o ‘zini bitta narsa bilan yupatardi. H ozir ham shuni aytdi:
— M enga haqiqiy tom oshabinlar kerak. S an'atni
tushunadigan to m csh ab in lar kerak.
Z ufar Xodiyevich yana kuldi.
A m m o bu kulgi alamli
bir nidoga o ‘xshar edi.
— Eng baland qarsak chaladigan, polni tepkilab
olqishlaydigan, gul tutadigan tom oshabinlarm i?
— Balki shunaqadir, — dedi A lim ardon xotiijam
gapirishga urinib.
— X uddi shuriaqa, eng
qattiq qarsak chaladigan
to m o sh a b in la r sizni eng
avval u n u ta d i.
H aqiqiy
tom oshabinlar haqiqiy san ’atni olqishlaydi.
“ Bo‘lm asa m eniki qanaqa sa n ’at ekan? Bo‘Imasa
nim a qilib teatr m eni bog‘lab olgan?” — deb o ‘yladi
A lim ardon g‘ijinib. Lekin o ‘zini bosib oldi-yu, kuldi:
— M utal Q odirovning sa n ’atinimi?!
Z u fa r X odiyevich rn id a n tu rd i-d a , uvushgan
oyoqlarini uqalay-uqalay yana sigaret tutatdi.
— Sizning s a n ’atingiz ham yaxshi san ’at edi. Ajoyib
edi! 0 ‘zingiz uni tarbiyalay olm adingiz. Aynib ketdingiz.
Q o ‘shiqlaringizning ham m asi bir-biriga o ‘xshaydigan
b o ‘lib qoldi. — U birdan gapidan to ‘xtadi-da,
shiddat
bilan A lim ardonning ustiga egildi. — Siz iste’dodingizni
chakana pullaydigan b o ‘lib qoldingiz. Yengil-yelpi m aq-
tovlar ovozingizni b o ‘g‘ib q o ‘ydi.
A lim ardon ijirg‘anib yuzini o ‘girdi.
— B o ‘lm asa nim a qilib ushlab turibsiz m eni?
N im aga?
— Kechagi qilig‘ingiz uchun sizni allaqachon teatr-
dan haydash kerak edi. M en achinganim dan gapiryap-
m an. Rahbar sifatida em as, d o ‘st sifatida aytyapm an...
— R ahm at, — dedi A lim ardon o ‘rnidan turarkan. —
M en hech kim ning shafqatiga zo r em asm an...
U y o ‘l-y o ‘lakay alam idan bir og‘iz ham gapirm adi.
Uyga
qaytdi-yu, to*ppa-to‘g‘ri ish kabinetiga kirib ketdi.
“ C huchvarani xom sanabsan! — deb o ‘yladi u Zufar
X odiyevichning gaplaridan b o ‘g‘ilib. — Hali shunaqa
q o‘shiqlar yozayki, o ‘zing ham , o ‘sha erkatoying M utal
ham yoqa ushlab qollaring... Shundoq ashulalar aytayki,
zallaringning tom i k chib ketsin!”
U shu kuniyoq yangi kuy topishga kirishdi. Ajab
harch an d urinsa ham ko‘nglida na bir nurli tuyg‘ular, na
www.ziyouz.com kutubxonasi
ilhom baxsh ohanglar topilm adi. Oxiri charchadi “ Boshi
kesilgan tovuqday pitirlab,
nim a qilam an, — deb yupat-
di u o ‘z in i-o ‘zi. — Shuncha q o‘shiqlar ham yetadi. A w al
boriga k o‘nib turishsin...” — Divanga yonboshladi-da,
xotiijam jilm ayib q o ‘ydi. Shu topda ham m a narsa bari
bir edi unga.
* * *
Shavkatjon talpinchoq b o ‘lib qoldi. U uy bur-
chagidagi
belanchakda m aykachan yotar, hadeb qiyqirib
kular edi.
A lim ardon barm og‘i bilan uning jajji q o m in i qitiqlar,
Shavkat d m boq o yo q -q o ‘llarini baravar silkitib iljayar,
hali tishi chiqm agan og‘zini ochib qiyqirgancha dadasi-
ga talpinardi.
— M uqad! Q ara, qaragin! Oyog‘ini velosiped qilyap-
ti! — A lim ardon devorga osig‘liq
gilam ni tozalayotgan
xotiniga qichqirdi. — K o ‘rsang-chi, buningni!
M uqaddam qoMidagi h o ‘l lattani tashlab keldi.
Shavkat onasini tanidi: yanayam qattiqroq qiyqirib,
q o lch a larin i silkita boshladi.
— Voy sen-ey! — A lim ardon yana barm og‘i bilan
uning qornini qitiqladi. — Kulishini qara, kulishini!
— Q o ‘ying! — M uqaddam uning q o iin i surib tashla-
di. — Bolani qiynamang!
Ikkovlari bir-birlariga qarab jilm ayib q o ‘yishdi.
Eshik q o ‘ng ‘irog‘i jiringladi. M uqaddam yo ‘lakka
yugurdi. OyogMga duch kelgan kalishni ilib,
hovliga
tushdi. Yerlar selgib qolgan, am m o hali havoda erigan
qor isi gurkirardi. U sem entlangan yo‘lakdan halqob
suvlam i bosib o ‘tib, darvoza eshigini ochdi.
— Voy, Lobar!
U quvonchdan chehrasi yashnab ketgan dugonasini
q uch o q lab oldi. L o bar y o m g ‘irp o ‘sh kiyib olgan,
boshidagi hindiy ro‘m oli
charaqlagan quyosh nurida
yarqillab turardi.
M uqaddam uni semiz, d o ‘m boq qo ‘lidan ushlab
ichkariga sudradi.
— Y o‘q, kirm aym an... Ering boMsa kirm aym an. —
Lobar qaysarlik qilib eshik oldida turib oldi. U yanayam
toMishgan, oq sariq yuzi qizarib ketgan edi.
— Esing borm i, yursang-chi!
Do'stlaringiz bilan baham: 
