Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

чақирайлик, — деди Толиб. Санжарнинг телефони хизмат 
доирасидан ташқарида эди. У қайта-қайта қўнғироқ қилди.
— М айли, у зо қ р о қ да ш екилли, ю ринг би р такси 
ушлайлик, олдин бир жойга борамиз, майлими? — деди 
Толиб Ойгулнинг телефонини қайтариб бериб.
Қ а б р и с т о н н и н г ч е к к а р о қ ж о й и д а и к к и та қ абр 
бош қаларидан аж ралиб турарди. Биринчи қабр тош и 
иккинчисидан каттароқ эди. Биринчи катта қабр тошда 
«Охиратингиз о б о д бўлсин, отажон», иккинчисида эса 
«Охиратингиз обод бўлсин, онажон» деган ёзувлар бор эди. 
Қабрлар атрофида гуллар ўсиб турарди. Уларнинг яшнаб 
турганидан ва қабр атрофининг тозалигидан кимдир унга 
яқиндагина қараб кетгандай эди.
— А ссал ом у алайкум , отаж он! А ссалом у алайкум , 
онажон! Дада, мен сиздан озгина хафа бўлдим. Чунки сиз 
онамни мендан қизғондингиз. Сиздан ҳам онажон, дадамни 
шунчалик соғинганмидингиз? — деганча Толиб бир муддат 
жим туриб қолди. У қўллари билан ота-онасининг қабр 
тошини силарди.
— Д а д а ж о н , он а ж о н , мени кечиринглар, сизларга 
муносиб ўғилманми, йўқми, билмайман. Дадажон, мени 
кечиринг, онамни авайлай олмадим. Мен ношудлик қилдим. 
Онажон, си з ҳам кечиринг. Сизни согиндим. Олдингизда 
айбдорман. Доимо қалбимда — юрагимдасиз, ваъда бераман, 
сизларга қилолмаган яхш иликларим , иш ларим билан 
руҳингизни шод қилаМан. Икки қўлим, қалбим, юрагим 
ҳамиш а дуода бўлади. Ю зннгизни ерга қаратмайман. 
Онажон, биламан, сиз ўз жонингизга қасд қилмагансиз, 
лекин ваъда берам ан, қотилингизни, албатта, топаман. 
Д адаж он , онам ни мен эҳтиёт қилолм адим , си з эҳтиёт 
қ и л и н г. М ен д а н р о зи б ў л и н гл а р . М ен д а н х о в о т и р