Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
60
akasining murdasini bosib o‘tgan bo‘ladi. Zohidning sergak ongi bunga yo‘l qo‘ymaydi. 
Hozir pora taklif etayotgan bu juvonga qarab, g‘azabini ichiga yutdi. «Bu ayol chaynalib 
gapiryapti. Umrida birovdan o‘zi uchun bir narsa so‘ramagan, ta’ma qilmagan odam 
shunaqa bo‘ladi. «Men sizga shuncha beray, erimni qo‘yib yuboring», deyishga andishasi 
yo‘l bermayaptimi?» 
— Sizga bu gaplarni birov o‘rgatdimi yo o‘zingiz o‘ylab topdingizmi? 
Zohidning ovozida qahr, g‘azab zohir edi. Nasiba bu yigitning tez o‘zgarishini kutmagani 
uchun bir  seskanib tushdi, tamom o‘zini yo‘qotdi. 
— Bunaqa gaplar uchun... 
Nasiba yig‘lab yubormay, deb pastki labini tishladi. «Mayli, meni ham qamay qoling. 
Sizlar begunoh odamlarni qamash, mayib qilish, xo‘rlash uchun dunyoga  kelgansizlar. 
Sizlar biz bechoralarning ko‘z yoshlarini, jigar qonlarini tilla tog‘larga aylantirasizlar. 
Harom non yeb qorinni qappaytirasizlaru yana bizlarga do‘q urasizlar?!» degan hayqiriq 
ko‘kragini ezdi, ammo bo‘g‘zidan nariga ko‘tarilmadi. Dardi ichida qolaverdi. Haqiqatni 
aytish shunaqa qiyin. Ayniqsa nopok odamlarga (Nasibaning nazarida Zohid ham 
nopoklardan edi) bas kelish mushkul. Undan ko‘ra o‘ttiz besh ming so‘mni topib berish 
osonroq. Nasiba «bu yigitga bekor uchrabman. Endi o‘rtaga qo‘ygan odami bilan 
gaplashaveraman», degan fikrga kelib joyidan qo‘zg‘oldi. 
— Kennoyi, kim nima desa so‘ziga uchavermang. Besh qo‘l barobar emas. O‘ylab ish 
qiling. 
Zohidning muloyimlashgani juvonni yana o‘rniga  qaytardi. 
— Axir xat olib kelishdi-ku? — dedi ajablanib. 
— Qanaqa xat? 
Nasiba cho‘ntagida g‘ijimlab turgan xatni chiqarib uzatdi. Zohid shoshib olib o‘qidi. 
— Dastxat eringiznikimi, aniqmi? 
— O‘zlariniki, xatlarini tanimaymanmi? 
Zohidga voqea ravshanlashdi. U turmalardagi ahvolni bilardi. Lekin juvonga xatning 
yozilishi tarixini aytolmasdi. Aytsa, bu xotinning esi og‘ib qolishi hech gapmas. 
— Siz... uyingizga boring. Bu ishni bizga qo‘yib bering. Agar pulni so‘rab kelishsa, ikki 
soatdan keyin keling, dengu menga xabar bering. 
Zohid gapini tugatishi bilan eshik ochilib, bashang kiyingan yigit kirib keldi. Zohid 
prokurorning yordamchisi bilan yaqin aloqada bo‘lgan bu  tergovchini tanirdi, ammo 
hamsuhbat bo‘lmagan edi. Uning xonaga beruxsat kirib kelib, yana o‘tirib olishi g‘ashini 
keltirdi. Nasibaga «boravering» deganday qarab qo‘ydi. Juvon o‘rnidan turganida yigit 
uni to‘xtatdi. 
— Kechirasiz, opa, siz kim bo‘lasiz? 
— Bu kishi Namozova, suhbatga chaqirgan edim, — dedi Zohid sovuq ohangda. 
— E, anavi bechoraning xotinimisiz? — dedi yigit achingan odamday. — Eringizni 
tushunmovchilik bilan  qamashibdi. Bugun qo‘yib yuboramiz. 
Ayol tushimi yo o‘ngi ekanini bilmay tamom gangidi. 
— Siz ketavering. Osh-posh pishguncha eringiz uyingizga kirib boradi. 
— Rostmi... voy... 
— E, odamlarga yaxshi gap aytsang ham ishonishmaydi-ya! Prokuror yordamchisi hozir 
buyruq berdi. Eringiz ozod. Tezroq boring uyingizga. 
Ayol ajablanib, Zohidga bir qarab oldiyu xonadan shoshilib chiqdi. 
Zohid juvonning savol nazariga javob berishga ojiz, chunki uning hayronligi ham 
ayolnikidan kam emasdi. 
— Gapingizga tushunmadim? — dedi Zohid, ayol chiqib ketishi bilan. 
— Vinzavod direktori prokuror yordamchisiga  kelib hammasini o‘zi tashkil qilganini 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik