Олабўжи романдан катта хикоя

– Оббо! 
– Ахир, ейди-да, оға, – зўриқиб деди Тиркаш. – Саксон сўм маош 
билан очдан ўлади-ку! – Кейин яна ҳиринглаб кулди. – Камбағални 
туянинг устида ит қопида деганларидай, бўриям ўшанинг шўрини 
қуритади, сел ҳам унинг молини олади... Ўғриям шунга кўз тикади. 
Ҳозирги ўғриларнинг энг зўрлари Кўкмайдондан тушадилар... 
– Ҳарбийлар? 
– Биласиз-е, оға... Рост, икки-уч йилдан бери шундай бўляпти. 
Чўпонлар кимга арз қилишни билмайди. Ҳарбий йўлга яқин борсанг, 
автомат ўқталишади: “Наза-ад! Стрелять буду!” 
– Бўпти! – деди Ултон бирдан. – Ҳалиги “камомад”дан... – 
Тиркашга ўгирилиб уқтирди. – Отам шундай деб қолди. Ҳали. Мен 
ҳайрон бўлдим... 
Тиркаш ҳам унга юзланди. 
– Э, оғагиинам-е, – деди. – Ўйлаб кўринг, тўйни ўзи бўладими? Бу – 
бир. Иморат... ундай иморат қуришга, биласизми, камида юз бош қўй 
сотилиши керак... Шошманг-да! Бунинг устига, отангиз жуда ҳалол 
одам. Орли киши. Совхознинг моли тугал бўлиши керак, деб 
тиришадилар. Ахир, депутат... 
– Хуллас, ўзининг моли қолмади, дейсизми? Айтмоқчи, укангиз 
билар?
Тиркаш Ултоннинг тиззасига кафти билан босиб қўйди. 
– Ундан эшитганим учун айтяпман-да. 
– Ҳа-а. 
– Лекин чўпон бобомда ҳалиям беш-ўн совлиқ бор. Уч-тўрт йил 
ўтсин, кейин аслига қайтади. 
92 

---

413 
Кечқурун Ултон ҳориган-толиққан (тушлик маҳали булоқ бошида 
эди), бироқ ўзию ўзгалар олдида юзи ёруғ эканидан мамнун ҳолда... 
...Баҳорни-да соғиниб, шунинг учун атроф томошасини насия 
қилиб, сўнгги дўнглик устига чиқиб келди-ю, кулбаси пастида турган 
“Тез ёрдам” фургон “Волга”нинг ойналарини артаётган Хўжамни