Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

«шайтон» бир нарсани шипшитди. У шайтоннинг гапидан 
ичи севинчга тўлиб кетди. Карим аканинг сўзларини дарров 
унутиб, ўз билганидан қолишни истамасди.
Санжар билан Толиб тушлик қилиш учун ресторандаги 
жойларида ўтиришганди. У ерга ёрдамчиси билан Исроил 
келиб қолди. Тўғри уларнинг олдига келиб саломлашди.
— Ўтирсак майлими, Санжарбек?
— Марҳамат, бемалол, — деди Санжар у билан қўл 
бериб сўрашиб.
— Танишинглар, бу менинг дўстим Толиб, бу киши 
Исроил Боқиев бўладилар, — деб уларни таништирди. Толиб 
ўрнидан туриб у билан сўрашди.
— Танишганимдан хурсандман, — деди Толиб.
— Э... Санжарбек, бундай расмиятчиликнинг нима 
кераги бор, шеригим билан тушликка келгандик, сизларни 
кўриб қолдим. Бирга тушлик қилиб, бир яқиндан танишиб 
олайлик, дедим ёки халақит қилдикми?
— Йўғ-э, бемалол. М ен шунчаки, дўстимни яна олиб 
кетасизми, деб қўрқиб кстдим, холос, — деб ҳазиллашиб 
қўйди Толиб.
— Санжарбек! Ҳалиги иш ёпилди. Э нди хоҳлаган 
жойилгизга бориш ингиз мумкин. Мен ҳам бир кичкина 
одамман. Катталар буюришади, мен бажараман. Қолаверса, 
Толибжон билан ҳам танишиш ниятим йўқ эмасди. Мен 
Толибжон, Ойгулхонга қилган ноҳакдигимдан афсусдаман. 
Уни жуда қаттиқ ражитганман. Тўғриси, ёшлик қилганман. 
О намнинг ўлими мени эсанкиратиб қўйганди ўшанда. 
Ҳозир Ойгулга фақат бахт тилайман. Шу гапларни айтиш 
учун ҳам си з билан учрашмоқчи бўлиб юргандим. Орамизда 
иш онч й ўқ ол м аси н д ем о қ ч и м а н . Қ олаверса, тенгқур 
эканм из, мақсадим сизлар билан дўст бўлиш , — деди 
Исроил жилмайиб.
— Мана бу бошқа ran, бўлмаса танишганимизни бир
148

---