Олабўжи романдан катта хикоя

бизга айтдилар: “Шу дўхтирга ола қараган йигит ўлади”, дедилар. Биз 
қасам ичдик: у бизга сингил бўлди. Ҳе, кўкламга чиққанда, бекнинг 
яраси тузалди. Кейин додҳо айтдилар: “Бу аёлни жойига обориб қўйиб 
келинглар”. Биз олиб жўнадик. Қўрғон дарвозасига обориб қўйиб 
қайтдик... Кейин эшитсак, эри уни отиб ташлапти. Оғзидан отипти. “Сен 
босмачиларнинг ичида бўлдинг, улар соғ қўйишмайди”, деб отипти. 
Хотин йиғлаб турганда... 
– Додҳо жаноблари қизил камандирнинг шундай фикрга боришини 
ўйламаганлар-да? – атай сўради Ултон. 
– Нимага ўйламас эканлар? Ўйлаган, – деди Ўрол бобо. – У 
кишининг айтишича, камандирга икки оғиз хат ҳам ёзиб берган 
эканлар. Куръонни ўртага солиб... 
– Ҳа-а... 
– Камандир Куръонни билармиди... Қўлларига тушган Куръони 
шарифни йиртиб, варағига тамаки ўраб чекишарди. 
– Кейин, кейин нима бўлди? – сўради Зокир Ўринов. 
– Кейин додҳонинг жаҳли чиқиб кетди. Бирон ойдан сўнг ҳужум 
қиламиз, деб тайёргарлик кўриб ётиб эдик. Додҳо: “Босамиз!” дедилар... 
Дўхтир бизнинг турар жойимизни айтган эканми, отряд келаётган 
экан. Шайтонкўприкда отишма бўлди. Биз енгилиб қочдик... Мана шу 
ерга келганда, изимиздан етиб, қолганларниям отиб ташлашди. Мен, 
тағин уч-тўрт йигит қочиб қутулдик... 

---

439 
– Камандирга нима бўлди?! – сўради Ўзоқ Тўлаганов ва Ултон 
унинг негадир қути ўчиб турганини кўрди. 
– Камандирни додҳонинг ўзи отди. 
– Бўпти. Раҳмат, Ўрол бобо, – деди Зокир Ўринов. – Бу каби 
воқеалар бўлган албатта. – Кейин ўқувчиларга тушунтирди. – Кизил 
камандирлар орасида ҳам, қўрбошилар орасида ҳам ҳар хили бўлган... 
– Кечирасиз, отахон, – яна сўради илмий мудир: – Ўша дўхтирнинг