Олабўжи романдан катта хикоя

қарай-қарай, эшакмиялардан холи жойга етди. Баҳор беихтиёр уни 
баланд бир тошга тортди. 
Тош устига чиқишгач, иккиси ҳам чуқур-чуқур нафас олган ҳолда 
айри арчага бир муддат қараб туришди. 
– Нима экан у? 
 
– Билмайман. 
– Қанақа овчисиз ўзи? 
– Мен овчи эмасман. 
– Хўп, табиатшунос!.. Нима бўлиши мумкин у? 
– Ҳайронман. 
Ултон бундай “ҳодиса”га биринчи бор дуч келиши, дарҳақиқат у 
жониворнинг нима эканига ақли етмас эди. 
Шу пайт орқа тарафда тошчалар шиқирлаб кетиб, иккисиям 
бурилиб қарашди. 
Айриқир томонга чопиб бораётган териси йўл-йўл чўчқа боласи 
бирдан тўхтади-да қуймучини ялай бошлади. Сўнг кулча бўлиб айланди-
да, яна қочиб қолди. 
– Вой! – деди Баҳор. 
– Ҳа, – деди Ултон. – Ўқ теккан жойини ялади. Сочма эди-да... 
– Отиб ташланг... шу қўрқитгани учун! Нега қараб турибсиз? Ана, 
яна тўхтади... 
Ултон бош чайқади. 
– Юринг. Бу ердан кетамиз. – Кейин бирдан шошиб қолди. – 
Юринг- юринг! 
– Нима-а? 
 
– Онаси бўлса... 
Баҳор тағин эрининг билагига ёпишди. Тошдан тушдилар. 
– Сиз олдинроқ! – Ултон бир ёнбош бўлганича атрофга қарай-
қарай жила бошлади. Ҳадемай ялангликнинг уёғига ўтиб олдилар. 
Шундан кейин ҳам беш-ўн қадам босиб, танаси силлиқ катта арча 

---

362 
соясида тўхташди. 
– Уф-ф, – деди Баҳор. – Қўлингизни қўйинг. Кўкрагимга қўйинг. 
Отдай тепяпти! 
– Ҳозир босилади. – Ултон унга тасалли берган бўлса-да, ўзининг 
ҳам бўлганча бўлганини эслаб ва рангиям бир хилда эканини тусмоллаб, 
жилмайди. – Рости, мен ҳам қўрқдим.