Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc

XXV  b o b 
 
1 
 
Elchin Zaynabdan xabar olgani nonushtadan so‘ng keldi. To‘yda kechasi bilan xizmat 
qilgach, peshinga qadar uxlash odati bor edi. Xotinining kechagi ahvoli uning bemalol 
uxlashiga yo‘l bermadi. 
Elchin o‘ziga peshvoz chiqib, salomlashgan qaynonasining ko‘zida yashirin bir sarosimani 
sezdi. «Yana mazasi qochdimi, yana kasalxonaga olib borib qo‘yishdimi?» deb o‘yladi. 

---

Shaytanat (2-kitob). Tohir Malik 
 
 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
207
Ayvonga yetar-etmas uydan Zaynab chiqib kelgach, «xayriyat» deb qo‘ydi. Zaynab eriga 
salom berayotganida nigohini olib qochdi. Elchin buni ham sezdi. «Ona-bolaga bir gap 
bo‘lgan-mi?» deb qo‘ydi. Ichkari kirib duo qilingach, Manzura choy bahonasida chiqdi. 
— Tuzukmisiz? — dedi Elchin, xotiniga tikilib. 
Zaynab bu qarashga dosh berolmadi. 
— Rahmat,— dedi siniq ovozda. So‘ng nigohini ko‘tarmagan holda: — Dadam 
kelgunlaricha shu yerda turib tursam maylimi, oyim yolg‘izlar, — deb so‘radi. 
Elchin Asadbekning xastalanib qolganidan bexabar, «bir-ikki kunda kelib qolar», deb 
ruxsat berdi. Avvallari Zaynab bunday iltijo bilan so‘ramas edi. «Uyga boraman» yoki 
«yotib qolaman» deb qarorini ma’lum qilardi. Shunda Elchin «ming qilsa ham otasining 
qizi-da», deb g‘ashi kelardi. Hozir iboli xotin singari odob bilan ijozat so‘ragani uchun 
ham osonlik bilan ko‘ndi. 
Manzura er-xotin gaplashib olsin, degan fikrda choyni damlab, darrov kira qolmadi. 
Bundan Zaynab betoqat bo‘ldi. U onasining tezroq kirishini, erining tezroq ketishini 
istayotgan edi. Nazarida, eri ko‘ziga tikilib turib: 
— Kecha qaerda eding? — deb so‘rab qoladiganday edi. 
Onasi kiravermagach, Zaynab o‘rnidan turdi: 
— Men boray endi, — deb Elchin ham qo‘zg‘oldi. 
Er-xotinni ayvonda ko‘rib, Manzura oshxonadan shoshilib chiqdi: 
— Voy, nimaga turdingiz? Hozir choy qaynaydi. Gaz o‘lgur aksiga olib pastlab qoldi-ya... 
Elchin ishini bahona qilib xayrlashdi. 
Zaynab erining tezda qo‘zg‘alganidan mamnun bo‘lib, yotog‘iga kirib ketdi. Manzura 
izma-iz kirdi-da, qizining yuzini siladi: 
— Ering bir nima dedimi? 
— Adam kelgunlaricha turishimga ruxsat berdilar. Hozir to‘ylari ko‘p, ertalabga yaqin 
keladilar. 
— To‘y-po‘yini yig‘ishtirsa bo‘lardi. Adangga aytaylik, bironta ish topib bersin. 
— Qo‘ying, oyi, bilganini qilsin. Birpas dam olay... 
Onasi peshonasidan o‘payotganida Zaynabning eti seskandi. 
Onasi chiqib ketgach, yuztuban yotib oldi. 
U yarim tunda kelib, onasini qo‘rqitib yuborgan edi. «Kuyovingiz to‘ydalar, uyda yolg‘iz 
qo‘rqdim», deb bahona qildi. Manzura bu bahonaga unchalik ishonmadi. Chunki kech 
soat o‘nlarda qo‘ng‘iroq qilganida hech kim javob bermagan, boloxonadagi yigitlardan 
birini yuborganida u «darvoza qulf, chiroq o‘chgan», deb kelgan edi. Manzura «er-xotin 
mehmonga ketgandir», deb o‘yladi-yu, ammo «nima uchun menga aytmadi?» deb 
baribir xavotir oldi. Qizining tunda, parishon holda kirib kelishi, undan qandaydir 
yoqimsiz hid taralishi Manzurani g‘alati holga soldi. Zaynabni qiyin-qistovga olishga 
qo‘rqdi. Bir tomondan tobi yo‘q, boshqa tomondan jahl ustida yana o‘zini bir nima qilib 
qo‘yishidan qo‘rqdi... 
Kuyovi kelgandagi nigohida bexos zuhur bo‘lgan havotir uchquni shundan edi. 
Zaynab odamiylik libosini yechib, hayvonlik martabasiga tushgan uydan chiqqanida 
ko‘chalardagi qatnov hali to‘xtamagan edi. Shayton g‘olibligida avval lazzat topgan, 
so‘ngroq o‘z-o‘zidan nafratlangan bu juvonga ko‘chalar, nainki ko‘chalar, olam tor 
tuyular edi. U ovsar holatida ko‘p ko‘chalarni kezdi. Qaerlarda tentirab yurganini hozir 
ham fahm eta olmaydi. Qayoqqa borishni, nima qilishni istadi — bu ham esida yo‘q. 
Yodida qolgani — anhor ko‘prigidan o‘tayotganda «o‘zimni tashlasam-chi, bira to‘la 
qutulsam-chi», degan o‘y xayoliga keldi. Nazarida, suvdan bir ovoz ham keldi: «Kel, 
cho‘milib ol, poklanib ol. Poklik dunyosi shu yerda, kela qol!» Ovozni eshitib qo‘rqdi. 
O‘zini qirg‘oqdan olib qochdi. Yodida qolgani faqat shu. Uni ajablantirgani, yanada 

---

Shaytanat (2-kitob). Tohir Malik