Миллий динлар

Синтоийлик

• VII–VIII асрларда тўла шаклланган Синтоийлик (хитойча, “шин”,“син”– Худо ва “дао”, “то” – йўл, яъни, Худолар йўли) япон халқи диний эътиқоди, афсоналари ва маросимлари мажмуи бўлиши билан бир қаторда унда табиат ҳодисалари, аждодлар руҳи, магия ҳамда шомонликнинг элементларини яққол учратиш мумкин. Синто ибодатхоналарида амалга ошириладиган арконлар содда ва ихчам. Таълимотга эргашувчилар ибодатхонага келгач, меҳроб олдидаги ёғочли катак яшикка танга отиб, тоат қилишдан олдин маъбудларни ўзига жалб қилиш мақсадида чапак чаладилар. Синтоийликка кўра, кишининг якка тартибдаги дуо қилиши бирор бир одат ёки матнга асосланмай, балки исталган тилакнинг фикран айтилиши кифоя ҳисобланади.

Синто таълимоти

• Синто таълимотига кўра, қон, касаллик ва ўлим покликка путур етказгани учун бадани қон бемор, дардман ёки азадорлар ибодатхоналарни зиёрат қилиши мумкин эмас. Шунинг учун синтоийликда марҳум билан боғлиқ амалиёт ва дафн маросими шаклланмаган. Ибодатхоналарда каннусилар билан бир қаторда Мико (каннусиларнинг ёрдамчилари), мусиқачи, раққос ва диний ходимлар фаолият кўрсатишади.
• Каннусилар ибодат вақтида махсус оқ рангли кимано, қат–қат таннура (юбкасимон кийим) ва қора рангли бош кийимда бўладилар.