Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

бериб туринг, ишни охи рига етказиб қўяйлик.
Толиб бол га ни олиб тунукани ш ийпончанинг том и га 
қоқа бошлади. Толибнинг ичидан нималар ўтаётганини ўзи 
биларди. Томнинг ярми спилган ҳам эдики, у осмонга қараб:
— Аллоҳим, кароматингга шукур, берган синовларингга 
шукур, берган сабрингга шукур, - деб шундай қпчқирдики, 
унинг овоз и бугун борлиқнм тутиб кетгандай бўлди. У 
том дан сакраб тушиб Тўлқин акани қучокдаб олди. Унинг 
кўзи тўла ёш эди. У ёшлари ни яширмасди. Агар Ойгул 
бўлмаганда овоз чиқариб йиғлашдан ҳам тоймасди.
— Толибжон, ўғлим, йиғла-йиғлайвер, сен йиғлашинг 
керак, ахир бу туҳматни уч ой кўтариб юриш ҳамманинг 
ҳам қўлидан келмаГщи. Йиғла, — деркан, Тўлқин аканинг 
\а м к ў зл придан ёш том ч и л ар ди . О йгул, хуш хабарн и  
айтганида, Толибнинг индамай ишини давом эттирганини 
кўриб ўзини йўқотиб қўйганди. Толибнинг овози уни яна- 
да ҳаяжонлантирди. Тўлқин ака бўлса Толибнинг ўзини 
тутишини кўриб, том да турган Толибга қараб, бўёқнинг 
ҳаммасини бир жойга суртавериб адо қилганди. Тўлқин 
акани қучаркан, Толибнинг кўзи ўша бўялган жойга тушди 
ва й и гидан тўхтаб:
— Ака, бўёқ заводингиз борми дейман, — деб хохолаб 
кулиб юборди. Унга қўшилиб Тўлқин ака ҳам кула бошлади. 
Уларга Ойгул ҳам қўшилди.
— Т ў л қ и н
М а ҳ м у д о в и ч , ю р и н г б ў л м а с а , б и з  
ҳужжатларни расмийлаштирайлик. Толиб ака тайёрланиб
6 6

---

т у р а д и л а р , - д е д и О йгул к ул ги дан т ў х т а б , Т ўлқин  
Маҳмудович Ойгул билан Толибни дар воза гача кузатиб 
қўйди.
— Ойгул, телеф онингизни бериб туринг, Санжарни