qarab
moʻljal oladi. Tafakkur predmetning tabiati haqidagi tasavvurga mos
ravishda mulohaza yuritadi. Predmetni oʻzida «idrok etgan» kishigina
mazkur predmet oʻzi haqida soʻzlovchining tili bilan gapirishiga umid qilishi
mumkin.
Do'stlaringiz bilan baham: |