Олабўжи романдан катта хикоя

– У ёғдан келаяпсиз-а? – деб сўради. – Жавоб беришдими ё?.. – 
Ютиниб қолди-да, мангглайини ажин босди. Овози олиниб: – 
Эшмаматов келиб эди, – деди, – бирон соат бўп қолди. Сизни ... келса, 
қўнғироқ қилинг, деди. Почтага... – Тағин кўзлари ёшга тўлди.
– Ҳим, маъқул, - деди Ултон. – Жиннихонадан қочганни тутиш 
керак-да. 
Хола инграб эгилди. 
– Вой, художон! Ёмоннинг жазосини ўзинг бер... Вой, болам-э, мен 
ҳам билмас эдим.. Телефонда гаплашганларидан тушундим... 
– Баҳорнинг? 
– Ҳа. Уришиб ҳам берди, “қулоқ солманг!” деб... Тешие қулоқ 
эшитади-да... 
– Ҳим, Дунёнинг уйига... қочиб кетдими? Қачон кетди? – Ултон 
бурилиб, қўлювгичдан сув олди, юзини сийпаб қўйди. 
– Қочиб кетгани йўқ, – онт ичгудек бўлиб деди Ҳжар опа. – 
Эшмаматов билан гаплашди. Бир нималар дейишди... ичкарида 
гаплашишди. Кейин директорнинг жияни бор-ку? 
– Ботир. 
– Ҳа. “Жигули”да келиб олиб кетди. 
121 

---

499 
– Қўчқоровни ким опкеларди? 
Хола яна бошини эгди. 
– Қорабой деган бола. Директорнинг “Газик”ида. Кейин... 
– Наби опкеладиган бўлди? 
–Йўқ-йўқ! – Кампир ёқасини ғижимлаб ушлади. – “Скори” 
опкелар эди. Хўжам... Гоҳида бошқа мошина. Мен эътибор қилмас 
эдим... Гоҳо “Бу оқшом келмасангиз ҳам бўлади”, дер эди Баҳорой. 
КЕлмас эдим... Шу. Илгаритдан таниш экан... 
Ултон мийиғида кулимсиради.
– Раҳмат. Очиқ гапираётганингиз учун, холажон. Онамнинг 
дугонаси... 
– Мен ўлай, қаёғдан биламан! Кейин... ўзим эзилиб адо бўлдим... 
Сизга тик қарадимми? Ҳеч-ҳеч... Лекин қўлимдан нима келарди. 
– Бу гапингиз ҳам рост, – деди Ултон, - Узр, мен ҳам бўларини