Олабўжи романдан катта хикоя

– Раҳмат сизга! – деди. 
– Э-э! – Қиз жойига чўкиб, алланечук тараддудланиб бидиллади: – 
Мени қизиқади шу нарсаларга деб ўйлайсизми... Шулар буюмми? 
Наплевать! Кечирасиз, таомга эмас... – Сўнг қандайдир қийналиб, шу 
топда бирдан-бир тасалли ичимликдай, яна “Самтрест”га қўл чўзди. – 
Тағин биттадан ичсак, тешиб чиқмас... Ёки, – Ултонга аламли 
жилмайди, – буниям опчиқиб отворайми? 
Ултон елка қисди-да: 
– Қанийди! – деб юборди. 
Баҳор шишани олиб, яна сапчиб турди. Уни-да ташқарига 

---

131 
итқитиб, қўлларини қоқиб, жойига ўтираркан, бирдан истеҳзо билан 
жилмайди. 
– Энди шампанни оласиз. 
Ултон: 
– Ҳозир, – дея қўзғалди. Эшикдан чиқаркан, наздида, бека уни 
нимадир деб сўкадиган ёки жеркийдигандек туюлди. Ташқарига 
чиққач, қиз эшикни ичкаридан занжирлаб олаётгандек бўлди ва шошиб-
тимирскилаб хуржунни топди. Шишани олиб ичкарига қайтди. 
Эшикни ёпаётганида, от... пишқиргандай бўлди. 
Бироқ Ултоннинг у тўғрида ўйлашга вақти йўқ; пардани тушириб, 
шишани Баҳорнинг олдига қўйиш фикри калласига келди-ю, унга 
қандайдир дилдорлик қилиш (балки конъякка ачиниш ҳиссини 
бостириш) учун тўғри жойига ўтиб ўтирди. 
Қизнинг боши хам эди. Ултон шиша бўғзидаги сиртмоқ симни 
бураркан, Баҳор: 
– Сиз мен ҳақимда нимани ўйлайсиз, ихтиёрингиз, Ултон ака, – 
деди. — Менга бахт тиладингиз, демак, бахтсиз деб биласиз... – қадаҳни 
шарт олиб, бўшатди (гўё ундаги ичимлик бояги шишадан 
қуйилмагандек!). Кейин “Золотое руно” турган жойга тикилди-да: – 
Беринг ўша “Прима”нгиздан, – деди. – Мундай столга қўйинг... ўша 
сассиқни! – У хўрсиниб юборди-да, тағин сапчиб туриб, адоқдаги диван