Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

онажонимдан ўргандим. Онам менга кўп гапирардилар:
33

---

«Ўғлим, мени бу дунсга боғлаб қўймаган, бир кун келиб 
ўзинг қоласан. Шунда ёлғизликнинг аччиқ ш аробини ичиб 
т уш к ун л и к к а т у ш м а с л и ги н г учун п р о д а л и , с а б р л и , 
матонатли бўлишинг керак», дердилар. Онам ҳақларида ҳар 
қанча гапирсам ҳам оз. Мснимча, ҳамма оналар шундай 
бўли ш ади , — д е б Т олиб чуқур ўйланиб қолди. Ойгул 
Толибнинг сўзи тугамаслигини хоҳлаётганди. Унинг онаси 
т ў ғ р и с и д а г и
ҳ и к о я с и н и 
э ш и т и ш
О й гул га 
за в қ  
багишлаётганди.
Э ш икочилиб, қамоқхона бошлиги кириб келди. Толиб 
ўрнидан туриб қўлини орқасига қилиб эшик ёнига бориб 
туриб олди.
- Ҳа, Ойгулхон суҳбат тугаб қолдими? — деди Тўлқин 
Маҳмудович ўрнига келиб ўтираркан.
- Йўқ ҳали, - деди беихтиёр Ойгул шошилиб.
- Қизим, овқат naiiTii бўлди, Толпб ҳам овқатланиши 
керак. Юринг, би з ҳам тушлик қилиб олайлик, — деб стол 
устидан қоғозларни олиб папкага солди, — Толиб ҳеч қаерга 
кстиб қолмайди, тўгрими? — деб Толибга қараб кулнб қўйди.
- Ака, ҳалиги... - деди худди қамоқхона бошлиғидан 
норозидек.
- Ҳа, бўлди, бугун бўлади. Шахсан ўзим бориб олиб 
келаман. Мана, Ойгулхоннинг олднда ваъда беряпман, -  
дсди Тўлқин Маҳмудович. Ойгул қамоқхона бошлиги билан 
б и р ж и н о я т д а а й б л а н и б гум он қ и л и н а ё т г а н киш и 
ў р т а си д а г и бу с у ҳ б а т д а н ҳ а й р о н б ў л а р д и . Т ў л қ и н  
Маҳмудович 0|Чгулни кўча томон бошлади.
- Ойгул, мен одатда тушликни шу ерда қиламан. Лекин