Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ҳ и с о б и д а пул б е р и б т у р ам ан . Б о зо р қ у м , м ел и са с и , 
с о л и қ ч и с и т а н и ш , л ек и н б у н и ҳам қ и л и б қ ў й са м , 
хоти ржамроқсавдо қиламиз-да. Сизлар ҳам нафланиб қолар 
э д и н г и з , б о ш о ғ р и қ қ а қ у р у қ су в и ч м а й , а й р о н  
ичармидингиз, дейман-да. А, лаббай, Санжарбек, — деб 
хохолаб кулиб юборди Воҳид ака.
Воҳид аканинг бу сўзларини танасига сингдира олмай 
ўтирган Санжар бирдан ўрнидан туриб яна музлатгичнинг 
ёнига борди. У нима қилишни, отаси тенги одамга нима 
дейишни, қандай жавоб қилишни билмаётганди. Нимагадир 
Толиб ҳам индамай ўтирарди.
— Хўш, укахонлар, тушунтира олдим м и? Агар хўп
155

---

десангиз, олдиндан уч ойлик пулни ҳозироқ бераман.
— Қанча берасиз ҳозир? — деди Санжар жақпининг 
жиловини ушлаб. — Аслида сизга бу нарсанинг, яъни 
документнинг унчалик ксраги йўқ, лекин кўнгил хоти ржам 
бўлсин, қолаверса, бизга ҳам ёрдам бўлсин дем оқчисиз- 
да, Воҳид ака, — деди Санжар унинг айёрона қараб тур га н 
кўзларига қаҳр билан қараб. Санжар столдан шартномани 
олиб:
— М ўмин ака, печатни олиб чиқинг, — деди зарда 
билан. — Бу бошқа ran ука, олдин ҳам айтдим, ҳозир ҳам 
айтаман. Ҳ озир нима кўп, фирма кўп, лекин кўпининг 
т а г -т у г и й ў қ . Б угун б о р , э р т а га й ўқ. Ҳ еч б а л о н и  
тушунмайдиган ёш-ёш болалар, — деб хоти ржам гапириб 
ўтирарди Воҳид ака.
Мўмин ака печатни кўтириб кириб келди. Санжар 
печатни бир оқ қоғозга яхшилаб уриб, Воҳид акага кўрсатиб:
— Ака, буни кўриб, ўқиб кўринг-чи, — деди.
Воҳид ака синчковлик билан муҳр ёзувларини ўқий