Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

дадам ташкил қилган бу муқаддас оила, д еб аталмиш 
масканни она-бола гард юқтирмай, кўз қорачиғимиздай 
асраб-авайлаб яшай бошладик. Онам менга ҳам, мактаб 
ишларига ҳам, маҳалла юмушларига ҳам вақт ажратардилар.
Мен онамни бир сувсиз чўлда орқасига оила-рўзгор деб 
аталмиш катта-катта қопларни юклаб олган ёлгиз туяга 
ўхшатардим. Бир куни онамни мактабдан тополмадим, у 
киши уйга эртароқ чиқиб кетибдилар. Уйга кирсам, торт 
пиш ириб, ҳар хил ш иринликларни қўйиб мени кутиб 
ўтирибдилар. Олдиларида ёшлигимда кийган кийимларим, 
сал нарироқда мен ётган беш ик ҳам турибди. Телевизордан 
эса дадам килмайиб қараб турибдилар. Онам мени бсшикка 
ётиш имни илтим ос қилдилар, мен \а м ю гуриб б о р и б  
ҳазилга олиб беш икка ётдим . Тўгри, оёгим беш икдан 
тиззамгача чиқиб турарди. Мен ҳам, онам ҳам кулардик. 
Онам мени бслаган бўлиб, кейин...
Толиб ўзини тута олмай йиглаб юборди. Ойгулнинг эса, 
Толиб сўзини бошлагандаёқ кўзига ёш тўлиб, томогига бир 
нарса тиқилиб қолганди. Толиб кўз ёш ини артиб:
— Ия, Ойгул, нима бўлди? Мана сув, ичинг, - деб 
графиндаги сувдан пиёлага қуйиб Ойгулга узатди. Толиб 
ўзига ҳам сув қуйиб и ч и б, Ойгулга қараб ж и л м ай и б 
турарди.
- Ойгулхон, бир китобда ўқигандим, кўз ёши кўзнинг 
равшан бўлиши учун даво экан. Қарангки, йиги ўзи ёмон
32

---

нарса, лекин одам га фойдаси \а м бор экан, - деб қўшиб 
қўйди Толиб. Ҳ ози рги н а Ойгулнинг ичидан бир нарса 
вулқон каби отилиб чиқиб, ҳунграб йиглаб юборай, деб 
турганди. Лекин отиламан, деб турган нарса Толибнинг бу 
гапидан кейин, Ойгулнинг ичига ўз-ўзидан сингиб кетди.