Муратбай нызанов ашык

— К и м ул к ен и р ек ж ер ге асы лган?
— К а й д а н б и л е й и н , е з и м и з д е й б и р м у с ы л м а н н ь щ
баласы шыгар.
— Енди не болады? — дедим мен езим билмеген биреу 
ушын кэуетерленип.
— К у д а й к е у л и н е ж ак сы лы к сал са хеш г е п б о л м а с.
Б и з и н б о лж ау ы м ы з б у н н а н ары ды е т п е с еди . К ы зы
кеткен улкен адам -к и м , оны алы п каш ыука ж урек еткен 
м усы лм ан ньщ баласы кан дай адам — бизге н е м е л и м еди 
бэри.
Тилеухан апа сол кетистен эллен уакытта кайты п келди. 
К олы нда е зи н и н уй кийим лери бар еди.
— У й ине бары п кай тгьщ ба? — деди апам колы ндагы
кийим лерин кери п .
— Ягау, ж анагы ш еш емиз м ени алып кетемен деп уйден 
кийим лерим ди ала ш ы ккан 
fo
. К
им
 
екен и н таны ды н ы з ба? 
—деди апам а ж акы нлап.
— Я к
— М э д и я р Д е у л е т о в т ы н х а я л ы . К у д а й к е ш и р с и н , 
к а й н а г а н ы н -э м аты н айты п ж и берд и к , туп б абасы менен 
к о с ы п . Б и з артистлерге к еш и р и м ли , — деп и зи н жууып- 
ш ай д ы кулип.
— О н ы н к ы зы н ал ы п кети п ж урген к и м е к е н , ж урек 
ж у ты п ?
50

---

— в зи н д е й бир жесир кемпирдин баласы!
Мен апам а, апам маран сырлы нэзерде карастык. Сес 
шыгарып айтпасак та, екеуимиздин де ойларанымыз сиз хэм 
сизин ан ан ы з еди.
— Нурсулыу, сен дэлизге ш ы ш л есикке тэмби болып тур, 
кийинип ал ай ы н -деди Тилеухан апа маран. — Биреулер 
кирип калып маскара болармыз.
Ол к и й и н и п алранш а есикке сырттан аркдмды суйеп 
турдым
— А л, ш еш е , ж а к сы ж аты п тур, келген сон барин 
жаксылап айтып беремен, бир танга гуррин болады,— деди 
Тилеухан апа есикке барып турып. —Мен OFaH бес жыл женге 
болганман! «Айландырран ауырыу алмай коймайды» -деген... 
Хи-мм!
Тилеухан апа хошласыу мэнисинде колын жокары бир 
кетерип, 
шырып
кетти. Ол жанары хаял келген уакта бираз 
албыраса да, кеулине алган максетине ерискенине енди мае 
еди.
К,ызы к ети п , бала-ш арасы н тик аякка койып атырран 
улкен адамды апам да, мен де танымадык. Бирак, ол кеп 
айтылып, куларымызра каны к болып калган атка уксар еди.
Тилеухан апа сол кеткеннен ертенине сэскеден вте келди. 
OFaH дейин азанда ки ш кене кишем Ажар жарма писирип 
экедди.
— Аман оты рсы з ба?— деди апам. — Ешмурзаны неге 
алып келмедин?
— А лдасты ры п кеттим , «апама байаман» деп жылауы 
менен калды.
— Хэй, сен -эм бир, апкелсен болады 
fo
. 
Сарынып ийтим 
шырып отыр еди.
Бул ки ш кен тай эж арам ны н баласы еди, кишем менен 
ийтли-м ы ш ы к болы п урыса беретурын.
— Эйтеуир, арайын-тууранлардан есикке ат келмеди ме?
— Як.
— Аман болса болар. «Агайинге от туссе, саран ушкыны 
туседи» деген.
Апам си зи н ананы з хаккында енди сорайтугын шыгар, 
енди сорайтурын ш ьнар деп жаутанлап, га апама, гэ кишеме
51

---

карайман. Як, олар тап маран кырсыккандай сиз хаккынызда 
да, елти шешем хаккында да гэп ашпады.
Киш ем ыдысларын жыйыстырып уйге кайтты. Изинще 
апамнын. досты Курбанбай машыншынын хаялы Накыйма 
кишем кирип келди.
Апам кеуилленип коя берди.
— Е н д и б о л м а с а о зи м б ар ы п к е у л и м д и соратьи, 
кайтайын деп отыр едим, — деди кулип.
— Соны билип азан менен киятырганым 
f o
.
ЕкеУи куш акласып керисти. Олар тап кериспегенине 
бираз уак болгандай эж и к-гуж и к болы п калды . Лекин 
оларды н гэплери мен ушын кы зы к емес еди. С онда да 
арасы нда сизлер хаккы нд а гэп кетип кал ам а д еп , бир 
кулагым олар тэрепте болды.
— Консы-кобалар хэммеси аман отыр ма?—деди апам 
бир уаюга кайтадан сорасыура етип.
— Аман. Сэлем айтып атыр.
— Т эн и р ж ары лкасы н . К алай , елти ш еш ем н и н дем 
кыспасы тутпай жур ме?
Апамнын гепи енди-енди мен куткен сауалра жакынлап 
киятырран еди.
— Ол ш еш ем с е н и н д ем л е м е н н е н к е й и н биротала 
айырып кетти 
f o
, 
— деди Нарыйма.
— A ftb iF a F o flc b iH .
Мен ези эумет кулип бакпаран нашарман. Апамлардын 
энгимеси енди сизлер таман ауысып киятыр еди, шприцлер 
салынран кутысын кетерип медсестра кирип келди. Нарыйма 
ьщысларын жыйнастырып, турыу менен болды.
— Ал, аярымыз женил болсын.
М е д с е с т р а а п а м а ш ан ш ы у .и с л ед и о н ы н и зи н ш е, 
ш ы п ак ер келип тамы р урысын тексери п керд и . Соннан 
к ей и н бираздан сон барып Тилеухан апа келди.
— Беш! — деди ол кире сала есик аузында токгап. Апама 
карап бас бармагын кайкайтып керсетти.
— Беш боларойсын.
С он кэти н е отырып, азгана демин раслап алды.
— Усы каты н деген затгын ози, барып турран акырзаман 
болады, — деди сон сумкасын тумбочканын устине койып. 
— Ш еш емди айтам ан дэ! «Самаркандты жауга алдырып»...
52

---