Олабўжи романдан катта хикоя

қутичани унутган эди. 
Кейин эслашиб, қарашди-ю, ялписига чапак чалиб юборишди. 
Сўнг эса ўринларидан туришди. 
Турсунтош қутини очди. Эрига тутқазиб, ичидан шуъла сочаётган 
тўқ- сариқ ҳалқани олди-да, Ултоннинг бармоғига кийгизди. Кейин 
бошқасини олиб, Баҳорнинг бармоғига солди. Ниҳоят, тисланиб, чапак 
чаларкан: 
– Охиригача бахтли бўлинглар. Аҳил бўлинглар, – деди. – Бу 
ҳалқалар оддий эмас, занжир бўлсинки, уни ҳеч бир куч... ажрата 
олмасин! 
– Ажратолмайди! Қанақа куч бор экан... биз турганда! – 
тўнғиллади Мунди. 
– Шўро опамиз “куч”ни рамзий маънода ишлатдилар, менимча, – 
гапга қўшилди Тешавой. – Демак, ундай “куч” – рашк бўлиши ҳам 
мумкин, ғийбат, бўҳтон, ҳасад... Ёвуз кучлар кўп! 
– Сиз ҳам философ экансиз... – деди Мунди ва Ашимга қараб қаҳ-

---

329 
қаҳ отиб юборди. – Бултур... Редакциядан чиқиб, пастдаги ошхонага 
кирсам, мана бу шўрва ичяпти. Йўл бўйида Бўтавой аканинг мошинаси 
турибди. “Қалайсан, Қоравой?” дедим. “Ака, – деб шивирлади бу. – 
Анави ерда бир киши гап беряпти! Биласизми ким экан? Пиласопия 
панлари фандидати экан!” 
Бўлди кулги. 
– Адабийча қилиб айтипти-да, акаси, – деди Хуррам бошқалар 
қатори ўрнига ўтирар экан, пиёлани олиб. – Ўзимиз ҳам кечагача 
“Аптека”ни “афтека” деб юрганмиз. 
– Радиони эшитасизларми? – деди Мунди. – Ўзимизнинг радиони. 
Собир ҳам нуқул: “Фушкин!” дейди! 
...Ултон ўтириб, ҳалқа бармоғини сиқаётгандай аста-аста силар 
экан, миясига ажиб бир ўй келганини сезди ва уни шарҳламоққа 
тутунди: “Ҳалқаниям биров берди... 
Ҳамма бизнинг эр-хотин бўлишимиздан... хурсанд, а? Ҳатто тўйни