Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

Толиб Санжарни кулдириш илинжида.
— Бўлди қил, Толиб, ҳозир машинани бирор жойга 
уриб оламан, — деб икки дўст маза қилиб кулишарди.
Йўлда Санжар тўхтаб гулдаста сотиб олди.
— Мен гулдастани бераман, сен узукни тақиб қўясан, 
— деди Санжар гулдастани олди ўриндиқда ўтирган Толибга 
ушлатиб.
Санжарнинг севинчи ичига сигмасди. Бунинг устига, 
бир ёнида гулни худди ёш боладек эҳтиёт қилиб ушлаб 
олиб, бир иш қилиб қўйгандай шумшайиб кетаёган дўстига 
қараб баттар кулгиси қистарди.
Ойгулнинг уйига етиб келишганида дарвоза қия очиқ 
эди. Санжар гўё катта киш илардай, эш и к н и н г олдига 
биринчи бориб тугмачани босди. Ичкаридан Мели аканинг 
йўтал аралаш овози келди.
— Кимдур? Ҳозир
— Биз, Мели ака, Санжарман.
— Келинглар, ўғилларим, келинг, Толибжон ўғлим.
— Ассалому алайкум, қулчиликка келаяпмиз, — деди 
Санжар кулимсираб.
Мели ака уларни ўтиришга сўрига бошлади. Сўрм устида 
тузатилган дастурхонга қараганда Толибни кутиб олиш учун 
солингандай эди. Лекин нимагадир Мели аканинг шашти 
пастроқ эди. Ойгул кўринмасди. Санжар қўлидаги гулни 
сўрига қўйиб:
— Мели ака, тинчликми, хафароқ кўринасиз? Ойгул 
кўринмайди, — деди Санжар сукунатни бузиб.
136

---

— Биз кетақолайлик бемаврид келиб қолдик шекилли, 
юр, — деб Толиб ўрнидан турмоқчи бўлди.
— Тўхтанг, ўғлим, Толибжон, ўтиринг, илтимос. Ойгул 
чиқ, қизим, ҳақиқатни айтиш пайти келди, — деди Мели 
ака.
Уйдан қовокдари шишиб кетган, йиғидан ўзини тўхтат 
о л м а г а н О й гул ч и қ и б к е л д и . Т о л и б О й г у л н и н г