Олий ва ўрта махсус таълим вазирлиги

кўрдинг ва мен сенга гадонинг жавобини бердим, - деган
экан...1
«Е тўним, е...»
 афанди.
«Афанди бир куни туйга борган эди, усти-боши эски
бўлганлиги учун унга ҳеч ким эътибор бермади. У тўйхонадан
тезда чиқиб, бир ошнасининг кийимларини кийиб, яна қайтиб
келди. Афандини иззат-икром билан тўрга ўтказдилар, олдига
турли-туман ноз-неъматлар келтириб қўйдилар. Бу аҳволни
кўрган Афанди устидаги тўнга қараб:
— Бу овқатлардан е, тўним, е!, - дейди.
Ажабланган одамлар бунинг сабабини сўраганларида у:
— Мадомики, бутун ҳурмат, эҳтиром янги тўнга экан,
таомни ҳам у есинда, - деб жавоб берибди».2
«Луқмони ҳаким йўлда бораётсалар, бир уйдан нола
эшитилибди. Кирсалар, хаста одам оғриққа чидаёлмай дод дер
эмиш. Табиблар келиб, уни бугун-эрта ўлади, дейишибди экан.
Луқмони ҳаким хастанинг билак томирини ушлаб кўриб
дебдиларки: «Дардингизга даво бор. Илон заҳри сизга шифо
бергай». Хаста деб дики: «Илон заҳрини мен қандай топай?
Бир 
бедаво 
бўлсам... 
Ё 
мени 
шу 
аҳволда 
ташлаб
кетаверасизми? Оллоҳ менинг зоримни эшитиб, Луқмони
ҳакимга рўбаро қилганида эди, у зот мени ташламас эдилар».
Луқмони ҳаким бу нолани тинглаб, айтибдиларки: - «Зинҳор
ташламасман». Хуллас, ҳазрат Луқмони ҳаким илонзорга
бориб, бир ёшроқ илонни бўгзидан бўгиб турибдилар. Шунда
илон иттифоқо тилга кирибди ва дебдики: «Эй инсон
фарзанди, сен нечун мени бўгаётирсан? Оллоҳнинг менга
берган жабрлари камми эди?». «Оллоҳ сенга қандай жабрлар
қилди ?», деб сўрабдилар Луқмони ҳаким. «Мени кўримсиз
қилиб яратди, одамлар кўрсалар мендан қочадилар. Мени