Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
123
ketasanlar. Xudo senlarni jazosiz qoldirmaydi. 
— Shu yerda tormozni bosing, okaxon. Shu yerda birpas to‘xtang. Siz meni bilmaganday 
gapirasiz-a... Agar Azroil kelib «Qaysi birlaringning joningni olay?» desa men o‘zimni 
ro‘para qilaman. Asad... o‘lmasligi kerak, o‘lmaydi... Do‘xtirlardan ish chiqmaydi. Ular 
janozani o‘qib bo‘lishgan. Lekin bir odam bor ekan. O‘sha tuzatishi mumkin ekan. Men 
uning oldiga bordim. Eshshakdan battar qaysar bir chol ekan. «Bormayman, kasalingni 
ko‘rmayman», deb turib oldi. 
— Kim ekan u? 
— E, bir qari chol o‘zi... — Kesakpolvon Abdurahmon tabib bilan bo‘lgan uchrashuvni 
qisqa tarzda bayon qildi. Uning uloqchi otlarini otib tashlashni buyurganini esa aytmadi. 
— Asadni olib boramiz, — dedi Jalil bir oz mulohaza qilgach. 
— Ovora bo‘lmang, bormaydi. Bek tabiblarga ishonmaydi. Og‘ayningizning ham 
eshshakka o‘xshagan qaysar fe’li bor, bilasiz-ku... Ayniqsa, kasalidan xabar topganimizni 
bilsa, yomon bo‘ladi... O‘sha tabibning oldiga... siz borib keling. 
— Men borsam kelarkanmi? 
— Keladi... U esh-shak mendaqalarni yoqtirmas ekan. Kambag‘alparvar emish. Uni 
uyingizga olib kelsangiz, Asadni bir bahona bilan chaqiramiz. 
Kesakpolvonning bu ehtiyotkorligi Jalilga yoqmadi. Bir ko‘ngli hoziroq oshnasining oldiga 
borib, «Nega kasalingni mendan yashirasan, tur, ketdik, tabibga!» demoqchi ham bo‘ldi. 
Keyin esa, do‘stining xastaligiga e’tiborsiz qaragani uchun o‘zini o‘zi koyidi. 
Kesakpolvonning fikrlarida ma’no bordek tuyulib, o‘ylanib qoldi. 
— O‘zingiz bormasangiz bo‘lmaydi, — dedi Kesakpolvon. 
— Bo‘pti, ertalabgacha bir mulohaza qilib ko‘ray. Borsam boraveraman. 
— Ertalabgacha kutib nima qilasiz? Mashina tayyor. 
— Mana bu kallani Xudo o‘ylab ish yuritish uchun yaratgan. Ertalab beshda kelasan. 
— Gap yo‘q, o‘g‘il bola! — dedi Kesakpolvon uning ko‘nganidan quvonib. Beshu nol-
nolda shu yerdaman. 
U shunday deb eshikka yaqinlashganida Jalil uni to‘xtatdi: 
— Gap shu: bilib qo‘y, sen bormaysan. 
Kesakpolvon bu shartga bajonidil rozi bo‘lib, kulib qo‘ydi. 
Jalil tuni bilan uxlamadi. Uning bezovtaligini sezgan Qamara «adasi, mazangiz 
bo‘lmayaptimi?» deb mehribonlik qilib, shuning evaziga «shiringina» so‘kish eshitib oldi. 
Bunaqa paytda eri duch kelgan odamga nishini sanchishi mumkin ekanligini bilgani 
uchun boshqa indamadi. 
Jalil uyiga sig‘madi. Ko‘chib kelganidan beri endi uyi tor, juda tor tuyuldi. Devorlar uning 
ustiga tog‘ qoyalari kabi bostirib kelib, bo‘g‘ganday bo‘ldi. Oshxonaga chiqib, muzdek 
suv simirdi. Mehmonxonada u yoqdan-bu yoqqa yurdi. So‘ng... kiyindi. Ko‘chaga chiqdi. 
Asadbeknikiga bormoqni niyat qilib, mashina to‘xtatdi. Haydovchi mashinasini yurgizishi 
bilan tirikchilik og‘irlashganidan shikoyat qilib, «bola-chaqaning rizqini deb yarim 
kechada yurganini» aytganida Jalil haqni tuzukroq to‘lashi lozimligini uqib, g‘ijinib qo‘ydi. 
Boshqa payt bo‘lganida mashinani to‘xtatib, tushib qolardi yoki haydovchiga «shirin» 
gaplaridan uch-to‘rttasini aytib ko‘ngil g‘uborini yozardi. Hozirgi kayfiyati, sharoiti unisini 
ham, bunisini ham ko‘tarmadi. Indamay ketaverdi. Mashina Asadbekning darvozasi 
qarshisiga yetganda «to‘xtat», deb buyurdi-da, cho‘ntagiga qo‘l soldi. Ko‘chaga pulsiz 
chiqib kelavergani shundagina ma’lum bo‘ldi. 
— Uka, xayol qursin, pul uyda qolibdi. Birpas kuting, kiramanu chiqaman. Qaytib 
borgandan keyin xursand qilaman, — dedi Jalil xijolat bo‘lib. 
— Bratan, ro‘lda uxlab qolay deyapman. Qaytib olib borolmayman. 
— To‘xtab turing bo‘lmasa, — Jalil shunday deb darvoza tomon yurdi. Uni tanigan 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik