Олий ва ўрта махсус таълим вазирлиги

ертубан қйлиб қўйди, судралиб юришга маҳкум этди. Энди сен
мени бўғиб, жонимни оларсанми?». Луқмони ҳаким дебдилар:
«Шундай қилмасам бир одам ҳаётдан кўз юмар». Илон дебди:
«Ажаб! У одамни сақлаб қолмоқ учун мени ўлдирасанми?
Ахир у ҳам Оллоҳнинг бир маҳлуҳи, мен ҳам. Бир жонни
сақламоқ учун иккинчисини маҳв этмоқ шартми? Эй инсон
боласи, сен айт: мен бировни чақсам, менинг заҳримни даф
эта оласанми?» Луқмони ҳаким айтибдилар: «ҳа, даф эта
1 Қаранг. Сиддиқ Мўхин. Сўзлаишши санъати. Фаргона. 1997. бО-бет.
2 Сиддиқ Мўмин. Ўша асар. 81-бет.

---

оламан». Илон дебди: «Унда менинг заҳрим кучли эмас экан.
Дунёда шундай заҳар борки, сен уни зинҳор даф эта
олмассан!». «Қандай заҳар?. Қора қуртникими?», - дебдилар
Ауқмони ҳаким. «Э, йўқ, — дебди илон. - Дунёда энг кучли
заҳар - одамнинг заҳри. Бунга даво йўқтур. Одам одамни
чақса, албатта, ўлим ҳақдир! Оллоҳ биз — илонларни тубан
қилиб яратди. Аммо биз бир-биримизни чақмаймиз. Сиз -
одам болаларини юқори қилиб яратди, сиз бир-бирингизни
чақиб ўлдирасиз. Сен сақлаб қолмоқчи бўлаётган хастага
менинг заҳрим даво эмас, янглишма. Уни ўз дўсти чаққан.
Унинг заҳрига даво топа олмассан. Бунга хатто Луқмони ҳаким
ҳам даво топмагай. Қўй, у ўлаверсин, азобларидан қутула
қолсин...»1
М Е Ҳ Р Б А Й Т Л А Р И
(Аллалардан намуналар)
Тоғлардаги шунқорим-а, алла,
Богимдаги булбулим-а, алла,
Бешикдаги қоплоним-а, алла,
Қўлимдаги ботирим-а, алла.
Улгайиб ўса, алла,
Кўкдаги юлдузим-а алла,
Белгинамнинг қуввати-я, алла.
Кўзгинамнинг гавҳари-я, алла.
Алла айтиб юрайин-а, алла.