Morrining seshanba darslari Muallif: Mich Elbom

U sinfga kirib, bir soʻz aytmasdan kursisiga borib oʻtiradi. Indamay bizga qaraydi, biz unga 
qaraymiz.  Avvaliga  bir-ikki  burchakdan  qiqirlab  kulgan  ovoz  eshitiladi,  biroq  Morri  faqat 
yelkasini uchirib qoʻyadi, xolos. Oxir-oqibat, sinfni chuqur sukunat egallaydi va biz eng past 
tovushlarni  ham  ilgʻay  boshlaymiz:  xona  burchagidagi  isitish  radiatorining  gʻuvullashi, 
baqaloq talabalardan birining pishillab nafas olishi. 

---

 
28 
 
Baʼzilarimiz  asabiylasha  boshlaymiz.  Qachon  u  biror  gap  aytarkan?  Tipirchilab,  qoʻl 
soatlarimizni  tekshiramiz.  Baʼzi  talabalar  oʻzlarini  bularning  barchasidan  yuqoriroq 
turadigandek tutib, derazadan tashqarini tomosha qiladi. Oʻn besh daqiqacha davom etgan 
jimjitlikdan soʻng Morri pichirlab, sukunatni buzadi. 
– Bu yerda nima boʻlyapti? 
Sekin-
asta Morri koʻzlaganidek sukunatning inson munosabatlariga taʼsirini muhokama qila 
boshlaymiz. Nega jimjitlikdan xijolat chekamiz? Shovqin-suron bizga qanday tasalli beradi? 
Sukunat menga xalal bermaydi. Doʻstlarim bilan tinimsiz chugʻurlashsam-da, odamlar oldida 
his-
tuygʻularim  haqida  gapirishdan  tortinaman,  ayniqsa,  ular  kursdoshim  boʻlmasa.  Agar 
darsda shu talab qilinsa, men soatlab jimjitlikda oʻtirishim mumkin. 
Sinfdan chiqayotganimda Morri meni toʻxtatadi. 
– Bugun kam gapirding, — deydi u. 
– Bilmasam. Qoʻshimcha qilishga arzirli fikr kelmadi. 
– Menimcha, senda qoʻshimcha qilishga fikrlar koʻp. Rostini aytsam, menga yoshligida sen 
kabi oʻylarini ichida saqlashni xush koʻrgan bir kishini eslatasan, Mich. 
– Kimni? 
– Meni.