Олабўжи романдан катта хикоя

– Менгаям битта тутат, – деди-да, сўради: – Шу-у, сизларнинг 
касалхонадан ҳам пахта теримига чиқишди-а? 
– Ўзимиз ҳам чиқиб турамиз! 
– Сен ҳам-а? 
– Пахта деганда – катта-кичик йўқ. 
– А, бу справка қилиб... Баҳор опангга айтсанг, ёзиб берса керак? 
– Ёзиб берадилар-у, биз шуларнинг ўрнига борамиз-да, домла... Бу 
йил сув камайди, дейман-а? 
Ултон тушликда кўргани – устини ўргимчак торлари қоплаб ётган 
чашмадан ниҳоят бир ҳовуч сув оқиб чиқаётгани, унинг ҳам икки қадам 
нарида ерга сингиб кетаётганига Хўжам айбдордек: 
– Сўрама! – деди ғижиниб. – Отинг ўчгур йўлчилар булоқларниям 
бошига етяпти... 
Йўл қурилишида кесилган арчаларнинг касрига булоқлар қурий 
бошлагани, илло, ерда намни ўша дарахтлар тутиб туришини, ҳадемай 
сурилмалар ҳам бўлишини тушунтириб, кийимларини олди-ю, баттар 
жаҳли чиқиб кетди: ахир бу ифлос кийимни кийса, тағин боягидай 
бўлади-ку? 
– Кетдик! – деди бирдан. – Фақат... тўхтатмай ҳайда! 
Орқа хонага кирмоқчи бўлди-ю, кўнгли тортмади. Шартта 
олдинги ўриндиққа ўтириб олди. Кўйлагини эгнига ёпаркан, мошина 
жилди. 
Чойхона қошида чироқлар ёнган, бу ҳол қош қорая бошлаганини 
таъкидлар эди. 
25
Инсу жинс дориганми? 

---

416 
Мошина ғизиллаб кулбага етиб борди. Ултон туфлиси учида 
ликиллаб юриб, уйчага кирди. Бунда ҳам чироқ ёниқ, стол четида Хотин 
ҳайкали турар, Баҳор креслода қандайдир китобни очиб ўтирар эди. 
Ултонга қаради-да: 
– Вой! – деди. Сўнг ёқасидан тортиб, кўкрагига “туф”лади. – 
Ёввойи! 
– Нарёққа қараб туринг! 
– Яна уялади бу киши. 
Ултон кийиниб, бўйинбоғни ҳам тақиб, сочларини тарар экан,