Мирзо Улуғбек номидаги Ўзбекистон Миллий Университети тамондан Олий таълим муассасаларида тадбирларни ташкил этиш шакллари уларнинг мазмунини бойитиш бўйича ҳамда жамоат ташкилотлари

Эришилган натижа	3-бандда белгиланган тезисларни саволларга айлантириб сўралганлиги. Қатнашчиларнинг шу тадбирда олган янги билимларини қачон, кандай вазиятларда қўллашни айтиб бера олиши; натижанинг билиб олган тингловчиларнинг %и, улардан олинган тўғри ва нотўғри жавоблар сонидан келиб чиқиб баҳоланганлиги. Фаол катнашчиларнинг рагбатлантирилиши.
	Ҳужжатлаш-тириш	Тадбирнинг баёнида: мақсад, тезислар, берилган савол, олинган жавоблар, ютуқ ва камчиликлар, хулоса, тавсиялар ёзилиб, имзоланиб, сақланиши.

*Баллар йиғиндиси ўрганилган тадбир самарадорлигининг миқдорини кўрсатади.


Бузғунчи ғоя руҳида тарбияланган террорист деганда кимни тушуниш керак?
Диний ақидапарастлик терроризм билан қўшила боргач, ўзини ва юзлаб бегуноҳ одамларни ўлдириш - камикадзелик ҳодисалари содир бўла бошлади. 2004 йилнинг бошида Москва шаҳрининг, Автозаводская метро бекатида содир қилинган террористик хуружга муносабат билдирар экан, замонавий гуманитар институти профессори, психолог Юрий Антонян террорист-камикадзенинг психологик портретини қуйидагича тасвирлайди: «Менимча ўзини-ўзи ўлдирувчи террористлар – некрофиллар, яъни ўлимни севувчилар тоифасига мансуб. Ўлим улар учун яқин, тушунарли, ором ҳолати. Бу эса уларга бошқаларга нисбатан устунлик беради. Улар худди бутун дунё уларга муттасил хавф солаётгандек, бошқалардан ўзини ҳимоя қилиши ҳадиги билан яшайдилар. Шу сабабли улар одамларни кескин равишда «бизникилар» ва «бегоналар»га бўлиб яшайди. Улардан «бегоналар»га нафрат, ғазаб, душманлик ёғилиб туради. Шунинг учун бошқаларга энг шафқатсиз душманлик чораларини кўради».²


Ҳанафийлик – мўътадил мазҳаб
“Мазҳаб” арабча “заҳаба” феълининг ўзагидан олинган сўз бўлиб, луғатда йўл, хатти-ҳаракат, диний таълимот, маслак, мактаб, йўналиш деган маъноларни ифода қилади.³ Шаръий истилоҳда эса кўплаб масалаларни қамраб олган ҳукмлар мажмуаси, йўналишидир.⁴ Шу ўринда шариат ва тариқат ҳақида: “Шариат” арабча “кенг йўл”, “тариқат” эса “тор йўл” деганидир.
Имом Абу Ҳанифа мусулмон дунёсида биринчи бўлиб фиқҳий мазҳаб тузган мужтаҳид ҳисобланади. У асос солган “ҳанафий мазҳаби” ўзининг мўътадиллиги, бағрикенглиги ва енгиллиги билан ажралиб туради. Ҳозирда дунё мусулмонларининг 60% га яқини мана шу мазҳаб қонун-қоидаларига риоя қиладилар.
Илм ва ижтиҳодда олий мақомга эришган Абу Ҳанифа бир неча китоблар ҳам ёзган. Жумладан, “Ал-Фиқҳу-л-акбар”, “Ал-Фиқҳу-л-абсат”, “Ал-Муснад”, “Ал-Олим ва-л-мутааллим”, “Ар-Рисола” каби китоблар алломанинг қаламига мансуб.
Ҳанафий мазҳабининг фиқҳий қарашлари бу қадар ривож топиб, кенг ҳудудга ёйилишида юртимиздан чиққан алломалардан Абу Ҳафс Кабир, Бурҳониддин Марғиноний, Абу Али Насафий, Садру-ш-шариа Убайдуллоҳ ибн Масъуд Бухорий каби алломаларнинг ўрни беқиёсдир. Бундан ташқари ҳанафий мазҳабининг эътиқодий қарашларини ривожлантириш ва мукаммал шаклга келтиришда буюк ватандошимиз, калом илмининг султони – Абу Мансур Мотуридийнинг ҳиссаси каттадир. У Имом Абу Ҳанифанинг эътиқодий қарашларини мукаммаллаштирди ва мотуридия таълимотига асос солди.