Н а м о з – энг улуғ ибодат (МУсулмон йигит-қизларнинг дин китоби)

«Шариат» сўзи луғатда «изҳор қилмоқ, баён этмоқ, йўл» маъ-
носида бўлиб, «тўғри йўл, илоҳий йўл, қонунчилик»ни англата-
ди. Шаръий истилоҳда Ислом динининг ҳукмлар тўплами, Аллоҳ 
таолонинг амр ва тақиқлари «шариат» дейилади. Пайғамбарлар 
даъват этган динларнинг асоси бир бўлса-да, улар етказган ҳукм-
лар, яъни шариатлар турличадир. Шунинг учун кейин келган 
пайғамбар даврида аввалда ўтган пайғамбар етказган ҳукмлар 
(шариат) бекор бўлган. Пайғамбаримиз етказган ҳукмлар, яъни 
Ислом шариати қиёматгача боқийдир. Инсонлар манфаатини таъ-
минлаш ва уни ҳимоя қилиш шариатнинг асосий мақсадидир. Бу 
ердаги манфаатдан инсон хоҳиш-истагига мос манфаат тушунил-
майди, балки инсоннинг шаръий мезондаги ҳақиқий манфаати ту-
шунилади. Кундалик ҳаёт тарзининг Ислом шариатига мувофиқ 
бўлишини таъминловчи қонунлар ва мезонлар «фиқҳ» дейилади. 
«Шаръий аҳком» – Аллоҳнинг буюрган, қайтарган ёки ихтиёр эт-
ган қатъий кўрсатмаларидир. Аллоҳ таоло Шориъ, яъни шариат 
асосчисидир.

---

5
Мусулмонлик икки буюк ишонч асосига қурилган:
1. Аллоҳдан ўзга ибодат қилишга лойиқ илоҳ йўқлиги («Лаа 
илааҳа иллаллоҳ»);
2. Муҳаммад алайҳиссалом Аллоҳ таолонинг барча инсон-
ларга юборган элчиси (пайғамбари) эканлари («Муҳаммадур 
расуулуллоҳ»).
Бу муборак жумлаларни қалбидан тасдиқлаб, иқрор бўлиб, 
тилида изҳор қилган киши Ислом динида бўлади. Бу ишонч «ий-
мон», иймон келтирган киши эса «мўмин» деб аталади.
Ислом дини қуйидаги беш асос (устун) устига қурилган:
1. Иймон («Лаа илааҳа иллаллоҳ, Муҳаммадур расуулуллоҳ», 
деб дил билан иқрор бўлиш ва тилда айтиш);
2. Намоз (кунига беш вақт намоз ўқиш);
3. Закот (моли маълум ҳисобга етса, қирқдан бир улушини 
Аллоҳ тайин қилган муҳтожларга ажратиш); 
4. Рўза (Рамазон ойида бир ой рўза тутиш);
5. Ҳаж (қодир бўлса, умрида бир марта ҳаж қилиш).

---

6