Олабўжи романдан катта хикоя

Нима мундай... 
– Бўлмасам, мен... сиз ётган жойга ўтиб ўтирсам, – деди Ултон. – У 
жой бизга таниш... 
– Ҳа, албатта... – Кампир йўртиб, парда орқасига ўтди. Ултон 
сигарет тутатиб, бир-икки тортгунича, у қайтиб чиқиб, тўсгични дорга 
қайтариб ташлади. – Мана, бемалол, оғажон, – деди. – Ичкари уйни 
қулфлаб юрадилар. – Сўнг газ-пилта олдидаги курсига мунғайиб 
ўтирди. 
Ултон тақир катга ўрнашиб, сигарет кулини ахлат пақирга чертиб 
туширди. 
– Хў-уш? – деди сўнгра энгашиб олиб. – Эшитаман, хола... Соат 
неча бўлдийкан? Э, аҳамияти йўқ. 
–Нимани гапирай, болажон? – деди хола ва рўмоли учи билан 
кўзларини ишқаб артди. – Шу, ўзингиздан қолар гап йўқ... 
– Шундай денг? Сиз бўларини айтсангиз, – деди бироздан кейин. – 
Уларнинг алоқалари эскидан бормиди? 
Кампир лабини тишлаб бошини сарак-сарак қилди, деразага кўз 
отди. Кейин курсини эшик томонга суриб: 
– Жон оғажон... – деди-да, кўзига ёш олди. 
– Холажон, – Ултон қирқма милтиқ биқинига қадалаётгани боис 
олиб, ёнига қуйди. – Яширманг. Барибир биламан... 
Ҳожар хола катга ўқрайиб қолган эди. 
28
Эшик. 

---

498 
– Қулоғим сизда! 
Хола бамисоли тили бор қўғирчоққа айланди: кўзи яроғда, лаби 
лабига тегмай айта бошлади: 
– Илгаритдан яқин эканлар. Баҳор шу ерга келганидан кейин у 
киши икки мартами-уч мартами хабар олди. Анави уйча қурилаётган 
эди. Кейин кечалари келадиган бўп қолди... 
– Ҳар ҳафта? – сўради Ултон ва ўзидан жирканиб кетди. – 
Керакмас!.. Хўш, сиз унақа қўрқиб гапирманг... Мен сизни барибир 
ҳурмат қиламан. Онамнинг дугонаси... 
Кампир хўрсиниб, кўкрагига қўл қўйди. Кейин майин тортиб: