Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

қўлингиздан ҳеч нарса келмайди.
Ойгул и чидаги ш у б ҳ а -гу м о н н и ай тги си к ел арди . 
«Санжар дўстингиз онангизнинг қотили, унга аза тутиб 
ю рм анг, у бунга ар зи м ай ди », деги си келарди. Л екин 
Т ол и бн и н г ҳози рги ҳолатида бу гапларни айтиш уни 
тириклайин ўлдириш билан баробар эди. Ш унинг учун 
Ойгул ҳаммасини ичига ютиб чидаб турарди.
— Ойгул, уйдагиларингиз хавотир олишаётгандир, — 
деди Толиб.
— Дадамларга қўнғироқ қилдим, уларга ҳаммасини 
айтдим, дадам тушунадиган кишилар, — деди Ойгул.
— Раҳмат, Ойгул, ёнимдалигингиз учун. Бало келса 
кетма-кет келади, дейишганича бор экан. Билмадим, энди 
мен қандай яшайман. Онам, Санжарнинг сендан фарқи, у 
қизиққон, сен босиқсан, шу хислатларинг билан сизлар 
бир-бирингизни тўлдириб турасизлар, дердилар. Биласизми, 
бу ҳаётди Санжарбек жуда чўрткесар эди. Баъзида бирор 
ишга қўл уриб ўйланиб қолганимда, дўстим ўш° нарсани 
шартта битириб қўя қоларди, Ойгул, у менинг бир бўлагим 
эди. Усиз кейинги ҳаётимни тасаввур ҳам қилолмаяпман. 
Энди мен қандай яшайман. Ахир унинг не-н е орзулари 
бор эди.
Ойгул Толибга ачиниб кетаётганди. «Толибга қандай 
ёрдам берсам экан. Агар шу кетишда бўлса, бу ёш йигит 
ўзини хароб қилиши тайин», деб ўйларди. Санжарнинг 
ўлимидан эса қайғурмаётганди. «Худо унга кўрсатибди, 
қилган гуноҳи учун ж азо олди. Энди қатиқчи хотиннинг 
кўр сатм аси ҳам керак э м а с , яхш и си ёп и ғл и к қ о зо н  
ёпикдигича қолсин. Толиб ака учун дўсти Санжар қандай
88

---

бўлса, ўшандайлигича хотирасида қолсин», деб ўзига таскин 
берарди.
Эшик очилиб хонага Салим билан Соли ака кириб