Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
204
— Namozov! Chiq! — deb buyurdi. 
Dilgir o‘tirgan Sharif soqchining amrli ovozini eshitib, o‘rnidan qo‘zg‘aldi. Qamoqxonada 
yolg‘iz ezilib o‘tirish durustmi yo tergovchi bilan uzundan-uzun suhbat qurishmi — 
bilmasdi. 
Soqchi dahlizdagi sherigiga Sharifni topshirib, o‘zi eshikni sharaqlatib yopdi. 
Xuddi avvalgi qamoqdaligi kabi... 
Ko‘ngliga «Chiqarib yuborishsa edi», degan umid quyoshi mo‘raladi. 
U avvalgi safardagiday yurib bordi. Faqat... Zinalardan pastga emas, yuqoriga ko‘tarildi. 
Hovliga chiqmadi, balki yana uzun dahliz bo‘ylab yurdi. Endi u tergovchi bilan uchrashuvi 
aniqligiga ishondi. Soqchi Sharifni chog‘roq xonaga boshladi. Avvalgi safar bunday 
xonada qaldirg‘och mo‘ylovli yigitga duch kelgan edi. Bu safar bir semiz odamga ro‘para 
bo‘ldi. Bu semiz ham o‘sha mo‘ylovli yigitga o‘xshab, faqiriga mensimay qaragan podsho 
kabi ilkis nazar tashlab qo‘ydi. Qandaydir qog‘ozlarga imzo chekdi. Yigit shunday qilib 
turib: 
— Namozov, siz ozodsiz. Ayblaringiz isbotlanmadi, — degan edi. 
Bu semizdan ham shunday so‘z kutdi. Ammo uning o‘rniga u odam: 
— Qo‘llaringni uzat! — deb buyurdi. 
Sharif amrni beixtiyor bajarishi bilan, u chaqqonlik bilan bilaklariga kishan soldi-da: 
— Bo‘ldi, olib chiq, — deb orqadagi soqchiga buyurdi. 
Avvalgiday bo‘lmadi. Uni hammayog‘i berk mashinaga chiqardilar. Mashina tebranib, 
ancha yurganidan so‘ng bir joyda ko‘p vaqt to‘xtab turdi. Sharif uchoqlarning ovozini 
eshitib, ajablangancha o‘tiraverdi. 
Mashina eshigi ochilgandan so‘ng u o‘zini bahaybat uchoq oldida ko‘rdi. Mashinadagilar 
uni Berger bilan Vladga topshirishdi-da, qog‘ozlarga qo‘l qo‘ydirib olib, izlariga qaytdilar. 
Vlad kurtkasini yechib Sharif-ning qo‘llarini bog‘lab turgan kishan ustiga tashladi. Bir 
yonida Berger, bir yonida Vlad bilan Sharif xuddi xavfli jinoyatchi kabi uchoqqa chiqdi. 
Uning qo‘llari kishanlanganligini uchoqdagilarning ko‘pchiligi sezmadi ham. Ustida 
plashchi bor odam nega charm kurtkani quchoqlab olibdi, deb o‘ylaguvchilar ham 
bo‘lmadi. 
Uchoqda deraza tomonda Arina Berger, o‘rtada Sharif, chetda Vlad o‘tirdi. Uchoq bekasi 
suv olib kelganda ham, ovqatlanish paytida ham kishan yechilmadi. Berger «G‘iring 
desang yoki qimirlasang otaman» degani uchun jim o‘tiraverdi. 
Jim o‘tirmaganda nima bo‘lardi? 
Deylik, u kishanli qo‘llarini ko‘tarib «Birodarlar, meni qutqaringlar, bular meni begunoh 
qamashdi! Bularda insof yo‘q! Bular xotinimni ham zo‘rlamoqchi bo‘lishdi!» degani bilan 
birov o‘rnidan turarmidi? Nari borsa qayrilib qarab qo‘yishadi. Insoflirog‘i «Bechora» deb 
achinib qo‘yadi. Shu xolos... Adolat istab baqirgani uchun o‘q yemagan taqdirda ham 
bo‘yniga Vladning gurziday mushti tushishi tayin. 
Uchoqdan hammadan keyin tushishdi. Ularni hammayog‘i berk mashina kutib turardi. 
Berger uni qamoqxona vakillariga topshirib, o‘zi Vladni qo‘ltiqlagancha nari ketdi. 
Uchoqdan mashinaga chiqquniga qadar Sharif qor bo‘ronida sovqotdi. Tishlari ham 
takillab qoldi. Mashina avvaliga iliq tuyulgan edi. Dam o‘tmay ayoz zabtiga oldi. 
Uni «Matroskaya tishina» degan sururli nomda yuruvchi Moskvaning qadimgi turmasiga 
olib keldilar. Soqchi ikki tomoni temir eshiklardan iborat dahlizdan o‘tgach, oxirgi eshikni 
ochdi-da: 
— Joy yo‘q, bitta-yarimta bilan galma-gal yotasan, — deb kiritib yubordi. 
Bu ogohlantirish Sharifga g‘alati tuyuldi. U mehmonxonalarda «joy yo‘q» degan gapni 
ko‘p eshitgan, ammo qamoq, ayniqsa, ikki qavatli karavotlar bilan to‘la xonada joy 
bo‘lmasligi uning uchun ajablanarli edi. 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik