Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

учун ҳатто жонни ф идо қилса арзийди.
Толиб Ой гул ни қучоғига тортиб:
— Ўша бахтли и неон бугун менман, бу бахтга, шундай 
орзуимдаги умр йўлдошини раво курган Худога шукроналар 
б улей н! — дед и.
Толиб бироз Ойгулни қучоқлаб туриб:
— Шу сўзларимни ҳеч қачон ёдингиздан чиқарманг, 
энди юринг, нонушта қилайлик, — деди.
Ой гул э р и н и н г сузл ар и н и эш и т и б , бу ш унчаки 
хушомад эмас, балки чин юракдан айтилган сузлар эканини 
биларди. У ҳам Худога шундай ёр ато этганлиги учун 
шукроналар айтарди. Лекин нима учун бугун эрталабдан 
бундай дил изҳорини эшитганига ҳайрон эди. Сабабини 
фақат Толиб биларди. Кеча ўзининг рақиби Исроил билан 
учрашгани учунми Ойгулга бўлган меҳри жўшиб кетгандай 
эди.
Эр-хотин нонуштага ўтирган ҳам эдиларки, эшикдан 
Салим кириб келди.
— Кел, Салим, келавер, ҳозир кетамиз. Санжар қани?
— Наргиза кеннойимга афтиларини дазмоллатиб, кейин 
орқамиздан ўзлари борар эканлар, — деди тиржайиб. — 
Толиб ака, кетишда Қурбон а ка га учраб кетаркансиз.
Салим ҳам қўш илиб нонушта қилиб, бирга кўчага 
чиқишди.
* * *
Қурбон ота хонасида бир ўзи ўтирганди. Унинг қўлида 
рўйхат бор эди.
— Ассалому алайкум, Қурбон ота, яшимисиз? Сўраган 
экансиз. Соглигингиз жойидами? — деди Толиб хонага кира 
солиб.
— Кел, углим, утир-чи, сени йўқлаганимнинг сабаби, 
Толибжон, мен ҳозир маҳалламиздаги кам таъминланган, 
боқувчисп йўққариялар рўихатини тузиб чикдим. Шуларни 
бай рам арафасида бир ҳолларидан хабар олиб, йў^тасак,
151

---

б и pop зарурий эҳти ёж л ар и н и қ о н д и р и б , би ргал и к да