Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

келишди.
— Ўғлим, тузукмисан? — деб сўради Соли ака.
— Соли ака, ростдан ҳам Санжар... — деди Толиб. Гапини 
давом эттиришга томоғига тиқилган бир нарса халақит 
берарди.
Соли ака Толибга қоғозга ўралган соатни кўрсатди...
— Эсингдами? Буни жасадлардан бирининг қўлидан 
олдим.
Ҳа, бу ўша соат эди. Соли ака Санжар 16 ёшга тўлганда 
совға қилганди. Санжар уни ҳатто чўмилганда ҳам қўлидан 
ечмасди. У сув ўтказмайдиган қимматбаҳо тилла соат эди. 
Толиб соатга қараганча хўрланиб йиғлай бошлади. Унинг 
йиғиси ҳар қандай тош юракни ҳам йиғлатар эди.
— Йиғла, ўғлим, йиғлайвер, енгил тортасан! — деб Соли 
ака Толибни бағрига с.леди.
Толиб Неъматни — одам қисфасидаги иблисни кўп 
ўйларди. Уни бир марта кўришни истарди. «Ажалнинг уруғи, 
оғу учун бир ожиза, муштипар аёлни ўлдириш шунчалик 
осонмиди унга. Бундай жоҳиллик, бераҳмлик унда қаердан 
пайдо бўлдийкин? Наҳотки бир инсонни ўлдириб хотиржам 
ю риб бўлса? Ахир уни ҳам он а туққан-ку, тўққиз ой 
юрагинингостида авайлаб кўтариб юрган, туғилгандан сўнг 
кечалари ухламай о қ сут берган-ку. Наҳотки онамни шу 
куйга солаётганда ҳим оясиз аёллиги, у ҳам онаси каби 
оналиги кўзига кўринмаган бўлса. Ахир аёл зоти Аллоҳ 
яратган м ўъж изалар ичида эн г улуғи, эн г бую ги -к у! 
О нам нинг оддий бир кунлик қилган ишларини кўриб 
\айратда қолардим. Ҳаммадан эрта туриб ҳовлини тозалаш, 
бизга нонушта тайёрлаб, овқатлантириб, дадамни ишга, 
мени мактабга, яна ўзлари чала-чулпа нонушта қилиб 
б и зд ан қолган ю виқсиз идиш ларни ю виб, апил-тапил 
кийиниб, ўзлари ҳам ишга кетардилар. Бу уларнинг оддий, 
эрталабки ишлари эди. Уша иблис Неъматнинг онаси ҳам
89

---