ястанди.
Баҳор пахтагулли чойнак кўтариб кириб, жойига ўтирди ва дам
Ултонга, дам унинг қўлидаги “Золотое руно”га қараб:
– Чекаверинг, – деди хотиржамгина. – Фақат райком секретари
билан Бўтабой Сўпига чиқарганми буни!
Ултон эркин нафас олди.
– А, сизга буни...
– Дунё берган эди. Дугонам... – Кейин кулиб, чойнакни қўйди. –
Нима, бу коньяк, бу лимон, бу хурмониям районга тушиб харид қип
келган дейсизми?
– Дугонангиз сизга меҳрибон экан.
– Ҳа, энди, бирга ўқиганмиз... Кейин, у киши бойхотин бўп кетди.
Ултон барибир “Золотое руно”ни жойига қўйиб, “Прима”сини
130
чиқарди.
29
Ултон сигарет тутатаркан: “Айтмоқчи, йўлда сигарет устида гап
бўлганди-ку? Шунинг учун, демак, мен учун топган-да буниям!! дея
Баҳорнинг заркукун сепилган юзи, тўлқин сочларига зимдан меҳр билан
тикилди.
Сўнгра унинг атлас кўйлаги, кўкрагидаги бурмаларига боқиб: “Э,
худо, ўзбек қизларига мунча ярашмаса! – деб ўйлади. – Вей, шунақаям
чиройли бўлиб кетадими қиз дегани? Ахир, бу кўйлакнинг олдида
бугунги кофта-юбкаси – нима!
Лозимнинг ярашгани!
Шуми бугунги Баҳор?
Шу, шу!”
Шу пайт Баҳор қизиқ иш қилди: чойни қайтараркан, стол четига –
олинган жойига қўйилган “Золотое руно”га бир-икки бор кўз қирин
ташлади-да, дафъатан уни шарт олиб, ирғиб турди. Пардани кўтариб,
эшикчани очди. Ва сигаретни... қоронғилик қаърига отиб юбориб,
қайтди.
Ултон нима учунлигини билмайди – вужудида шундай бир
қаноатни ҳис этдики:
Do'stlaringiz bilan baham: |